Rule No. 1: Het leven is niet eerlijk. Wen er maar aan. De gemiddelde tiener gebruikt de zin “Het is niet eerlijk” 8,6 keer per dag. Je hebt het van je ouders, die het zo vaak zeiden dat je besloot dat zij de meest idealistische generatie ooit moesten zijn. Toen ze het van hun eigen kinderen begonnen te horen, beseften ze regel nr. 1.
Regel nr. 2: De echte wereld geeft niet zoveel om je gevoel van eigenwaarde als je school doet. Ze verwachten dat je iets bereikt voordat je je goed voelt over jezelf. Dit kan als een schok komen. Meestal, als opgeblazen gevoel van eigenwaarde de realiteit ontmoet, klagen kinderen dat het niet eerlijk is. (Zie regel nr. 1)
Regel nr. 3: Sorry, je zult geen $40.000 per jaar verdienen als je net van school komt. En je zult ook geen vice-president worden of een autotelefoon hebben. Misschien moet je zelfs een uniform dragen dat geen Gap label heeft.
Regel nr. 4: Als je denkt dat je leraar stoer is, wacht maar tot je een baas hebt. Hij heeft geen vaste aanstelling, dus hij is een beetje scherper. Als je het verpest, vraagt hij niet hoe je je voelt.
Regel nr. 5: hamburgers omslaan is niet beneden je waardigheid. Je grootouders hadden een ander woord voor hamburgers omdraaien. Ze noemden het kansen. Ze schaamden zich ook niet voor het minimumloon. Ze zouden zich geschaamd hebben om het hele weekend over Kurt Cobain te praten.
Regel nr. 6: Het is niet de schuld van je ouders. Als je het verpest, ben je zelf verantwoordelijk. Dit is de keerzijde van “Het is mijn leven” en “Jij bent niet de baas over mij” en andere welsprekende uitspraken van jouw generatie. Als je 18 wordt, is het op jouw kosten. Zeur er niet over, anders klink je als een babyboomer.
Regel nr. 7: Voor je geboren werd, waren je ouders niet zo saai als ze nu zijn. Ze zijn zo geworden door je rekeningen te betalen, je kamer op te ruimen en naar je te luisteren als je ze vertelt hoe idealistisch je bent. En trouwens, voordat je het regenwoud redt van de bloedzuigende parasieten van de generatie van je ouders, probeer de kast in je slaapkamer eens te ontluizen.
Regel nr. 8: Je school mag dan winnaars en verliezers hebben afgeschaft. Het leven heeft dat niet. Op sommige scholen krijg je zo vaak als je wilt het goede antwoord. Ontoereikende cijfers zijn afgeschaft en klassenoudste niet meer, zodat niemand zich gekwetst voelt. Inspanning is net zo belangrijk als resultaten. Dit lijkt natuurlijk in de verste verte niet op het echte leven. (Zie regel nr. 1, regel nr. 2 en regel nr. 4.)
Regel nr. 9: Het leven is niet in semesters verdeeld, en je krijgt geen vrije zomers. Zelfs geen paasvakantie. Ze verwachten dat je elke dag komt opdagen. Acht uur lang. En je krijgt niet elke 10 weken een nieuw leven. Het gaat maar door en door. Nu we het er toch over hebben, er zijn maar weinig banen die je willen helpen jezelf te uiten of jezelf te vinden. Nog minder banen leiden tot zelfontplooiing. (Zie Regel No. 1 en Regel No. 2.)
Regel No. 10: Televisie is niet het echte leven. Uw leven is geen sitcom. Uw problemen worden niet allemaal in 30 minuten opgelost, min de tijd voor reclame. In het echte leven, moeten mensen echt de koffieshop verlaten om naar hun werk te gaan. Je vrienden zullen niet zo parmantig of buigzaam zijn als Jennifer Aniston.
