Dit is niet een onderwerp waar ik regelmatig in duik, omdat ik eerlijk gezegd geen idee heb wat ik doe. Ik weet voor 99,9% niet wat ik zou moeten doen en of wat ik doe ook maar een beetje juist is. Of normaal. Ik ben er slecht in en ik heb er ook geen moeite mee om dat toe te geven.
Ik weet dat ik niet de enige ben, want er lijken veel artikelen over het onderwerp te zijn hier op Medium en elders. Het is iets als iemand het volledig zou kunnen uitvogelen, ze zouden ’s nachts een multi-miljonair worden.
Wat is het onderwerp?
Dating. Liefde. Relaties.
Kies er een – omdat het voor mij allemaal opgaat in dezelfde onwetendheid. Zelfs de basis lijkt me te ontgaan. Ik ben net een tiener die net leert waar het allemaal om draait, ook al ben ik die jaren al ver voorbij. Ik ben gewoon de weg kwijt.
Dus heb ik een heleboel artikelen over dit alles gelezen om te proberen het me te helpen begrijpen. En ik zocht naar een paar boeken om me een beetje kennis te geven over hoe ik beter kan worden – als dat mogelijk is. En veel van deze boeken hebben het over het concept van “te aardig” zijn. Ik weet dat iedereen anders is en begrijp dat er geen standaard manier is om iets te doen, maar deze boeken en artikelen geven me een beetje inzicht.
En ik las laatst dit artikel van Jennifer Link getiteld When Love Isn’t Enough dat hielp dit verhaal te inspireren. Daarin zegt ze:
“Misschien ben ik te aardig geweest? Gewillig doe ik wat je wilt. Ik dacht dat dat was wat je nodig had. Het beledigde me niet dat ik zo aardig was, ik ben liever aardig.”
Mijn antwoord was, dat ik niet dacht dat “te aardig” zijn mogelijk was. Maar wat ik zie is dat er een gemeenschappelijk thema lijkt te zijn over aardigheid dat ik moeilijk kan begrijpen.
Het idee dat iemand “te aardig” kan zijn – en hoe het nu een karakterfout is geworden om “te aardig” te zijn. Ik begrijp dat het mogelijk kan zijn om te aardig te zijn in een werk- of bedrijfssituatie, maar ik snap niet hoe het mogelijk is in andere situaties. Vooral in een relatie.
Nu weet ik dat er een heel ander debat is over aardig versus aardig. En als je wat tijd zou nemen om over het onderscheid te lezen, zou je ontdekken dat mensen die aardig zijn alleen maar met zichzelf bezig zijn en geen “goede mensen” zijn, volgens één antwoord. U zult ook lezen dat aardige mensen extern gemotiveerd zijn, gedreven door angst, en hunkeren naar acceptatie van anderen. De aardige persoon kan geen nee zeggen en is in feite een deurmat.
De aardige persoon kan ook niet authentiek zijn van wat ik lees. We hebben ook gehoord van het “aardige man syndroom,” “aardige jongens eindigen het laatst,” en “niet meer Mr Nice Guy.” Als je de argumenten tegen aardig zijn zou volgen, zou niemand van ons het zelfs maar moeten proberen. Want als je aardig bent, ben je niet aardig, denk ik.
Voor mij is het allemaal semantiek. Of misschien begrijp ik het niet helemaal.
Want alle aardige mensen die ik heb ontmoet, zijn niet aardig om geaccepteerd te worden of aardig gevonden te worden, maar omdat het is wie ze zijn. Het is hun aard. Ze willen of verwachten niets van de andere persoon. Het is onbaatzuchtig.
Hoewel ons is geleerd dat aardig zijn saai en zielig is. We zijn niet tevreden met het geluk dat vlak voor ons ligt, omdat we het niet meer lijken te herkennen. En dat komt omdat we altijd iets meer willen, iets anders – dus in plaats daarvan jagen we achter datgene aan wat slecht voor ons is omdat het opwindend, hartstochtelijk en opwindend is. We proberen altijd “hoger” te kiezen, zelfs als de keuze het goede dat we hebben kan verpesten. Want het gras is altijd groener, toch? We willen niet meer aardig zijn.
Maar laten we eerlijk zijn.
Je kunt aardig zijn en niet saai zijn.
Je kunt aardig zijn en toch gepassioneerd zijn.
Je kunt aardig zijn en toch eerlijk en open.
Je kunt aardig zijn en geen deurmat zijn.
Je kunt aardig zijn en toch “echt” zijn.”
Niets van dit alles is een of/of-voorstel. Je kunt het allebei doen. Dus als “te aardig” zijn een karakterfout is, voeg het dan toe aan mijn lange lijst van gebreken. Want ik ga je niet als stront behandelen, ik ga je niet bedriegen, ik ga niet de slechte jongen zijn die je moet achtervolgen. Als dat is wat je wilt, dan ben ik het niet. Als ik “te aardig” ben, dan is dat maar zo. Maar ik ga niet aardig zijn alleen om iets van je te krijgen, ik ga aardig zijn omdat ik je mag – en dat is wie ik ben. Als ik een klootzak moet zijn, dan doe ik dat. Net als Jennifer, ben ik liever aardig. Het beledigt me niet. Maar als het jou beledigt, kan ik dat niet helpen. Dat is een JOU probleem.
Maar ik heb dan ook geen verstand van afspraakjes, liefde, en relaties. Dus misschien kan iemand het me uitleggen.
Wanneer is “te aardig” zijn een karakterfout geworden?