Robert Paulson
Bob heeft een paar behoorlijk bepalende kenmerken:
-Hij is het enige mannelijke personage uit de steungroepen dat een voor- en achternaam heeft.
-Hij is een van de weinige personages met een naam die sterft.
-Hij heeft gigantische mannentieten.
Als onze maat Bob sterft, scanderen leden van Project Mayhem en vechtclubs in het hele land zijn naam. Waarom? Nou, volgens Project Mayhem, “Alleen in de dood hebben we onze eigen naam, want alleen in de dood maken we niet langer deel uit van de inspanning. In de dood worden we helden.” (
Maar wacht, we zeiden net dat Bob een naam had vóór Project Mayhem. Ah, ironie. Bob gaf zijn naam op om deel uit te maken van het Project, en pas toen hij stierf, kreeg hij hem terug. Was het offer het waard?
A Bridge, Falling Down
Dus hoe past Bob in de roman als geheel? Hij overbrugt zeker een paar gaten voor onze verteller.
(1) De kloof tussen mannelijk en vrouwelijk. Alleen als hij zich tussen Bob’s enorme borsten nestelt kan onze verteller huilen, iets wat hij als een zeer vrouwelijke daad ervaart.
(2) De kloof tussen steungroep en Project Mayhem. Het is makkelijk voor onze verteller om Project Mayhem te scheiden van de werkelijkheid als de enige leden een stelletje naamloze ruimteapen zijn. Maar als Bob erbij komt, wordt het een beetje persoonlijker. En dus, wanneer Bob sterft, besluit onze verteller eindelijk dat Project Mayhem gestopt moet worden. Zonder Bob en zijn ultieme offer, zou onze verteller misschien nooit wakker zijn geworden in de werkelijkheid.