Ik wou dat ik een aantal geweldige, chique Tiny House-foto’s had om met jullie te delen. Ik begon ongeveer drie jaar geleden te dromen van tiny living, toen ik in de herfst van 2013 naar Londen verhuisde.
Met de onroerendgoedprijzen in de staat van mijn geboorte stijgend en stijgend en stijgend als een of andere overgare taart, voelde het al onbereikbaar dat we het soort huis zouden hebben waarin ik ben opgegroeid. In Denver zijn de huizenprijzen sinds 2011 met 48% gestegen (en de huren zijn in dezelfde periode met 50% gestegen). Anders gezegd, dat is een stijging van 10% per jaar.
De voorsteden zijn ook de plaats waarvoor ik sinds de middelbare school hard heb gevochten om te vertrekken, en waarnaar ik niet kan terugkeren omdat ik in de tussenliggende tien jaar door reizen ben veranderd. Mijn woonsituaties zijn onconventioneel sinds het verlaten van de universiteit in 2010, toen ik begon te leven uit koffers en op meerdere continenten full-time.
- In Chili, leefde ik in een hostel / gastgezin met veel kostgangers. Er verbleven tot 60 mensen en ik hielp mee met het serveren van de maaltijden, de afwas met de hand te doen terwijl ik een praatje maakte (overvloed aan Spaanse vaardigheden!), en de kamers netjes te houden.
- In Londen deelden we een Victoriaans rijtjeshuis in East End met zes-acht andere werkende volwassenen. We deelden een enkel toilet, en een enkele douche. Het was een lang jaar, ook al hield ik van onze buurt.
- In China woonden we in wat nu een reusachtig appartement lijkt met een woonkamer en een balkon. We woonden boven onze huisbazen, een Shanghainees echtpaar van in de zeventig.
- In IJsland woonden we gelukkig met een stel begeleiders en/of vrijwilligers in een bijna commune-achtige sfeer. Ik mis de gedeelde ruimte, hoe intens het ook kan zijn om in zo’n kleine gemeenschap te leven.
Ons nieuwe Koreaanse appartement in Busan: ongeveer 200 vierkante meter. We hebben het gehaald! We zitten in een tiny house!
Maar het is niet allemaal houtwerk en handgemaakt, en het staat in een gebouw vol met andere huizen. Maar omdat we ooit zelf in een heel klein huis willen wonen, is dit een goede oefening. Wonen op 200 vierkante meter verandert onze gewoonten al. Hier zijn enkele dingen die ik de afgelopen maand heb geleerd over tiny living (uit echte ervaring!).
Het huis schoonhouden is makkelijker en moeilijker tegelijk
Het is kleiner, dus er is minder schoon te maken. Ik maak elke vrijdag na de werkweek een uur schoon. Maar het is kleiner, dus de rommel neemt een groter percentage van je leefruimte in beslag. Eén slecht geplaatste vuile vaat en het lijkt alsof onze keuken smerig is. Ik ben er onlangs achter gekomen dat ik het droogrek iets verder onder de boiler in de hoek kan zetten, waardoor de keuken een halve meter ruimer wordt. Dat is enorm in onze kleine ruimte!
Mijn zus en haar vriend hebben een schema voor hun huis gemaakt met de titel: ‘De Versnellingen.’ Elke dag is er een kleine schoonmaak-/onderhoudstaak en de titel herinnert ons eraan dat als een van de ’tandwielen’ niet werkt, het hele ding begint te haperen of tot stilstand komt. In een tiny house/appartement moet het onderhoud dagelijks gebeuren. Je moet de rommel bijhouden anders slokt het je op.
Hoofdtelefoons zullen u (helpen) gezond te houden als u ‘me time’nodig hebt
We zijn twee mensen die op 200 vierkante meter wonen. We zijn ook twee reusachtige mensen (beiden langer dan 1.80 meter). We delen een kamer en twee kast-grote niet-juiste-kamers. We zijn allebei introvert.
