Terug naar programma 2017
How To Avoid Scrotoplasty in Boys With a Concealed Webbed Penis: A Preliminary Report on The Paraphimotic Band Technique
Jason P. Van Batavia, MD, David I. Chu, MD, Diana K. Bowen, MD, Mark R. Zaontz, MD.
The Children’s Hospital of Philadelphia, Philadelphia, PA, USA.
Introductie:
Er zijn talloze technieken om een verborgen penis te corrigeren. Patiënten met aanzienlijke penoscrotale singelvorming ondergaan vaak een scrotoplastie als onderdeel van hun corrigerende operatie. Dit kan de chirurgische ingreep meer tijd geven en littekens veroorzaken langs de ventrale penoscrotale verbinding. In een poging om de noodzaak van een scrotoplastie te vermijden, hebben wij de chirurgische benadering van deze patiënten gewijzigd en brengen wij hier verslag uit over onze voorlopige resultaten. We hebben de hypothese dat deze techniek zal leiden tot minimale postoperatieve complicaties met een hoog succespercentage, inclusief een goed postoperatief cosmetisch uiterlijk van de penis en het scrotum.
Materiaal en methoden:
Alle jongens die van juli 2014 tot mei 2017 een correctie ondergingen van peniele verhulling met de aanwezigheid van significante scrotale webbing met behulp van een parafimotische bandincisie dorsaal en ventraal om scrotoplastiek te vermijden (figuur 1A), werden prospectief geregistreerd in een IRB-goedgekeurde database. Voor alle patiënten werden eventuele complicaties, huidinfecties en het succes van de operatie (gedefinieerd als cosmetisch uiterlijk met correctie van verhulling en webbing) beoordeeld. Bij de paraphimotic band techniek wordt de voorhuid proximaal teruggetrokken. Hierdoor ontstaat een paraphimosis en door elke band op 12 en 6 uur in te snijden, lijkt het scrotale web terug te vallen tot een meer normale anatomische configuratie (zie figuur 1B-D). De resterende schacht wordt vervolgens ontdaan van zijn littekens en er worden hechtdraden geplaatst op 12, 5 en 7 uur aan de basis van de penis in de fascia van buck en bevestigd aan de overeenkomstige dermis van de verbinding tussen de buikwand en de huid van de schacht met behulp van 4-0 polydioxanon hechtdraad (resorbeerbaar monofilament) (figuur 1E). De schachthuid wordt vervolgens ontrold en overtollige huid wordt weggesneden, waarbij het besnijdenisdefect wordt benaderd met chromische catgut.
Resultaten:
In totaal ondergingen 71 opeenvolgende jongens de paraphimotic band techniek. De mediane leeftijd ten tijde van de operatie was 8 maanden (interkwartielbereik = 7-14,3 maanden) en de mediane follow-up was 3,1 maanden (IQR = 1-6 maanden; gemiddelde=4,0 maanden). Alle patiënten hadden een uitstekende blootligging van de penisschacht en er werden geen noemenswaardige webbing waargenomen (figuur 1F). Vier patiënten (6%) hadden een zeer lichte verhulling als gevolg van grote mons pubis vetkussentjes. Er waren twee postoperatieve complicaties (2,8%), waaronder een oppervlakkige huidinfectie waarvoor orale antibiotica nodig waren (Clavien 2) bij één jongen en een postoperatieve bloeding waarvoor een bezoek aan de spoedafdeling, manuele druk en het opnieuw aanbrengen van verband (Clavien 1) bij een andere jongen nodig waren. Twee jongens (2,8%) klaagden over dysurie gedurende 2-3 dagen na de operatie, die spontaan oploste.
Conclusies:
De parafimotische bandmodificatie voor reconstructie van de verborgen penis is gemakkelijk uit te voeren en lijkt succesvol en reproduceerbaar te zijn op korte termijn. Bovendien vermijdt deze techniek de noodzaak van scrotoplastie in gevallen van peniswebben en verhulling. De meeste scrotoplastietechnieken resulteren in littekens langs de ventrale penoscrotale junctie en daarom kan de parafimotische bandtechniek resulteren in een betere cosmesis. Minder ernstige complicaties (Clavien graad 1-2) zijn zeldzaam, maar kunnen zich voordoen zoals bij elke penisoperatie. Ondanks het uitstekende cosmetische uitzicht in het begin, is verdere follow-up nodig om te bevestigen dat deze procedure de tand des tijds doorstaat.
Terug naar programma 2017