De verhalen achter het kinderrijmpje

Foto door Praveen kumar Mathivanan op Unsplash

Het rijmpje van vandaag, een die de meesten van ons in de Engelssprekende wereld goed kennen, gaat als volgt:

Rock a bye baby, on the tree top

When the wind blows, the cradle will rock.

Als de tak breekt, zal de wieg vallen,

En neer zal baby komen, wieg en al.

Vorige dingen eerst

Het eerste wat ik ontdekte, en dat is volkomen duidelijk als je erover nadenkt, is dat rockaby, hushaby en lullaby allemaal verwant zijn en allemaal min of meer op hetzelfde moment in de geschriften voorkomen. Tegenwoordig schrijven we de eerste twee eerder als rock a bye of rockabye en hush a bye, maar om de een of andere reden heeft lullaby het in zijn oorspronkelijke geschreven en uitgesproken vorm overleefd.

Ze betekenen allemaal hetzelfde: een woord dat gebruikt wordt om kinderen in slaap te wiegen, of in sommige gevallen een kinderwoord voor slaap of bed.

Hoe zit het met het rijmpje?

Wel, de eerste geschreven versie gebruikt eigenlijk ‘Hush-a-by baby on the tree top’, uit Mother Goose’s Melody in 1796. In 1805 had Songs for Nursery een rijmpje dat als volgt ging:

Rock-a-bye, baby, thy cradle is green, Father’s a nobleman, mother’s a queen.

Dit zet een streep door een theorie die beweerde dat de verandering van de tekst (van hush naar rock) werd toegeschreven aan de populariteit van het oude klassieke liedje van Al Jolson “Rock a bye my baby with a Dixie melody.” Aangezien het liedje in 1946 werd uitgebracht, is het meer dan 100 jaar te laat om de prijs van eerste gebruik op te eisen.

Toen, op 27 juli 1824, drukte Blackwood’s Edinburgh Magazine een zeer herkenbare versie af:

Rock a bye, baby, on the tree top, When the wind blows, the cradle will rock: If the bough breaks, the cradle will fall, Then down tumbles baby and cradle, and all.

Er zijn vele andere variaties van rijmpjes met versies van rock-a-by of hush-a-bye of zelfs gewoon bye, die dateren uit deze tijd.

De Songfacts website – geeft een aantal interessante ‘feiten’ over dit slaapliedje, waaronder een aantal onjuiste data. Hoewel de informatie meer in de richting van speculatie gaat, is het best leuk:

  • Het werd geschreven door een pelgrim die met de Mayflower (1620) naar Amerika voer. De passagier observeerde de manier waarop indiaanse vrouwen hun baby’s wiegden in wiegen van berkenbast die aan een boom hingen, zodat de wind de baby in slaap wiegde. Het is mogelijk. Het kan lang duren voordat iets is opgeschreven – het liedje kan zich langzaam hebben verspreid van het ene continent naar het andere, van moeder op baby in de loop van de volgende 180 jaar of zo. Maar er is geen manier om dat te weten.
  • Effie Crockett, een familielid van Davy Crockett, schreef de tekst in 1872 terwijl hij op een onrustig kind paste. Dit is niet juist, zoals de schriftelijke vastlegging bewijst. Ze heeft de tekst misschien wel opgeschreven, maar niet verzonnen.
  • Het was geïnspireerd door ‘een Engelse familie, de Kenyons, die in een enorme boomhut woonden, gemaakt van een oude taxusboom’. De bewering wordt voor het eerst gedaan in een boek, Memory Lane Belper, Ambergate and Districts, dat ingaat op families in het gebied, waarvan de Kenyons er een was. Zij waren houtskoolbranders in de 17e en 18e eeuw en woonden in het bos, en de moeder legde haar baby te slapen in een handige holle boom. Er is echter geen bewijs.
  • Songfacts vermeldt ook een bewering dat het lied afkomstig is van de Oude Egyptenaren en dat de baby in het lied de god Horus is; of dat de baby verwijst naar de erfgenaam van Engeland’s koning James II, inclusief een wens voor de dood van de baby en een omverwerping van de monarchie.

De oorsprong van de erfgenaam van Koning James kent een alternatieve versie waarin algemeen werd aangenomen dat de baby iemand anders kind was dat de geboortezaal werd binnengesmokkeld om James een katholieke erfgenaam te bezorgen. In deze versie vertegenwoordigt de waaiende wind de neef en schoonzoon van Koning James uit Nederland die uiteindelijk Koning James in de revolutie zou afzetten, en de wieg vertegenwoordigt het koninklijke Huis van Stuart.

Hmm.

Ik bedoel, veel kinderrijmpjes hebben een politieke geschiedenis, dus het zou me niet verbazen als dit vergelijkbaar was. Aan de andere kant vind ik het een beetje vergezocht.

Ik zie dit kinderrijmpje liever als een simpel slaapliedje met een catastrofaal einde waar kinderen dol op zijn.

En jij?

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.