Wanneer je een beetje ontspanning nodig hebt met trashy herhalingen van COPS op Youtube, maar niet per se je partner wilt betrekken in je guilty pleasure, heb je een koptelefoon nodig. Het sluit je een beetje af van de wereld, maar voor een paar uur per dag kan het noodzakelijk zijn. We brengen een groot deel van onze tijd samen door, en iedereen heeft wel eens een kleine pauze nodig.
Zoveel heb je gewoon niet nodig
Minimalisme is in 2016 enorm in opkomst, niet in de laatste plaats omdat veel millennials opnieuw definiëren wat het betekent om goed te leven. Het is niet altijd een keuze om minder spullen te hebben, gezien hoe weinig besteedbaar inkomen we lijken te hebben als een generatie. Maar door een trendy label als ‘minimalisme’ te plakken op ons onvermogen om de traditionele markers van economisch succes te verwerven, voelt het beter. Geen auto? Minimalistisch! Geen eigendom? Minimalisme! Zie je, zie je… het is een trendy levensstijl keuze en niet slechts zorgvuldig gemaskeerde wanhoop.
Als full-time zwervers, hebben we niet veel spullen om mee te beginnen. Een deel van de spullen die we hadden toen we opgroeiden of in onze vroege volwassen jaren is opgeslagen bij onze ouders (dank je wel!). We hebben elk een koffer en een rugzak meegenomen naar Korea, en ik heb nu al het gevoel dat we veel te veel spullen hebben. Er zijn al kleren die ik niet vaak meer draag, en het is nu al de vraag of we nog een opklaptafeltje moeten kopen of niet, want dat maakt de boel misschien veel te onoverzichtelijk.
Toegang tot openbare ruimte is van fundamenteel belang
De rommel is zoveel meer in mijn gezicht in mijn Tiny-Ass Kitchen. Het helpt niet dat deze kleine ruimte ook onze wasruimte is. Ik heb ongeveer vier vierkante meter voor het fornuis. We doen twee keer per week de was, en dat betekent dat we onze kleren moeten ophangen om te drogen.
Tenzij we een mooie dag krijgen zoals vandaag! Dan kan ik mijn was buiten aan de gemeenschappelijke lijn op het dak hangen. Dan droogt het in uren in plaats van dagen en ruikt het beter dan een droogtrommeldoekje ooit zou kunnen benaderen.
Publieke ruimtes zoals pubs, cafés, parken en daken zijn de sleutel tot het leven in zo’n klein appartement. Als mijn kont pijn doet van het zitten op onze vloer voor een te veel geschiedenis documentaires, kan ik gaan naar een coffeeshop en zitten in iets wat lijkt op een comfortabele woonkamer. Als mijn kleine keuken leeg is, kan ik naar een restaurant gaan en goedkoop en ongedwongen eten. Als ik het niet meer red door te veel beton in de stad (mierenhoop?), dan de berg op, het bos in.
Kleine details maken een groot verschil
Ik heb deze krans voor de herfst gemaakt met mijn moeder en zus in Colorado. Hij hangt aan de muur, en geeft ons ’tiny house’ een mooi geheel. Ik heb één muur bij ons bed versierd met de dromen die we al beleefd hebben, als een soort dromenvanger van de reiziger. Ik heb washi-tape geplakt op de kasten en de koelkast (die er nu uitziet alsof de stijlkeuzes zijn beïnvloed door David Bowie in de jaren tachtig).
Dit is ons huis voor nu. Veel mensen die in Korea lesgeven, kopen geen spullen uit angst ze later weer te moeten verkopen. Dit gaat niet over spullen kopen. Mijn muur is van mijn reizen. Onze trouwfoto’s zijn van de mooiste dag van ons leven. Het macrame gordijn is van mijn urenlange luisterbeurten naar de Casefile podcast in Louisville, in een poging om niet te stressen over het visum. Deze twee posters hingen in ons appartement in Shanghai eerder dit jaar. Ik rangschik de dingen die we al hebben op optimale manieren, om het meer op Ons Huis te laten lijken en minder op een betonnen woonkubus.
Zoek kleine (en voor de nomaden, lichte) dingen die je het gevoel geven dat je thuis bent, en gebruik ze in je voordeel.
Ik zal over vijf maanden, als we zes maanden in ons ‘Tiny House’ wonen, een update van deze post doen.