Types of Homes
Retirement/Assisted Living Hotels
Zowel grote (hotelachtige) als kleine (huiselijke) instellingen voor verzorging worden door de staat Californië beschouwd als Residential Care Facilities for the Elderly (RCFE’s). De term “Retirement Home” of “Assisted Living” beschrijft gewoonlijk grote instellingen die plaats bieden aan 50 tot meer dan 100 bewoners. Tot de basisdiensten behoren maaltijden, activiteiten en vervoer naar dokters. Bijstandsdiensten omvatten meestal hulp bij medicijnen, aankleden en baden. Sommige instellingen voor begeleid wonen bieden ook hulp aan patiënten die incontinent of rolstoelafhankelijk zijn.
Omwille van brandveiligheidsrichtlijnen kunnen de meeste bejaardentehuizen geen patiënten met gevorderde dementie en/of Alzheimer accepteren. Degenen die dat wel kunnen hebben vaak speciale vleugels in hun gebouwen voor bewoners die zouden kunnen “dwalen” of maken gebruik van “dwerguard armbanden” die een alarm laten afgaan wanneer een bewoner een aangewezen gebied verlaat.
De meeste bejaardentehuizen bieden een gemeubileerde kamer met een eigen badkamer (suites en accommodaties met twee slaapkamers zijn soms ook mogelijk). Hoewel kamers meestal geen ovens en fornuizen hebben, zijn kookplaten, magnetrons en kleine koelkasten meestal wel toegestaan. Maaltijden worden verstrekt in een grote groepseetzaal. Een gedeelde kamer kost gewoonlijk tussen de $1.800 en $3.000 per maand plus niveau van zorg (b.v. hulp bij aankleden, medicijnen, enz.); een privé kamer kost tussen de $2.700 en $5.000 per maand + niveau van zorg, afhankelijk van de locatie van het tehuis, de grootte van de kamer en de geboden zorg. Veel bejaardentehuizen hebben ook eenmalige instapkosten die kunnen variëren van $ 500 – $ 1700.
Sommige bejaardentehuizen accepteren het Supplemental Social Security Income (SSI) -tarief voor deelnemers met een laag inkomen als betaling. De huidige maximale SSI/SSP-uitkering 2020 voor bejaardentehuizen is $ 1.206 voor een individu. Helaas zijn zeer weinig bejaardentehuizen bereid deze lage betaling te accepteren.
Community Care Licensing (CCL), een tak van het Department of Social Services, is verantwoordelijk voor het verlenen van vergunningen en bezoekt alle assistentiewoningen en residentiële kost- en verzorgingstehuizen ten minste eenmaal per jaar. De CCL eist dat de tehuizen zich houden aan de verplichte richtlijnen van Titel 22, waarin het soort zorg dat wordt verleend, het personeel en de algemene fysieke omgeving van het tehuis zijn geregeld. Een bejaardentehuis dat geen vergunning heeft als instelling voor begeleid wonen, is niet gebonden aan de richtlijnen van Titel 22 en mag de bewoners derhalve geen hulp in de vorm van verzorging bieden. In dergelijke behoeften moet worden voorzien door een externe thuiszorginstelling.
Residentiële Board and Care Homes (4-6 bedden)
Residentiële Board and Care Homes zijn meestal kleine familiehuizen in woonwijken met een vergunning om zorg te verlenen aan vier tot zes bewoners. Alle verzorging, maaltijden en activiteiten worden verzorgd door inwonend personeel. De beheerder/eigenaar, die meestal niet in het tehuis woont, haalt gewoonlijk de medicijnen op, doet de boodschappen en zorgt voor het vervoer naar de dokter. De meeste tehuizen hebben een vergunning voor niet-ambulante bewoners en zijn gebouwd met de behoeften van deze bewoners in gedachten (bijv. rolstoeltoegankelijke badkamers en opritten binnen/buiten).