Regel nr. 11: Wees aardig tegen nerds. Misschien werk je uiteindelijk wel voor ze. Dat kunnen we allemaal.
Deze lijst met “Regels die kinderen niet op school leren” is niet afkomstig van voormalig Microsoft CEO Bill Gates. (Het wordt vaak genoemd op het internet als zijnde afkomstig uit zijn boek Business @ The Speed of Thought, maar dat is niet zo). Waarom het vaak aan hem wordt toegeschreven is ons een raadsel, want het klinkt helemaal niet als iets wat hij zou schrijven. Mogelijk is het omdat het item dat typisch de Internet-versies van de lijst afsluit (“Wees aardig voor nerds”) een snaar raakte bij iemand die Gates ziet als de ultieme succesvolle nerd aller tijden.
Een versie die in juni 2002 op het Internet verscheen, beweerde dat dit de tekst was van een begrafenistoespraak die Bill Gates hield voor de eindexamenklas van de Mt. Whitney High School in Visalia, Californië. Dat was niet zo: hij heeft zo’n toespraak niet gehouden, en de beheerders van die school wisten niet waarom ze in dit apocriefe verhaal werden meegesleept.
Nog niet is deze lijst het werk van Kurt Vonnegut, een andere persoon aan wie het auteurschap is toegeschreven. Een regel in die versies (“Uit een afstudeerrede van Kurt Vonnegut, Jr.”) verklaart waarom mensen deze willekeurige woorden van wijsheid op zijn deurmat willen leggen: In 1998 werd het internet overspoeld met een verhaal dat bekend is komen te staan als de zonnebrandrede van Vonnegut. Die inventieve fictie was eigenlijk van de hand van de Chicago Tribune schrijfster Mary Schmich, maar op het internet circuleerden versies waarin werd beweerd dat het een afstudeerrede van Kurt Vonnegut was. Vonnegut werd zo in de hoofden van sommigen geassocieerd met kernachtig advies aan jonge volwassenen.
Deze lijst was het werk van Charles J. Sykes, auteur van het boek uit 1996 Dumbing Down Our Kids: Why American Children Feel Good About Themselves But Can’t Read, Write, Or Add. (Sykes’ lijst werd in talrijke kranten gepubliceerd, hoewel hij niet in zijn boek uit 1996 voorkwam. Het vormde echter wel de kern van Sykes’ boek uit 2007, 50 Rules Kids Won’t Learn in School: Real-World Antidotes to Feel-Good Education).
Veel online versies van de lijst laten de laatste drie regels weg:
Regel nr. 12: Roken laat je er niet cool uitzien. Het maakt je debiel. Kijk de volgende keer eens naar een 11-jarige met een peuk in zijn mond. Dat is hoe je eruit ziet voor iedereen boven de 20. Hetzelfde geldt voor “je uitdrukken” met paars haar en/of gepiercte lichaamsdelen.
Regel nr. 13: Je bent niet onsterfelijk. (Zie regel nr. 12.) Als je denkt dat snel leven, jong sterven en een mooi lijk achterlaten romantisch is, heb je de laatste tijd duidelijk nog geen leeftijdsgenoot op kamertemperatuur gezien.
Regel nr. 14: Geniet ervan zolang het kan. Ouders zijn vervelend, school is lastig, en het leven is deprimerend. Maar op een dag zul je beseffen hoe geweldig het was om kind te zijn. Misschien moet je daar nu mee beginnen. Graag gedaan.
Adviescolumniste Ann Landers heeft de eerste tien punten (zonder bronvermelding) verschillende keren afgedrukt, en deze lijst is ook gebruikt door radiocommentator Paul Harvey. De prijs voor de verkeerde vermelding gaat echter naar de Atlanta Journal and Constitution, die de lijst medio 2000 in drie weken tijd twee keer publiceerde, de eerste keer met de vermelding “staatsafgevaardigde Brooks Coleman van Duluth”, en de tweede keer met de vermelding “Bill Gates”.