Januari 2015
Waarom hebben mensen accenten?
Wat is een accent? Het is hoe je klinkt als je spreekt. Iedereen heeft er een, of je nu denkt dat je het hebt of niet. Degenen die Engels spreken als een tweede taal hebben wat velen beschouwen als “buitenlandse” accenten, maar zelfs native speakers hebben een soort accent, hoe subtiel ook. Vandaag bekijken we enkele van de redenen waarom mensen verschillende accenten hebben.
Aanleg boven natuur
Wanneer we geboren worden, zijn we gezegend met het vermogen om de klanken te maken die we willen. Helaas is de beslissing om een accent aan te nemen niet aan ons, maar aan onze ouders om ons te begeleiden. Elke taal over de hele wereld is gericht op verschillende klanken. Het is de opvoeding en niet de natuur die bepaalt welke specifieke sterke punten we ontwikkelen in het spreken in plaats van de zwakke punten die we “erven”.
In het Duits, bijvoorbeeld, is schön (“mooi”) geen gebruikelijke klank voor Engelstaligen. Zeker, we kunnen manieren vinden om het te beschrijven, om anderen te helpen bij de uitspraak (misschien, “shyoon”?), maar het zou meer een benadering zijn dan exact. De Duitse taal kent ook lange woorden die moeilijk uit te spreken zijn voor Engelstaligen die nieuw zijn in de taal, hoe amusant het ook is als ze het proberen.
Japanssprekenden hebben niet de “l”-klank, die gebruikelijk is in het Engels, en moeten die vervangen door “r”. Bovendien bestaan Japanse karakters uit klanken van twee letters die eindigen op klinkers, waardoor het voor Japanssprekenden moeilijk is om woorden uit te spreken die eindigen op medeklinkers zonder een vage extra klank toe te voegen. McDonald’s” bijvoorbeeld is voor Japanse sprekers moeilijk uit te spreken en klinkt meer als “Ma-ku-do-na-ru-do”.
Tagaloogsprekers op de Filippijnen leggen de nadruk op “p “s in plaats van op “ph “s, zodat “Filippijnen” daar meer klinkt als “Pilipines”. Op het eiland bestaat een subvariant van het Engels die bekend staat als “Filippijns Engels”, met enkele verschillen zoals, “I will be the one who will go”, in plaats van gewoon, “I will go”.
Smeltkroezen van cultuur
Accenten leiden tot de vermenging van verschillende culturen in bepaalde regio’s. Twee goede voorbeelden hiervan zijn te zien in Hawaii en New Orleans, waar rassen van over de hele wereld zich kwamen vestigen in deze historisch strategische havens. Wat zich op beide plaatsen vormde wordt een pidgin taal genoemd, een nieuwe manier van spreken die stukjes en beetjes van elk van de culturen neemt om een praktisch communicatiemiddel te vormen voor handel en interactie.
In Hawaii komt de pidgin mengeling van Europese, Amerikaanse, en Aziatische invloeden. Zelfs nu nog bestaan er slangwoorden die in de rest van de wereld niet voorkomen. In New Orleans staat het plaatselijke dialect bekend als creools, een vorm van pidgin die de primaire taal is geworden voor de mensen in het gebied. Elke bezoeker aan New Orleans zal snel de mengeling zien tussen Caribisch, Frans en Amerikaans Engels, samengevoegd zoals hun geliefde gumbo. De Cajun van Louisiana hebben ook gewoonten en een rijke geschiedenis die uniek is van de rest van de Verenigde Staten.
De tradities voortzetten
De meest opvallende van verschillen is de splitsing tussen Britse en Amerikaanse accenten. Dit onderscheid, dat alomtegenwoordig is in films, is zo bekend dat je er misschien niet eens meer bij stilstaat. Heeft u bijvoorbeeld ooit een stuk gezien dat zich afspeelt in de antieke wereld? Merk op hoe ze meestal met een Brits accent spreken, zelfs als ze zich in een land bevinden waar geen Engels wordt gesproken. Wij identificeren het Britse accent met classicisme en theater (dank u, Bill Shakespeare!), terwijl het nieuwere Amerikaanse accent vaak wordt geassocieerd met moderniteit.
In Boston bijvoorbeeld heeft de invloed van Ierse kolonisten geleid tot een zeer duidelijk Bostoniaans accent, hoewel het moderne accent in niets lijkt op het Ierse. Een veelgehoorde grap is dat “ik ben mijn autosleutels kwijt” meer klinkt als “ik ben mijn kaki kwijt” wanneer gesproken door een inwoner van Boston.
In Hong Kong heeft de blootstelling aan de Chinese en Britse cultuur geleid tot een accent dat veel lijkt op het Britse, hoewel het enigszins verschilt. Op dezelfde manier hebben Australiërs en Nieuw-Zeelanders een accent dat verschilt van andere Engelse landen, en zelfs van elkaar. Geloof ons als we zeggen dat je niet per ongeluk een Nieuw-Zeelander een Australiër wilt noemen of andersom!
Natuurlijk hebben we allemaal voorkeursaccenten. Degenen die Engels spreken met een Spaans accent worden vaak afgeschilderd als sexier. Alleen al in Amerika zijn er veel variaties. Het Engelse accent uit het Midwesten wordt vaak als zeer geruststellend beschouwd, terwijl het “surfer” accent uit Zuid-Californië jeugdiger is. Misschien kent u iemand die spreekt met de twang van het Zuiden, of een chique persoon die zich uitleeft met het gepaste accent van Cape Cod.
Dus neem even de tijd en denk na over uw eigen accent wanneer u in het Engels spreekt. Hoe klinkt u? Heeft u een favoriet accent? Laat het ons weten op Facebook en zorg ervoor dat je TELC English “leuk vindt” voor meer artikelen over talen en cultuur van over de hele wereld.