De variëteiten radicchio zijn genoemd naar de Italiaanse regio’s waar ze vandaan komen: de in de Verenigde Staten meest verkrijgbare variëteit is de radicchio di Chioggia, de meest populaire en meest gebruikte variëteit. Het is een ronde krop, waardoor de consument het meest ononderbroken oppervlak van de dieprode kleur krijgt. Precies om deze reden is zij begin 1900 door genetische selectie van plaatselijke boeren ontstaan. Het IGP-gebied voor Chioggia omvat slechts tien steden uit de gemeenten Venetië (waar Chioggia zelf staat), Padua en Rovigo.
Radicchio rosso di Treviso precoce heeft een langere krop dan Chioggia en de witte aders zijn duidelijker aanwezig. De smaak is bitter en de kroppen worden geblancheerd zoals bij andijvie om de kleur en de smaak te verkrijgen (de kroppen worden na de oogst vastgebonden en gedurende twee tot drie weken zonder licht gelaten). Het gebied van de IGP omvat 24 steden in de gemeenten Treviso, Venetië en Padua.
Andere variëteiten zijn “Tardivo”, Treviso tardivo wordt beschouwd als de koning van de radicchio in Italië, een echte specialiteit voor fijnproevers. Het vergt wekenlang nauwgezet handwerk volgens een zeer traditionele methode van gedwongen teelt en blancheren om de witte ribben met rode kroppen te verkrijgen. Na de oogst worden de kroppen twee weken lang in kuipen met stromend herwinningswater gelegd. Daarna worden ze gesneden, gewassen en verpakt. Er zijn strenge voorschriften voor de lengte en het uiterlijk van de wortel die aan de krop blijft zitten. Radicchio tardivo is knapperig en bitter en wordt gewoonlijk gekookt gegeten.
De di Castelfranco, die beide op bloemen lijken, ziet er heel anders uit dan de andere radicchio-soorten, met romige, lichtgroene bladeren en dieprode spikkels. De smaak is zoeter dan die van de andere soorten, en men denkt dat deze soort voor het eerst is geteeld in de jaren 800, toen de oorspronkelijke radicchio werd gekruist met de escarole. Het IGP-gebied omvat 25 gemeenten in de gemeenten Treviare, die alleen in de wintermaanden verkrijgbaar zijn, alsmede “Gorizia” (ook bekend als “Rosa di Gorizia”), “Trieste” (Cicoria zuccherina of Biondissim ) Radicchio-boeren uit de Veneto hebben verzocht om de Beschermde Geografische Status toe te passen op de namen van enkele radicchio-variëteiten, waaronder “Tardivo”.