- Eeuwenlang zijn dieren geconserveerd voor sport, religie of traditie
- Taxidermie groeide in populariteit tijdens de Victoriaanse tijd, en de hobby heeft onlangs een opleving gezien
- Het is anders dan balsemen en omvat het maken van levensechte modellen die zo levensecht mogelijk zijn
- Het proces omvat het villen en schoonmaken van de botten en de huid van dieren met Boraxpoeder en aceton
- Andere technieken zijn het maken van ‘voodoo poppetjes’ van watten om dierenvachten omheen te bevestigen
- Ledematen kunnen worden ingespoten met formaldehyde en arsenicum om ze voller te maken en te voorkomen dat ze worden opgegeten, of ze kunnen worden vervangen door draad
Eeuwenlang zijn dieren en mensen geconserveerd voor sport, religie en traditie.
Taxidermie – de kunst om levensechte modellen te maken van echte exemplaren – was aanvankelijk populair tijdens het bewind van Koningin Victoria, maar de wetenschap heeft de laatste tijd een opleving gekend.
En degenen die zich bezighouden met het opzetten van dode wezens verdienen nu naar verluidt alleen al in de VS zo’n 600 miljoen dollar (382 miljoen pond).
Amanda Sutton geeft workshops in het Bart’s Pathology Museum in Londen om mensen te leren over taxidermie, inclusief de geschiedenis en de wetenschap achter de hobby.
De oorsprong van taxidermie is verbonden met leerlooierijen in Engeland in de 19e eeuw, legde ze uit.
Een van de meest prominente taxidermisten – en de inspiratiebron van mevrouw Sutton – was Walter Potter, die een van de eersten was die bewaarde dieren in kostuums stak.
Verslagen beweren ook dat kapitein James Cook, die in 1771 de eerste kangoeroehuid mee terug naar Londen nam, evenals naturalist Charles Darwin vroege voorstanders van de kunst waren. En het gerucht gaat zelfs dat Charles Darwin de vaardigheid van een Guyanese slaaf zou hebben geleerd.
‘Ik hou van musea en taxidermie in het algemeen, maar ik werd verliefd op de Walter Potter-collectie toen ik klein was,’ vertelde mevrouw Sutton aan MailOnline.
‘Mijn ouders namen me een jaar mee op vakantie, waar we het museum bezochten. De herinnering aan de kleine dieren die als mensen werden afgebeeld in de oude kisten, bleef me echt bij.
‘Ik was van plan om het nog eens te bezoeken, maar het museum heeft de collectie verkocht aan privéverzamelaars, dus ik kon ze niet meer bekijken. Dus besloot ik er zelf maar een te maken.
Mevrouw Sutton gebruikt geen dieren die gedood werden voor taxidermie, in plaats daarvan gebruikt ze reptielenvoer, doodgereden dieren en dieren die op natuurlijke wijze gestorven zijn, en zei dat ze taxidermie maakt om de schoonheid van het dier te bewaren.
Het proces varieert van taxidermist tot taxidermist, en hangt ook af van het dier dat wordt opgezet.
‘Mensen gebruiken graag schuimvormen,’ legde mevrouw Sutton uit, ‘die je kunt kopen bij taxidermie-leveranciers, deze kunnen echter een behoorlijke prijs kosten.
‘Of een taxidermist maakt een mal van het dier nadat het is gevild, en creëert zijn eigen solide vorm, anderen gebruiken houtwol, dat wordt gewikkeld en gebonden om de vorm van het dier na te bootsen.
‘Bij gelegenheid kan de schoongemaakte schedel nog worden gebruikt, met kleimodellering om de spierstructuur op de gelaatstrekken na te bouwen.’
Voor een kleiner dier, zoals een muis, duurt het proces ongeveer twee tot drie uur, maar een grotere kat of haas kan tot drie dagen duren, zei mevrouw Sutton.
‘Muizen kunnen worden gecreëerd met de meest elementaire vorm van taxidermie, maar grotere dieren moeten een stap-voor-stap proces doorlopen, en elke stap kan een tijdje duren om te voltooien.’
Voor het opzetten van een muis moet de taxidermist bijvoorbeeld eerst een zogenaamde ‘voodoo pop’ maken.’
DE TAXIDERMIE VAN ZOOGDIEREN EN VISSEN
MUIZEN EN ANDERE MAMZELEN
Om bijvoorbeeld een muis te prepareren, moet de taxidermist eerst een zogenaamde ‘voodoo pop’ maken.
Dit is een versie van het dier, meestal gemaakt van watten en touw, dat de exacte vorm en grootte heeft van het schepsel dat wordt geïmmortaliseerd.
Ogen moeten op de ‘pop’ worden geplaatst die door de bolletjes van de pels van het dier zullen worden geplaatst, en er zijn bedrijven, waaronder Live Eyes, die gespecialiseerd zijn in het maken van ogen die er zo realistisch mogelijk uitzien.
Er wordt een snee gemaakt in de rug van de muis met behulp van een scalpel, en de huid wordt van het lichaam getrokken op dezelfde manier als een slager een dier zou villen.
Boraxpoeder, een verbinding van borium, ook bekend als natriumboraat, wordt vaak gebruikt om de huid en de vacht te helpen conserveren – vooral tegen insectenplagen.
Formaldehyde kan ook worden gebruikt om het specimen te conserveren, maar heeft de neiging een hardere chemische stof te zijn om mee te werken.
Dit lichaam en ingewanden worden weggegooid, en de poten worden verwijderd en vervangen door draden.
Als alternatief wordt aceton gebruikt om de beenderen schoon te maken als ze deel gaan uitmaken van het uiteindelijke beslag.