Residentiële Board en Care tehuizen mogen hulp bieden aan bewoners die hulp nodig hebben bij het overgaan van bed naar rolstoel, maar mogen meestal geen bewoners accepteren of verzorgen die volledig immobiel zijn of niet in staat zijn om in bed te draaien (speciale vrijstellingen kunnen worden toegestaan voor hospice-patiënten). Door de hoge ratio personeel/bewoner (gewoonlijk twee personeelsleden op zes bewoners) is dit een ideale setting voor bewoners die incontinent zijn, gevorderde dementie, de ziekte van Parkinson of Alzheimer hebben, of veel lichamelijke verzorging nodig hebben. De meeste tehuizen kunnen ook “zwervers” opnemen, zolang ze maar zijn uitgerust met alarmen op de deuren en een poort hebben. Normaal gesproken accepteren tehuizen voor begeleid wonen ook cliënten met respijt (kortdurend verblijf) als er een kamer beschikbaar is.
Hoewel tehuizen voor begeleid wonen geen bewoners mogen accepteren met behoeften aan geschoolde verpleging, zijn er echter momenten waarop Community Care Licensing uitzonderingen op deze regel zal toestaan. Afhankelijk van de aard van de aandoening en de vereiste zorg, kunnen beheerders bijvoorbeeld vaak ontheffing krijgen voor bewoners met katheters of colostomie (bijvoorbeeld wanneer er wordt samengewerkt met een extern thuiszorgbureau dat de katheter indien nodig kan schoonmaken). Ook patiënten die als “bedlegerig” worden beschouwd, maar kunnen helpen bij het verplaatsen, kan worden toegestaan te verblijven in instellingen voor verpleging en verzorging. Community Care Licensing beoordeelt elk verzoek om vrijstelling van geval tot geval. De beheerder moet een ontheffing krijgen voordat de bewoner daadwerkelijk naar het tehuis verhuist.
Residentiële Board and Care-huizen variëren meestal van $ 2700 tot $ 4000 per maand voor een gedeelde kamer en van $ 2800 tot $ 6000 per maand voor een privékamer, waarbij de prijs varieert afhankelijk van de locatie van het tehuis en de geboden zorg.
Skilled Nursing Facilities (SNFs)
SNFs zijn ziekenhuisachtige instellingen die geschoolde verpleegkundige zorg bieden aan 40 tot 200+ bewoners, hebben een vergunning van het Department of Health Services. Zij moeten zich houden aan Titel 22 en de Federale Omnibus Budget Reconciliation Act (OBRA) richtlijnen betreffende patiëntenrechten en kwaliteit van leven.
De 24-uurs geschoolde verpleegkundige zorg die in deze instellingen wordt aangeboden, wordt verleend door bevoegde, opgeleide professionals zoals geregistreerde verpleegkundigen (RN’s), bevoegde verpleegkundigen (LVN’s) en gecertificeerde verpleegassistenten (CNA’s).
De diensten die in SNF’s worden verleend, kunnen zorg omvatten voor een bewoner die volledig bedlegerig is of die een infuus of een g-tube heeft. Verpleeginrichtingen bieden ook diensten aan op het gebied van arbeidsrevalidatie, spraakrevalidatie, ademhalingsrevalidatie en lichamelijke revalidatie. Deze diensten worden gewoonlijk geleverd door gecontracteerde bedrijven die gespecialiseerd zijn in revalidatie. Revalidatiediensten worden meestal gedekt door Medicare Deel A.
SNF’s bieden zowel privékamers (eenpersoonsbed), als gedeelde kamers (twee tot vier bedden). De kosten variëren van $150 tot $300 per dag, afhankelijk van het aantal bedden in de kamer en de vereiste bekwame verpleegkundige diensten. Bijkomende kosten (inclusief medicijnen, luiers, persoonlijke was, etc.) kunnen ook van toepassing zijn. Veel SNFs accepteren medi-cal als betaling voor een gedeelde of driepersoonskamer.
Elke SNF moet zijn meest recente evaluatierapport hebben opgehangen (meestal naast de hoofdverpleegpost), waarin eventuele tekortkomingen en overtredingen staan vermeld, evenals het plan van het tehuis om deze te corrigeren.
Continuing Care/ Life Care Communities
Dit zijn meestal grote campussen waar alle drie de niveaus van zorg (minimale diensten, bewarende zorg en geschoolde verpleging) worden verstrekt. Deze gemeenschappen zijn aantrekkelijk voor bewoners die niet willen verhuizen als de zorgbehoeften toenemen. Sommige van deze instellingen vragen een hoog inschrijvingsgeld om toegelaten te worden. Andere rekenen diensten aan op een maand-tot-maand basis. Continuing Care Communities vereisen grote campussen en er zijn er over het algemeen maar weinig van in de stad.