Cellen kunnen hun gevoeligheid voor cellen vergroten en verkleinen door het aantal van hun receptoren te regelen. Onthoud dat receptoren eiwitten zijn en door de cel zelf worden vervaardigd, zodat een cel het aantal receptoren binnen zijn plasmamembraan kan verhogen en verlagen. Als een cel het aantal receptoren verhoogt, noemen we dat opregulatie; en als de cel het aantal receptoren verlaagt, noemen we dat neerwaartse regulatie.
Opregulatie wordt door cellen gebruikt om hun gevoeligheid voor een specifiek hormoon te verhogen. Up-regulatie treedt op wanneer een cel meer receptoren produceert, de cel zijn afbraak van receptoren vermindert of door reeds aanwezige recpetoren te activeren. Cellen reguleren meestal wanneer de concentratie van een hormoon zeer laag is. Als er een lagere concentratie van een hormoon in de bloedstroom is en de cel het aantal receptoren verhoogt, vergroot hij de kans op een interactie met dat hormoon (gevoeligheid). Hormonen zelf kunnen er ook toe leiden dat cellen gaan up-reguleren.
Down-regulatie is wanneer een cel zijn gevoeligheid voor een hormoon vermindert door het aantal beschikbare receptoren te verlagen. Om dit te begrijpen hoeft alleen maar alles te worden omgekeerd wat in de paragraaf over opwaartse regulatie is vermeld.
Hormoonklaring is het proces van verlaging van het hormoongehalte in het bloed door middel van twee mechanismen: verminderde secretie van een hormoon en/of verhoogde afbraak van een hormoon. Hormonen kunnen door hun doelcellen worden afgebroken door de enzymen die ze van receptoren verwijderen, in het bloed worden afgebroken (een andere factor met de kortere halfwaardetijd), of naar de lever circuleren en daar worden afgebroken. Alle drie deze stappen leiden tot uitscheiding uit het lichaam via de gal (steroïdhormonen) of via de urine door de nieren.
Hier is een link zodat je dit in actie kunt zien: http://www.physiol.med.uu.nl/interactivephysiology/ipweb/systems/buildframes.html?endocrine/biosec/01