De vrouw van voormalig presidentskandidaat Michael Dukakis heeft zich aangesloten bij een groeiende lijst van mensen die een behandeling in de geestelijke gezondheidszorg onderschrijven die ooit werd gezien als iets als middeleeuwse marteling – elektroconvulsietherapie.
Katherine Dukakis zweert, net als andere opmerkelijke mensen, bij elektroconvulsietherapie (ECT) om ernstige depressie te behandelen.
De ooit controversiële behandeling, voorheen bekend als elektroshocktherapie, duwt elektrische stromen door de hersenen van patiënten, waardoor ze opzettelijk aanvallen krijgen voor korte perioden.
Dokters weten niet precies hoe het werkt, maar ze geloven dat het de wonky delen van de hersenen “reset”. Het is legaal in de Verenigde Staten, hoewel het illegaal is om het te geven aan patiënten jonger dan 16 in Texas en Colorado. In sommige gevallen kunnen artsen, met toestemming van de rechter, zeer zieke patiënten dwingen ECT te ondergaan.
Eén van de ernstigere bijwerkingen van ECT is geheugenverlies. ECT werd bij toeval ontdekt, net als veel vormen van psychotherapie (waarvan vele ook onaangename bijwerkingen hebben, zoals seksuele disfunctie).
Actici begonnen de behandeling in de jaren dertig van de vorige eeuw toe te passen, nadat ze hadden gemerkt dat patiënten met ernstige psychische aandoeningen plotseling beter werden nadat ze toevallen hadden gehad. In de daaropvolgende decennia kreeg ECT een afschuwelijke reputatie. De slechte reputatie was niet geheel onterecht, aangezien artsen zulke hoge doses elektriciteit gebruikten dat mensen er hun botten van braken. Ze gebruikten ook geen spierverslappers of verdoving.
Het personage van Jack Nicholson in “One Flew Over the Cuckoo’s Nest” werd zeker niet knock-out geslagen toen hij ECT kreeg in de iconische film uit 1975 over een gekkenhuis.
Nicholson’s personage Randle McMurphy is klaarwakker en ligt op een tafel als een verpleegster “geleidingsmiddel” op zijn slapen dept en een dokter hem vertelt dat hij geen pijn zal voelen. Hij kronkelt op de tafel nadat de elektriciteit door zijn hersenen begint te gieren.
Kijk eens naar het beeld van ECT dat in ieders geheugen gegrift staat nadat die film uitkwam:
Het gebruik van schoktherapie nam af tot in de jaren ’80, volgens een rapport van de Surgeon General, geciteerd door The New York Times. In de jaren ’80 begonnen gerenommeerde artsen te erkennen dat ECT opmerkelijk goed werkte – maar liefst 70% van de patiënten verbeterde na ECT, volgens dat rapport. De musicus Roland Kohloff beschreef zijn ervaring met ECT aan The New York Times in 1993.
“Wat ik denk dat het deed was als een Roto-Rooter op de depressie,” vertelde hij aan The Times. “Het ruimde me gewoon op en de depressie was weg.”
ECT is niet alleen effectief, maar het ziet er ook een stuk minder eng uit dan het waarschijnlijk in de jaren ’50 was. Dr. Oz plaatste deze video van een zwaar depressieve vrouw die zich vrijwillig voor ECT aanmeldde omdat ze wist dat het de enige behandeling was die zou werken. Haar benen schokken lichtjes maar haar gezicht blijft uitdrukkingsloos terwijl ze de schokken krijgt.
Natuurlijk associëren sommigen ECT nog steeds met marteling. Nog maar een paar jaar geleden noemde Dr. Charles Raison ECT de “meest verguisde” behandeling in de psychiatrie.
Gezien het omhoogschietende aantal zelfmoorden in Amerika, zullen psychiaters hopelijk veilige en effectieve behandelingen blijven gebruiken die tot hun beschikking staan – ook al zal het idee van het shockeren van gekke mensen altijd onplezierig blijven.