Assessment | Biopsychology | Comparative |Cognitive | Developmental | Language | Individual differences |Personality | Philosophy | Social |
Methods | Statistics |Clinical | Educational | Industrial |Professional items |World psychology |
Cognitive Psychology:Aandacht – Besluitvorming -Leren – Oordeelsvorming -Geheugen – Motivatie – Perceptie – Redeneren -Denken -Cognitieve processenCognitie -OutlineIndex
The Magical Number Seven, Plus or Minus Two: Some Limits on Our Capacity for Processing Information is een paper uit 1956 van de cognitief psycholoog George A. Miller. Daarin toonde Miller een aantal opmerkelijke samenvallen aan tussen de kanaalcapaciteit van een aantal menselijke cognitieve en perceptuele taken. In elk geval is de effectieve kanaalcapaciteit gelijk aan 5 tot 9 gelijk gewogen foutloze keuzes: gemiddeld ongeveer 2,5 bits aan informatie. Miller veronderstelde dat deze allemaal het gevolg kunnen zijn van een gemeenschappelijk maar onbekend onderliggend mechanisme.
Stadslegendes rond 7±2
Er zijn een aantal stadslegendes ontstaan rond het getal 7±2 en menselijke prestaties op verschillende cognitieve taken. Hoewel Miller’s paper het vaakst wordt aangehaald, heeft onderzoek naar het kortetermijngeheugen toevallig ook een 7±2-bevinding opgeleverd, die een extra impuls lijkt te hebben gegeven aan de gedane beweringen.
Zoals hierboven uiteengezet, wees Miller’s paper er eenvoudigweg op dat de kanaalcapaciteit bij verschillende taken ongeveer 2,5 bits aan informatie bedroeg. Metingen van de menselijke kortetermijngeheugencapaciteit vonden ook een limiet van 7±2. Uiteindelijk bleek echter dat deze limiet het resultaat was van het gebruik van Engelstalige proefpersonen om reeksen van enkele cijfers te onthouden. Het blijkt dat één component van het menselijk werkgeheugen, de fonologische lus, in staat is om ongeveer 2 seconden geluid vast te houden. Twee seconden is de duur van de Engels gesproken vorm van 7±2 cijfers (in het Chinees is het ongeveer 9 en in het Welsh ongeveer 6), de variatie is sterk gecorreleerd met de snelheid waarmee mensen spreken.
De 7±2 urban legends zijn verschillende regels die het maximum aantal items specificeren dat in een bepaalde context kan voorkomen (bijvoorbeeld, in software engineering het maximum aantal subroutines dat moet worden aangeroepen vanuit het hoofdprogramma). Of deze 7±2 regels al dan niet de voordelen bieden die ervan worden verwacht, kan alleen door experimenten worden geverifieerd. Echter, noch Miller’s paper noch het vroege korte termijn geheugen onderzoek zal waarschijnlijk het primaire experimentele bewijs leveren dat nodig is om dergelijke beweringen te staven.
Andere cognitieve numerieke limieten
Het concept van een limiet wordt geïllustreerd door het voorstellen van de patronen op de vlakken van een dobbelsteen (dobbelstenen). Het is voor veel mensen gemakkelijk om elk van de zes vlakken te visualiseren. Stel je nu zeven stippen voor, acht stippen, negen stippen, tien stippen, enzovoort. Op een bepaald moment wordt het onmogelijk om de stippen als een enkel patroon te visualiseren (een proces dat subitiseren wordt genoemd), en denkt men aan, zeg, acht als twee groepen van vier. De bovengrens van uw visualisatie van een getal voorgesteld als stippen is uw ondergrens voor die oefening.
In de film Rain Man, met Dustin Hoffman in de hoofdrol, werd een autistische savant geportretteerd, die in staat was het getal te visualiseren dat werd vertegenwoordigd door een hele doos tandenstokers die op de vloer was gemorst. Een soortgelijke prestatie werd klinisch waargenomen door neuropsycholoog Oliver Sacks en beschreven in zijn boek The Man Who Mistook His Wife for a Hat. Daarom zou men kunnen veronderstellen dat deze limiet een arbitraire limiet is die wordt opgelegd door onze cognitie in plaats van noodzakelijkerwijs een fysieke limiet te zijn.
Hrair uit Watership Down en toepassingen binnen het programmeren
Hrair is een getal te groot om te tellen. Deze term komt uit de fictieve taal die Lapine gebruikte in Richard Adams’ Watership Down. In deze roman is hrair van een konijn groter dan 4 terwijl, voor mensen, hrair groter zou zijn dan 7 plus of min 2.
Vanuit een psychologisch perspectief, is hrair het punt waar de persoon wordt overweldigd door concepten of verandering. Het interessante van een persoon die zijn hrair-punt bereikt, is dat we niet alleen niet in staat zijn om het nieuwe concept of de stimulus te begrijpen wanneer het wordt geïntroduceerd, maar het maakt ons ook niet in staat om zo effectief door te gaan met wat we daarvoor aan het doen waren.
De term hrair-limiet zoals gebruikt door Ed Yourdon in zijn Modern Structured Analysis (Prentice Hall, 1979) is het maximum aantal subroutines dat moet worden aangeroepen vanuit het hoofdprogramma, opnieuw vastgesteld op tussen de 5 en 9. Deze heuristiek werd niet voorgesteld als zijnde het gevolg van een computerlimiet; eerder werd gesuggereerd dat de programmeur in verwarring raakt bij het proberen te begrijpen van het programma.
In de organisatietheorie heeft de limiet een soortgelijke betekenis: het maximum aantal projecten waarbij men tegelijk betrokken kan zijn voordat chaos ontstaat.
Zie ook
- Fitts’ wet
- Hick’s wet
- Subitizing
- Working memory