Als de pels eenmaal is schoongemaakt en gedroogd, wordt het rond de watten ‘voodoo’ versie gelegd, en dichtgenaaid. Bij één techniek van het reinigen van pelzen wordt gebruik gemaakt van maïzena.
Het wrijven van maïzena om de pels schoon te maken met een vochtige doek onttrekt vocht en vuil aan de binnenkant van de pels.
Dit kan herhaald worden als de pels bijzonder vuil is. Eenmaal droog, kan de maïzena van de huid worden gezogen, en een tandenborstel kan worden gebruikt om de vacht te stylen.
Dit proces is gelijkaardig voor de meeste zoogdieren.
Vissen
Het is ook mogelijk om een vis te zetten, maar het proces is heel anders.
De huid van een vis verliest zijn kleur als hij uitdroogt, wat betekent dat de huid met speciale verf moet worden nagebootst. Het proces omvat het verwijderen van de ogen, en het schrapen van huid en vlees van de graten.
De overblijfselen van de vis worden dan geconserveerd met zouten, zoals Borax, en formaldehyde.
De huid wordt ofwel met zaagsel opgevuld, ofwel over een mal gespannen en rond schuim gevormd – wat vaak het geval is bij koudwatervissen zoals zalm, omdat hun huid dun en glad is.
Dit is een versie van het dier, meestal gemaakt van watten en touw, die precies de vorm en de grootte heeft van het schepsel dat wordt onzedelijk gemaakt.
Ogen moeten op de “pop” worden geplaatst die door de holtes van de pels van het dier zullen worden geplaatst, en er zijn bedrijven, waaronder Live Eyes, die gespecialiseerd zijn in het maken van ogen die er zo realistisch mogelijk uitzien.
Er wordt een snee gemaakt in de rug van de muis met behulp van een scalpel, en de huid wordt van het lichaam getrokken op dezelfde manier als een slager een dier zou villen.
Boraxpoeder, een verbinding van borium, ook bekend als natriumboraat, wordt vaak gebruikt om de huid en de vacht te helpen conserveren – vooral tegen insectenplagen. Formaldehyde kan ook worden gebruikt om het specimen te conserveren, maar heeft de neiging een hardere chemische stof te zijn om mee te werken.
Het lichaam en de ingewanden worden weggegooid, en de poten worden verwijderd en vervangen door draden. Als alternatief wordt aceton ook gebruikt om botten schoon te maken als ze deel gaan uitmaken van de uiteindelijke montering.
Het wrijven van maïzena om de pels schoon te maken met een vochtige doek onttrekt vocht en vuil aan de binnenkant van de pels. Dit kan worden herhaald als de pels bijzonder vuil is. Eenmaal droog, kan de maïzena van de huid worden gezogen, en een tandenborstel kan worden gebruikt om de vacht te stylen.
Dit proces is vergelijkbaar voor de meeste zoogdieren.
Het is ook mogelijk om een vis te koppelen, maar het proces is heel anders.
De huid van een vis verliest kleur als hij uitdroogt, wat betekent dat de huid met speciale verf moet worden nagebootst.
Het proces omvat het verwijderen van de ogen, en het schrapen van huid en vlees van de graten. De resten van de vis worden vervolgens geconserveerd met zouten, zoals Borax, en formaldehyde, op een vergelijkbare manier als bij een muis.
De huid wordt ofwel opgevuld met zaagsel of wordt over een mal gespannen en rond schuim gevormd – wat vaak het geval is bij koudwatervissen zoals zalm omdat hun huid dun en glad is.
Mevrouw Sutton maakt generieke taxidermie, juwelen, natte preparaten en steampunk-thema-stukken in opdracht als een zelf-financierende hobby, en geeft af en toe les en voert live taxidermie uit voor educatieve doeleinden.
Mevrouw Sutton vervolgde dat de meeste gereedschappen die bij taxidermie worden gebruikt, in huis kunnen worden gevonden, zoals nagelscharen, wol, zout, draad, pincetten en lijm.
Er zijn ook instructievideo’s op YouTube, en mevrouw Sutton geeft basislessen taxidermie.
Vroeger werden de dieren gestript en gelooid en dan opgevuld met stro en zaagsel, voordat ze weer werden dichtgenaaid.
Er werden geen conserveringschemicaliën of -technieken gebruikt, en de dieren rotten uiteindelijk weg.
Tijdens het Victoriaanse tijdperk vulden rijke mensen hun huizen met opgezette dieren, en toen de jacht op wild populairder werd, nam deze trend toe.
In de jaren 1970 stopte het zogenaamde opzetten van dieren, en begonnen taxidermisten de huid van het dier over gebeeldhouwde mallen te spannen, of mannequins, meestal gemaakt van schuim.
‘Het is een goed idee om na te gaan welke chemicaliën je gebruikt,’ vervolgde mevrouw Sutton,’omdat er bij het conserveren giftige formules kunnen komen kijken, dus zware handschoenen en een veiligheidsbril kunnen nodig zijn ter bescherming.
‘Onderzoek is de sleutel, zorg ervoor dat wat je gebruikt veilig is, voor jou en je klanten.’
Op de vraag waarom ze denkt dat de kunst een plotselinge opleving heeft gehad, zei mevrouw Sutton: ‘Het is vooral te wijten aan meer kunstenaars die het medium in hun werk gebruiken, veel jonge studenten zijn door hen beïnvloed, en willen kunstwerken in een soortgelijke stijl namaken.
Zij voegde eraan toe dat shows zoals Salvage Hunters echt hebben bijgedragen aan de beweging.