Garnalen-, krab- en langoestenpannen zijn een Cajun-traditie in Louisiana en zijn overal in Louisiana te vinden en zelfs nu nog langs de zuidkust van de Golf. Maar het is de meer populaire crawfish boil die het meest wordt geassocieerd met Louisiana. Het Breaux Bridge Crawfish Festival in Louisiana is door USA Today uitgeroepen tot een van de top 10-evenementen op het gebied van eten en is een showcase voor de Cajun-muziek en -cultuur. Kerken en andere organisaties organiseren in het voorjaar grote crawfish boils om fondsen te werven. Tulane University houdt een jaarlijks “Crawfest” in april, en de Universiteit van New Orleans houdt een jaarlijkse crawfish boil voor alle studenten aan het einde van het voorjaarssemester (Students unwinding on Crawfish and Unprecedented Fun-SUCAUF). Kleinere evenementen zijn te vinden in achtertuinen en parken in april, mei en juni. De lokale bevolking eet traditioneel langoesten, evenals krabben, zonder hulpmiddelen zoals schelpenkrakers of pikkers.
Een reden voor de populariteit van langoesten kan de prijs zijn. Tijdens het hoogtepunt van het seizoen (late voorjaar) kan de prijs voor levende langoesten minder dan 1,50 dollar per pond bedragen (2006), terwijl de prijzen voor langoesten momenteel rond de 1,99 dollar per pond liggen. Garnalen en krab worden hoger gewaardeerd en kunnen voor grotere groepen een minder betaalbare optie zijn.
Koken gebeurt meestal in een grote pan (60 tot 80 liter) voorzien van een zeef en verwarmd met propaan. Sommige traditionalisten vinden een zeef echter niet nodig en maken gebruik van een net of een schep van draadgaas. De kruiden zijn krabbensoep, cayennepeper, hete saus, zout, citroenen en laurier. Maïskolven, nieuwe aardappelen, uien en knoflook worden meestal gebruikt in garnalen- en langoestenpannen. Sommige mensen voegen gerookte worstreepjes of champignons toe. Bij het koken van langoesten is er discussie over de vraag of de langoesten eerst moeten worden gezuiverd door ze een paar minuten te bedekken met helder water en een flinke hoeveelheid zout. Voorstanders voeren aan dat dit de langoesten dwingt hun lichaam te ontdoen van onzuiverheden. Anderen beweren dat het niet werkt en een overbodige stap is. Een “kookmeester” zorgt ervoor dat de ingrediënten in de juiste volgorde in de pan gaan en controleert de timing van de stappen. Er is geen goed of fout bij het kruiden van een langoestenpan en veel ervaren kokers gaan gewoon op gevoel te werk, hoewel er wel enkele richtlijnen zijn en er veel meningen zijn over hoe een gekookte langoestenpan gekruid moet worden. Veel recepten vragen om een korte kooktijd gevolgd door een periode van weken met het vuur uit. De inhoud van de pan wordt uit de pan gehaald, uitgelekt en op een met kranten bedekte tafel gegooid. Soms worden de langoesten in het traditionele vaartuig gegooid waarmee de langoestenvissers van oudsher de baai en de moerassen doorkruisen: een pirogue. Flessen hete saus, citroenen en gesmolten boter zijn meestal beschikbaar, samen met cocktailsaus bij een garnalenkookpartij. Sommige families gebruiken graag Italiaanse saladedressing of ketchup, of een mengsel van beide.
Howard Mitcham en zijn Guild of Chimney Sweepers (genoemd naar een diner dat Charles Lamb organiseerde voor de Londense vegers) organiseerden elk jaar een garnalenkook voor French Quarter bohemians tijdens de jaren 1950 en 1960. Hij merkt op: “Op ons laatste grote feest kookten we 400 pond garnalen en 400 vette krabben voor 200 gasten en dronken we acht vaten bier van dertig liter. Voor de muziek hadden we Kid Thomas en zijn Algiers Stompers, de beroemde oude gut-bucket jazzgroep van Preservation Hall, en de Olympia Funeral Marching Band”. De techniek van de schoorsteenvegers bestond erin nieuwe, gegalvaniseerde vuilnisbakken van 30 gallon te gebruiken, voor een derde gevuld met water en aan de kook gebracht met kruiden. De garnalen werden verdeeld in partijen van 25 pond en in nieuwe kussenslopen gestopt en afgebonden. Het koken van 25 pond garnalen duurde ongeveer 25 minuten. De ene partij kwam eruit en de volgende ging erin.