Overtredingen voorwaardelijke vrijlating

Jeffrey Johnson is een juridisch schrijver met een focus op persoonlijk letsel. Hij heeft gewerkt aan persoonlijk letsel en soevereine immuniteit rechtszaken, naast ervaring in familie-, landgoed, en strafrecht. Hij behaalde een J.D. aan de Universiteit van Baltimore en heeft gewerkt in juridische kantoren en non-profits in Maryland, Texas, en North Carolina. Hij heeft ook een MFA in scenarioschrijven behaald aan de Chapman Univer… Volledige bio →

Geschreven doorJeffrey Johnson Managing Editor &Verzekeringsadvocaat

UPDATED: 5 feb 2021

Advertiser Disclosure

Na vrijlating uit de gevangenis volgt over het algemeen een periode van re-integratie die voorwaardelijk wordt genoemd. Tijdens de voorwaardelijke vrijlating moet de voorwaardelijke vrijgelatene aan bepaalde voorwaarden voldoen.

Omdat de voorwaardelijke vrijlating een test is om te bepalen of de voorwaardelijke vrijgelatene klaar was om opnieuw in de samenleving te worden opgenomen, kan het niet naleven van deze voorwaarden ernstige gevolgen hebben. Die gevolgen hangen af van het soort overtreding dat plaatsvindt en van de beslissing van de reclasseringsambtenaar en de reclasseringsraad.

Wat zijn enkele veel voorkomende voorwaarden voor voorwaardelijke vrijlating?

Wanneer iemand voorwaardelijk vrijkomt, moet hij zich aan alle federale en staatswetten houden. Gewoonlijk moeten zij in de staat van opsluiting blijven of in de plaats waar het misdrijf is gepleegd, en moeten zij zich regelmatig melden bij een reclasseringsambtenaar.

Parolees zijn meestal ook verplicht:

• vast werk te behouden of proberen te behouden;
• voort te gaan op elk educatief traject dat zij zijn begonnen;
• regelmatig verslag uit te brengen aan een voorwaardelijke functionaris;
• hun voorwaardelijke functionaris op de hoogte te stellen van elke adreswijziging;
• zich onthouden van het in bezit hebben, gebruiken of toedienen van gereguleerde stoffen;
• zich onthouden van het in bezit hebben of hanteren van een vuurwapen of van enige defensieve of dodelijke wapens;
• zich onthouden van het corresponderen met iemand die in een penitentiaire inrichting verblijft of voorwaardelijk is vrijgelaten; en
• zich onthouden van uitlevering.

Het ondergaan van drugstests is ook een gebruikelijke voorwaarde voor voorwaardelijke invrijheidstelling, en voorwaardelijken moeten zich onderwerpen aan huiszoekingen zonder huiszoekingsbevel en aan huiszoekingen die zonder waarschijnlijke oorzaak worden uitgevoerd.

Naast de algemene vereisten kunnen voorwaardelijken worden onderworpen aan vereisten die specifiek zijn voor hun misdrijf, zoals vereist in hun staat.

In de staat Alaska moeten veroordeelde zedendelinquenten zich bijvoorbeeld onderwerpen aan periodieke leugendetectoronderzoeken. Degenen die veroordeeld zijn voor een alcoholgerelateerde overtreding kunnen worden verplicht zich te onthouden van het nuttigen van alcoholische dranken.

Wat gebeurt er als u uw voorwaardelijke vrijlating schendt?

Wanneer een of meer voorwaarden van de voorwaardelijke vrijlating worden geschonden, wordt gewoonlijk actie ondernomen om gevolgen aan de voorwaardelijke vrijlating te verbinden. Naast de gevolgen voor de schending van de voorwaardelijke invrijheidstelling is het van belang op te merken dat een voorwaardelijke in een afzonderlijke strafprocedure voor elk strafbaar feit kan worden aangeklaagd, zelfs wanneer de voorwaardelijke invrijder voor hetzelfde gedrag van schending van de voorwaardelijke invrijheidstelling wordt beschuldigd.

Tot in de jaren zeventig kon een voorwaardelijke invrijder die met de voorwaardelijke invrijheidstelling was belast, naar eigen goeddunken beslissen wat er na een schending van de voorwaardelijke invrijheidstelling gebeurde. Hij kon bijvoorbeeld besluiten dat de voorwaardelijke gevangene een waarschuwing verdiende of hij kon besluiten dat de voorwaardelijke gevangene terug naar de gevangenis moest.

In een zaak van het Hooggerechtshof uit 1972 veranderden de regels echter. In de zaak, Morrissey v. Brewer genaamd, besloot het Hooggerechtshof dat het ongrondwettelijk was om een reclasseringsambtenaar toe te staan iemand eenvoudigweg naar de gevangenis terug te sturen, of, in juridische termen, om zijn administratieve ontheffingsstatus in te trekken.

Volgens de regels die het Hof in Morrissey maakte, heeft een voorwaardelijke gevangene, voordat hij naar de gevangenis kan worden teruggestuurd of aan andere gevolgen van zijn schending van de voorwaardelijke vrijlating kan worden onderworpen, het recht op een “behoorlijke rechtsgang”.

