Being Human
De waarde van het voordeel van de twijfel.
“Je bent te naïef.” Dat zei mijn moeder altijd als ik haar bepaalde verhalen vertelde over het vertrouwen dat ik in andere mensen stelde. “Je vertrouwt te gemakkelijk”, zei ze altijd. Ondanks al haar waarschuwingen, koos ik er toch voor om vast te houden aan mijn idealistische kijk op de wereld en weigerde ik acht te slaan op haar woorden. Nu ze er niet meer is, klinken haar woorden nog na in mijn oren en word ik er een beetje bang van.
Had ze gelijk?
Het is altijd een beetje lastig als het op vertrouwen aankomt. We leven in een gekke wereld. Mensen liegen, mensen bedriegen, mensen doen wat nodig is om te overleven, om te gedijen, om aan de top te komen. Wie kunnen we vertrouwen?
Wie kunnen we vertrouwen?
Helaas is het antwoord op die vraag, dat we het niet weten. En wat nog ongelukkiger voor ons is, er is gewoon geen manier voor ons om het te weten.
Wat zei ik tegen mijn moeder toen ze me vertelde dat ik te gemakkelijk vertrouw? Ik bleef hetzelfde antwoord herhalen: “Ik vertrouw liever ten onrechte iemand die niet te vertrouwen is en trek daar lering uit, dan dat ik ten onrechte iemand niet vertrouw die mettertijd betrouwbaar zal blijken te zijn.”
Ik geef iedereen het voordeel van de twijfel, een eerlijke kans.
Mensen kunnen mij dingen over andere mensen vertellen. Ik neem elke raad serieus, vooral als die komt van mensen die het meest van me houden en alleen het beste met me voor hebben (mijn moeder bijvoorbeeld) of van mensen die mijn vertrouwen hebben verdiend. Het zou immers dwaas zijn om geen voorzorgsmaatregelen te nemen.
Maar zelfs degenen die van ons houden, kunnen zich vergissen. Het zijn ook mensen, vatbaar voor menselijke fouten. Ze kunnen veronderstellingen maken op basis van de verkeerde geruchten. Er kunnen gewoon misverstanden zijn. Wat het ook is, het is beter voor ons om met alles rekening te houden en onze eigen beslissing te nemen als het op vertrouwen aankomt.
De enige persoon die je volledig kunt vertrouwen en die je nooit zal verraden, ben je zelf. Dus als je twijfelt, praat dan met jezelf. Stel jezelf wat vragen.
We leven in een wereld vol wantrouwen. We zetten de TV aan en zien de media ons het nieuws vertellen over spionage, het ene land bespioneert het andere. We zien mensen muren bouwen, zo bang voor mensen die zij zien als anderen die wegnemen wat zij menen dat rechtmatig van hen is.
De wet van de schaarste. Mensen denken dat het opraakt als ze delen.
Die mentaliteit is gewoon zo triest.
Er is zo veel voor iedereen. Ik geloof echt dat er genoeg is voor iedereen om een stukje van de taart te hebben.
We hebben de mogelijkheid gekregen om vrienden te zijn met iemand aan de andere kant van de wereld met een muisklik, en om te praten met iemand die duizenden kilometers ver weg is. We zouden dichter bij elkaar moeten komen als één grote familie.
Niet muren bouwen, zichtbaar of anderszins. Er valt zoveel te delen als we onze ogen en harten maar wijd openstellen voor mogelijkheden.
Ik was altijd achterdochtig en op mijn hoede voor mensen om me heen. Ik kon het niet helpen. De omgeving waarin ik opgroeide, voedde me met het geloof dat iedereen bijbedoelingen heeft. Mijn hart is ook gebroken, door mensen die ik vertrouwde.
Maar het was zo vermoeiend. Iedereen wantrouwen. Het zoog het leven uit je. Uiteindelijk, moet je gewoon doen wat je moet doen. De cyclus doorbreken.
Miraculeus, het moment dat ik iedereen het voordeel van de twijfel begon te geven, begon ik me duizend keer lichter te voelen – lichamelijk en emotioneel.
Ik ben zoveel gelukkiger geworden.
Als we niet leren vertrouwen, steeds weer opnieuw, ondanks alle pijn en verdriet van ons gebroken hart, zullen we nooit meer liefhebben. En wat is dan het nut van het leven?
We zijn geboren om lief te hebben. We zijn liefde. Noem me naïef als je wilt. Ik zal het dragen als een eremedaille.