Vroege geschiedenisEdit
The Village Voice werd op 26 oktober 1955 gelanceerd door Ed Fancher, Dan Wolf en Norman Mailer vanuit een tweekamerappartement in Greenwich Village; dat was het aanvankelijke verspreidingsgebied, dat zich tegen de jaren 1960 uitbreidde naar andere delen van de stad. In 1960 verhuisde het van 22 Greenwich Avenue naar 61 Christopher Street in een historisch driehoekig hoekgebouw grenzend aan Sheridan Square, en een paar meter ten westen van de Stonewall Inn; vervolgens, van de jaren 1970 tot 1980, naar 11th Street en University Place; en vervolgens Broadway en 13th Street. In 1991 verhuisde het naar Cooper Square in de East Village, en in 2013 naar het Financial District.
Eerdere columnisten in de jaren 1950 en 1960 waren onder andere Jonas Mekas, die de ondergrondse filmbeweging onderzocht in zijn column “Film Journal”; Linda Solomon, die de clubscene van de Village besprak in de column “Riffs”; en Sam Julty, die een populaire column schreef over autobezit en -onderhoud. John Wilcock schreef de eerste tien jaar van de krant elke week een column. Een andere vaste medewerker uit die periode was de cartoonist Kin Platt, die wekelijks theatrale karikaturen maakte. Andere prominente vaste gasten waren Peter Schjeldahl, Ellen Willis, Jill Johnston, Tom Carson en Richard Goldstein.
Gedurende meer dan 40 jaar was Wayne Barrett de mokkenraker van de krant, die New Yorkse vastgoedontwikkelaars en politici, waaronder Donald Trump, versloeg. Het materiaal bleef een waardevolle bron voor verslaggevers die het presidentschap van Trump versloegen.
The Voice heeft onderzoeken gepubliceerd van de politiek van New York City, evenals verslaggeving over de nationale politiek, met kunst, cultuur, muziek, dans, film en theaterrecensies. Schrijvers en cartoonisten voor de Voice hebben drie Pulitzerprijzen ontvangen: in 1981 (Teresa Carpenter, voor het schrijven van artikelen), 1986 (Jules Feiffer, voor redactionele cartoons) en 2000 (Mark Schoofs, voor internationale verslaggeving). De krant heeft, bijna vanaf het begin, het alternatieve theater in New York erkend door middel van zijn Obie Awards. De “Pazz & Jop” muziek poll van de krant, begonnen door Robert Christgau in het begin van de jaren 1970, wordt jaarlijks uitgebracht en blijft een invloedrijk overzicht van de muziek critici van het land. In 1999 begonnen filmcriticus J. Hoberman en filmredacteur Dennis Lim met een soortgelijke Village Voice Film Poll voor het filmjaar. In 2001 sponsorde de Voice zijn eerste muziekfestival, Siren Festival, een gratis jaarlijks evenement dat elke zomer op Coney Island werd gehouden. Het evenement verhuisde in 2011 naar het lagere puntje van Manhattan, en werd omgedoopt tot het “4knots Music Festival”, een verwijzing naar de snelheid van de stroming van de East River.
In de jaren tachtig en daarna stond de Voice bekend om zijn fervente steun voor homorechten, en publiceerde het elk jaar in juni een Gay Pride nummer. In het begin van haar bestaan had de krant echter de reputatie een homofobe inslag te hebben. Tijdens de verslaggeving over de Stonewall-rellen van 1969 verwees de krant naar de rellen als “The Great Faggot Rebellion”. Twee verslaggevers, Howard Smith en Lucian Truscott IV, gebruikten beiden de woorden “faggot” en “dyke” in hun artikelen over de rellen. (Deze woorden werden in die tijd nog niet algemeen gebruikt door homoseksuelen om elkaar aan te duiden). Smith en Truscott haalden hun perskaarten uit de kantoren van de Voice, die zich vlakbij de bar bevonden, toen de rellen begonnen; zij behoorden tot de eerste journalisten die de gebeurtenis optekenden, waarbij Smith samen met de politie in de bar vastzat en Truscott verslag deed vanaf de straat. Na de rellen probeerde het Gay Liberation Front (GLF) in de Voice dansavonden voor homo’s en lesbiennes te promoten, maar zij mochten de woorden “homo” of “homoseksueel”, die de krant denigrerend vond, niet gebruiken. De krant veranderde haar beleid nadat de GLF een petitie had ingediend om dit te doen. Na verloop van tijd veranderde de Voice haar houding en werd in 1982 de tweede organisatie in de VS die voordelen toekende aan partnerrelaties. Jeff Weinstein, een werknemer van de krant en steward voor het uitgeversvak van District 65 UAW, onderhandelde over een overeenkomst in het vakbondscontract om de ziektekosten-, levensverzekerings- en arbeidsongeschiktheidsuitkeringen uit te breiden tot de “echtgenoot-equivalenten” van de leden van de vakbond.
De concurrenten van The Voice in New York City zijn onder meer de New York Observer en Time Out New York. Zeventien alternatieve weekbladen in de Verenigde Staten zijn eigendom van het vroegere moederbedrijf van The Voice, Village Voice Media. De schrijvers en redacteuren van de filmrubriek produceerden ook een wekelijkse Voice Film Club podcast.
