(Graham Roumieu voor The Globe and Mail)

De wekelijkse proeverijen van sterke dranken in het Four Seasons op het Caraïbische eiland Nevis trekken een geapprecieerd publiek. De welgestelde gasten van het resort zijn meer dan gretig om $130 per persoon neer te tellen om regionale drank te proeven, al dan niet in combinatie met hapjes. Maar het zijn niet whisky, bourbon of tequila – de ambachtelijke sterke dranken du jour – die hen inpakken. Het is eerder rum, een ooit zo bescheiden gedistilleerde drank die bij kenners tot ver buiten West-Indië in aanzien groeit – ook al heeft hij nog steeds imagoproblemen bij niet-ingewijden.

“Als distilleerder van ambachtelijke rum moet ik me er soms voor hoeden dat mensen hem afpakken en er cola in doen,” zegt Lynne MacKay van Ironworks Distillery in Lunenburg. Het is een risico van wat we doen. Mensen gaan niet naar de makers van single-malt whisky om te vragen wat ze erdoor mengen. Als ze dat deden, zouden ze op hun hoofd geslagen worden.”

Gerelateerd: Uw complete gids voor het drinken van rum

Verwacht minder klappen in de toekomst. Hailey Pasemko, bar manager bij Wolf in the Fog in Tofino, B.C., is net terug van Tales of the Cocktail in New Orleans, waar ze een rum seminar bijwoonde, georganiseerd door enkele van de meest vooraanstaande spelers in de cocktail wereld. “Het werd me zeer duidelijk dat rum zeer serieus wordt genomen door professionals,” zegt ze over het evenement van dit jaar, eraan toevoegend dat de “gemiddelde consument” desondanks nog bezig is met een inhaalslag. “We beginnen net te zien dat mensen binnenkomen en onze line-up willen proeven en hun rum puur nemen in plaats van in een klassieke cocktail.”

Datgene wat rum aantrekkelijk maakt voor deze nieuwe generatie drinkers, zegt de in Vancouver gevestigde barconsultant Shaun Layton, is hetzelfde wat ertegen werkt: “Het is een drank zonder regels,” zegt hij, erop wijzend dat, in tegenstelling tot whisky of bourbon, die strikte ingrediënten, veroudering en productierichtlijnen volgen, rum de neiging heeft om minder gereguleerd te zijn en meer vrij te laten. Natuurlijk vallen de rums met rietsuiker uit Martinique onder een speciale Europese AOC-benaming, maar zij vertegenwoordigen slechts een klein percentage van de totale rumproductie. Wanneer een drankcategorie alles omvat van witte cachaça zonder rijping tot donkere rum met een rijping van 25 jaar in vaten tot Malibu, is er veel ruimte voor verwarring.

“Ik raad mensen vaak rum aan als een drankje om te drinken,” zegt Robin Kaufman, een barman bij de Toronto Temperance Society, “en dan zeggen ze meteen: ‘Ik hou niet van rum.’ Ze associëren het met gearomatiseerde rum – dus ze hebben waarschijnlijk nog nooit een goede gehad.”

Maar er zijn tal van premium merken van rum, die een lange en roemruchte geschiedenis heeft. Dranken gemaakt van suikerrietsap, het basisbestanddeel van rum, behoren tot de vroegste alcoholische producten op aarde. Pas in de 17e eeuw ontdekten plantageslaven in het Caribisch gebied dat melasse, een bijproduct van de suikerverwerking, kon worden gefermenteerd en, wat nog belangrijker is, gedistilleerd, wat resulteerde in de eerste echte rum. Deze hooch met hoog alcoholgehalte werd vaak gemengd met water of kokoswater om het smakelijker te maken, wat een paar eeuwen voor de cocktails zorgde. De band van rum met de Britse Royal Navy, een 300 jaar oude traditie waarbij zeelui tot 1970 dagelijks een rantsoen rum kregen, verspreidde de gewoonte om rum te maken over de hele wereld. In het naoorlogse Noord-Amerika werd de drank, met zijn exotische smaak en tropische allure, de ster van talloze met paraplu’s versierde drankjes.

Heden ten dage, als onderdeel van een grotere trend naar meer consumptie van gedistilleerde dranken, stijgt de verkoop van rum volgens het Canadese bureau voor de statistiek, hoewel niet zo snel als die van bourbon, whisky en wodka.

Tegelijkertijd zijn trendsettende barmannen rum gaan vervangen door andere bruine gedistilleerde dranken in klassieke cocktails zoals Manhattans en Old Fashioneds. “Het feit dat rum van suikerriet komt, geeft het een neutralere ruggengraat,” legt Kaufman uit, “maar het is nog steeds heel complex, dus in plaats van een rogge of iets gemaakt van maïs heb je dit suikerrietdistillaat dat nog steeds een duidelijke smaak heeft.”

Dit gemakkelijke karakter betekent dat rum, na wodka, de meest gedronken drank ter wereld is, volgens een onderzoek van The Economist. Een groot deel daarvan is te danken aan de Indiase liefdesaffaire met de drank, maar de Canadezen consumeren nog steeds een gemiddelde van 0,9 liter van het spul per persoon per jaar.

Rum’s alomtegenwoordigheid is wat Layton de schuld geeft voor een deel van het gebrek aan respect voor de drank. “Het is er altijd geweest,” wijst hij erop. “Mojito’s zijn waarschijnlijk de populairste cocktail ter wereld, maar ik denk dat mensen rum gewoon zien als iets om te mixen en niet als iets waar je aan nipt of een heleboel verschillende merken probeert.”

Een paar recente ontwikkelingen helpen echter om een nieuw gevonden respect en ernst te brengen in de wereld van rum. Organisaties als de ACR (Authentic Caribbean Rum) streven naar de ontwikkeling van een sectorbrede regelgeving rond de productie van rum – op dezelfde manier als Canada’s VQA een bepaald niveau van kwaliteit en authenticiteit garandeert voor Canadese wijnen – die herkomst en kwaliteit zou garanderen voor de consument. Net als bij whisky en bourbon richten ambachtelijke distilleerders hun aandacht ook op rum en proberen ze een hoog niveau van zorg en innovatie in het ambacht te brengen.

“We hebben in de jaren negentig witte spirits zoals wodka en gin doorgemaakt,” zegt Charlene Rooke, een in B.C. gevestigde schrijver van sterke dranken en opgeleid distilleerder, “en we zijn over de piek van bruine spirit heen met de bourbon- en whiskymanie. Rum biedt, net als tequila, een diepe vertikaal waarin je kunt gaan van wit naar bruin, van licht naar zwaar, van bloemig naar kruidig, van borreldrankjes tot slokjes. Voor ambachtelijke distilleerders is dit als het vinden van een dier dat wit vlees, donker vlees en vegetarisch materiaal op dezelfde botten heeft.”

(Graham Roumieu voor The Globe and Mail)

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.