Dit betekent dat hij recht heeft op een hoorzitting, het recht om het tegen hem ingebrachte bewijs te horen, en het recht om zich te verdedigen en te proberen de parole board ervan te overtuigen dat hij eigenlijk geen overtreding heeft begaan of dat de overtreding niet zo ernstig was dat hij naar de gevangenis moet worden teruggestuurd.

Dit betekent dat, volgens de huidige wet, om de voorwaardelijke gevangene een eerlijk proces te geven, de gevolgen van een schending van de voorwaardelijke vrijlating worden bepaald tijdens een hoorzitting over schending van de voorwaardelijke vrijlating.

Wat gebeurt er tijdens de voorlopige hoorzitting?

De specifieke wijze waarop een hoorzitting over schending van de voorwaardelijke invrijheidstelling verloopt, verschilt van staat tot staat, hoewel er enkele overeenkomsten zijn.

Typisch wordt, wanneer een persoon van een schending van de voorwaardelijke invrijheidstelling wordt verdacht, een arrestatiebevel tegen hem uitgevaardigd, als hij nog niet in hechtenis is. Vervolgens wordt een preliminaire zitting gehouden. Tijdens deze hoorzitting zal een ambtenaar of ambtenaren van de reclassering die niet bij de zaak van de voorwaardelijke gevangene betrokken zijn, naar bewijsmateriaal luisteren over de vraag of er daadwerkelijk een voorwaardelijke schending heeft plaatsgevonden.

Als de reclassering vaststelt dat er voldoende reden is om aan te nemen dat er een schending heeft plaatsgevonden, wordt een andere hoorzitting, een zogenaamde intrekkingshoorzitting, gepland om te bepalen wat de volgende stap is. In sommige gevallen kan de voorwaardelijke invrijheidgestelde in afwachting van deze definitieve hoorzitting worden aangehouden. De reclassering beslist tijdens de voorlopige hoorzitting of er een goede reden is om de voorwaardelijke gevangene in afwachting van de definitieve beslissing in hechtenis te houden.

In bepaalde gevallen is een voorlopige hoorzitting echter niet nodig en kan een voorwaardelijke gevangene worden gearresteerd en in hechtenis worden gehouden totdat een herroepingshoorzitting heeft plaatsgevonden. Om een voorwaardelijke gevangene te arresteren en vast te houden tot een hoorzitting over de intrekking, moet een rechter gewoonlijk een tijdelijk bevel tot intrekking uitvaardigen. Dit kan bijvoorbeeld gebeuren wanneer een voorwaardelijke gevangene de staat heeft verlaten zonder toestemming of zonder van tevoren aan zijn reclasseringsambtenaar te hebben gemeld waar hij naartoe ging.

Wat is de hoorzitting over de intrekking van de voorwaardelijke invrijheidstelling?

De herroepingshoorzitting is het juridische proces waarin het lot van een voorwaardelijke gevangene die zijn voorwaardelijke vrijlating heeft geschonden, wordt bepaald. Gewoonlijk heeft de voorwaardelijke invrijheidsstellingscommissie bij een herroepingszitting verschillende opties. Intrekking van de voorwaardelijke invrijheidstelling is één optie, maar het is ook mogelijk dat een raad andere acties onderneemt, zoals de voorwaardelijke overplaatsing naar een centrum voor verslavingsbehandeling of toestaan dat hij voorwaardelijk blijft onder dezelfde of gewijzigde voorwaarden.

Of een raad voorwaardelijke invrijheidstelling zal intrekken of een andere administratieve actie zal ondernemen, hangt doorgaans af van de aard en de ernst van de voorwaardelijke overtreding, de lengte van de resterende tijd voorwaardelijk en het gedrag van de overtreder buiten de overtreding.

Hoe verweert u zich tegen een vermeende schending van de voorwaardelijke vrijlating?

Wanneer een voorwaardelijke invrijder van een schending van zijn voorwaardelijke vrijlating wordt beschuldigd, kan hij bewijsmateriaal aanvoeren om aan te tonen dat er geen schending heeft plaatsgevonden. Hij behoeft niet noodzakelijkerwijs absoluut te bewijzen dat hij zijn voorwaardelijke vrijlating niet heeft geschonden; hij behoeft slechts aan te tonen dat niet door een overwicht van bewijs is aangetoond dat hij die schending wel heeft begaan.

Wanneer mogelijk, is het aantonen dat geen schending is bewezen de beste handelwijze van de voorwaardelijke, omdat hij dan zonder gevolgen weg kan lopen.

Een voorwaardelijke heeft ook de mogelijkheid om te proberen een schending die wel heeft plaatsgevonden te rechtvaardigen of te verdedigen. Hij kan bijvoorbeeld proberen te bewijzen dat zijn schending van de voorwaardelijke vrijlating noodzakelijk of onopzettelijk was. Wanneer hij een rechtvaardigingsgrond aanvoert, kan de reclassering ervoor kiezen geen administratieve stappen tegen hem te ondernemen of een minder zware maatregel te nemen dan hem naar de gevangenis te sturen.

In elk geval is het het beste een advocaat te raadplegen wanneer hij van een schending van de voorwaardelijke vrijlating wordt beschuldigd, om te bepalen hoe hij zich tegen de schending kan verdedigen en wat de beste handelwijze is om te voorkomen dat hij weer naar de gevangenis moet.