In 1996, na tientallen jaren een omslagprijs te hebben gehanteerd, ging de Voice over van een betaald weekblad naar een gratis, alternatief weekblad. De website van de Voice ontving de National Press Foundation’s Online Journalism Award in 2001 en de Editor & Publisher EPpy Award for Best Overall U.S. Newspaper Online Service – Weekly, Community, Alternative & Free in 2003.
In 2005 kocht de Phoenix alternatieve weekbladketen New Times Media het bedrijf en nam de naam Village Voice Media aan. Eerdere eigenaren van The Village Voice of van Village Voice Media waren onder anderen mede-oprichters Fancher en Wolf, het gemeenteraadslid van New York Carter Burden, New York Magazine-oprichter Clay Felker, Rupert Murdoch, en Leonard Stern van het Hartz Mountain-imperium.
Overname door New Times MediaEdit
Nadat The Village Voice in 2005 werd overgenomen door New Times Media, veranderde het belangrijkste personeel van de publicatie. De Voice werd toen geleid door twee journalisten uit Phoenix, Arizona.
In april 2006 ontsloeg de Voice muziekredacteur Chuck Eddy. Vier maanden later ontsloeg de krant de oude muziekcriticus Robert Christgau. In januari 2007 ontsloeg de krant sekscolumniste en erotica-auteur Rachel Kramer Bussel; langdurig creatief directeur Ted Keller, art director Minh Oung, modecolumniste Lynn Yaeger en adjunct-art director LD Beghtol werden kort daarna ontslagen of ontslagen. Hoofdredacteur Donald Forst nam in december 2005 ontslag. Doug Simmons, zijn vervanger, werd in maart 2006 ontslagen nadat ontdekt was dat een verslaggever delen van een artikel had gefabriceerd. Simmons’ opvolger, Erik Wemple, nam na twee weken ontslag. Zijn vervanger, David Blum, werd in maart 2007 ontslagen. Tony Ortega bekleedde vervolgens de functie van hoofdredacteur van 2007 tot 2012.
Het ontslag van Nat Hentoff, die van 1958 tot 2008 voor de krant werkte, leidde tot verdere kritiek op het management door sommige van de huidige schrijvers, Hentoff zelf, en door de ideologische rivaal van de Voice, National Review, die naar Hentoff verwees als een “schat”. Eind 2011 werd Wayne Barrett, die sinds 1973 voor de krant had geschreven, ontslagen. Collega-onderzoeksjournalist Tom Robbins nam vervolgens uit solidariteit ontslag.
Voice Media GroupEdit
Village Voice Media-managers Scott Tobias, Christine Brennan en Jeff Mars kochten in september 2012 de kranten en bijbehorende webeigendommen van Village Voice Media van de oprichters, en vormden de in Denver gevestigde Voice Media Group.
In mei 2013 vertelden The Village Voice-redacteur Will Bourne en adjunct-redacteur Jessica Lustig aan The New York Times dat ze de krant verlieten in plaats van verdere ontslagen van personeel door te voeren. Beiden waren recent benoemd. Op dat moment had de Voice sinds 2005 vijf redacteuren in dienst gehad. Na het vertrek van Bourne en Lustig ontsloeg het management van de Village Media Group drie van de langst dienende medewerkers van de Voice: roddel- en uitgaanscolumnist Michael Musto, restaurantcriticus Robert Sietsema en theatercriticus Michael Feingold, die allen al tientallen jaren voor de krant schreven. Feingold werd in januari 2016 opnieuw ingehuurd als schrijver voor The Village Voice.
In juli 2013 benoemden de leidinggevenden van Voice Media Group Tom Finkel tot redacteur.
Peter Barbey eigendom en constructieEdit
Peter Barbey, via de particuliere investeringsmaatschappij Black Walnut Holdings LLC, kocht The Village Voice in oktober 2015 van Voice Media Group. Barbey is lid van een van de rijkste families van Amerika. De familie heeft al vele jaren een eigendomsbelang in de Reading Eagle, een dagblad dat de stad Reading, Pennsylvania en de omliggende regio bedient. Barbey is president en CEO van de Reading Eagle Company, en bekleedt dezelfde functie bij The Village Voice. Na de overname van de Voice benoemde Barbey Joe Levy, voorheen van Rolling Stone, tot interim-hoofdredacteur, en Suzan Gursoy, voorheen van Ad Week, tot uitgever. In december 2016 benoemde Barbey Stephen Mooallem, voorheen van Harper’s Bazaar, tot hoofdredacteur. Mooallem nam ontslag in mei 2018, en werd niet vervangen voor de opheffing van de publicatie.
Onder de Barbey-eigendom kwam er een einde aan advertenties voor escortbureaus en telefoonseksdiensten.
Op 31 augustus 2018 werd aangekondigd dat de Village Voice de productie zou staken en de helft van het personeel zou ontslaan. Het overgebleven personeel zou voor een beperkte periode worden aangehouden voor archiefprojecten. Terwijl een stuk van 31 augustus door freelancer Steven Wishnia werd begroet als het laatste artikel dat op de website zou worden gepubliceerd, werd in januari 2021 een nieuw origineel verhaal gepubliceerd, het eerste in meer dan twee jaar. Twee weken nadat de Village Voice op 13 september zijn activiteiten staakte, overleed mede-oprichter John Wilcock in Californië op 91-jarige leeftijd.
Hoewel The Village Voice in augustus 2018 aankondigde dat het zou stoppen met publiceren, is zijn website, samen met zijn Twitter- en Facebook-accounts, nog steeds actief en draait in 2021.