Hier is het probleem: over twee maanden moet ik naar Malawi in zuidelijk Afrika om Gumbi Education te helpen, een kleine, door Guardians geleide liefdadigheidsinstelling voor onderwijs aan kinderen, waarvan ik voorzitter ben. Er is geen Skype-optie, geen spoorwegen of boten, en 3000 mijl reizen per bus door Egypte, Soedan, Kenia en Tanzania is niet aan te raden.
Ik heb mijn jaarlijkse vakantievluchten verminderd, ik heb mijn werkreizen verminderd, en mijn koolstofvoetafdruk is niets meer van wat het was. Maar realistisch gezien moet ik de 2200 kilometer van en naar Lilongwe vliegen – en ik wil mijn uitstoot op de een of andere manier compenseren. Als ik het goed doe, zou dat moeten betekenen dat ik over het geheel genomen minder schade aanricht.
Maar wat ik dacht dat gemakkelijk te regelen zou zijn, is een mijnenveld gebleken. Er is geen overeenstemming over hoeveel kooldioxide een reis mag uitstoten, verwarring over welke acties de uitstoot het beste verminderen, een enorme keuze aan waar je je geld naartoe kunt sturen, en groeiend cynisme als luchtvaartmaatschappijen, luchthavens en gigantische kooldioxide-gierige bedrijven compensatie gebruiken om meer vluchten te verkopen of toestemming te krijgen om nog verder te groeien.
Een decennium geleden was de vrijwillige markt voor koolstofcompensatie piepklein, ongenuanceerd en grotendeels ongereguleerd. Het weinige geld dat werd ingezameld, was bestemd voor waardevolle projecten, maar weinig regelingen om emissies te verminderen of ontwikkeling te bevorderen werden gecontroleerd of gecertificeerd. De onthullingen, de financiële crash en de pijnlijk trage vooruitgang in de VN-klimaatonderhandelingen hebben ertoe bijgedragen dat individuen en bedrijven werden ontmoedigd om te compenseren.
Maar naarmate het bewustzijn van de klimaatcrisis is gegroeid, hebben met name bedrijven zich tot vrijwillige compensatie gewend en de markt mainstream gestuurd. Kleine bedrijven zijn uit de markt gehaald, er zijn streng gereguleerde wereldwijde markten voor koolstof en hernieuwbare energie opgezet, en duizenden deelnemende bedrijven en liefdadigheidsinstellingen worden nu in theorie door onafhankelijke verificateurs gehouden aan internationale normen.
Naarmate de klimaatnoodsituatie groeit, groeit ook het geld dat ermee gemoeid is – en de behoefte aan verantwoording.
Offsetting betekent het berekenen van emissies en vervolgens het kopen van equivalente “credits” van projecten die de uitstoot van een equivalente hoeveelheid broeikasgassen elders voorkomen of verwijderen. Eén ton koolstof is gewoonlijk het equivalent van één credit en de markt voor deze credits, die in 2007 mogelijk enkele tientallen miljoenen dollars waard waren, wordt nu gewaardeerd op meer dan 500 miljoen dollar per jaar en groeit snel.
Ondanks dat de International Air Transport Association (IATA) zegt dat slechts 1% van de passagiers hun koolstofuitstoot compenseert via vrijwillige programma’s, is er een 140-voudige groei geweest tussen 2008 en 2018, met 430 miljoen ton aan emissiereducties die sinds 2005 zijn gegenereerd.
Dit komt overeen met meer dan alle energiegerelateerde emissies van Australië in 2016, volgens Forest Trends, een in New York gevestigd financieringsbedrijf voor natuurbehoud dat koolstofcompensatieprojecten bijhoudt. Het rapport van het bedrijf, Voluntary Carbon Markets Insights, zegt: “De vraag naar vrijwillige koolstofcompensaties is gegroeid … van slechts 0,3 miljoen ton CO2 in 2008 tot 42,8 miljoen ton in 2018.”
Sarah Leugers, communicatiedirecteur van de in Genève gevestigde non-profit Gold Standard, die is opgericht door milieugroep WWF, zegt dat – paradoxaal genoeg – de beslissing van Donald Trump om de VS uit de overeenkomst van Parijs te trekken de markt heeft getransformeerd, waarbij bedrijven en individuen nu allemaal het juiste willen doen in contrast.
Naarmate de markt volwassener wordt, neemt ook de keuze aan manieren om emissies te compenseren toe. Je kunt nu spoor-, weg- en luchtreizen, je verblijf in een vakantiehotel, je dagelijkse woon-werkverkeer, je verwarming thuis – je kunt zelfs de uitstoot van je hele leven compenseren.
U kunt een bos bananenbomen of avocado’s laten planten in Kenia, de hoeveelheid methaan verminderen die wordt uitgestoten door een Indonesische vuilstortplaats, vers water verschaffen aan Malawiërs, Roemenië opnieuw laten verwilderen of gebieden in het Amazonebekken herbebossen waar gemeenschappen van inheemse volkeren wonen.
De grote compensatiecertificeerders zoals American Carbon Registry, Climate Action Reserve, Gold Standard, Plan Vivo en Verra bieden vandaag de dag vele honderden projecten aan. Om het nog complexer te maken, hangt de koolstofprijs van deze projecten af van waar ze zich bevinden en welke voordelen ze bieden. Ook de verificatienormen lopen uiteen, maar over het algemeen worden ze in Europa als veel strenger beschouwd dan in de VS.
De meeste vrijwillige compensatieorganisaties werken als non-profitorganisaties, maar slechts weinige van hen zullen duidelijk maken dat ze tot 20% van wat de gebruikers bijdragen als bedrijfskosten kunnen opstrijken.
Het probleem is te weten wat het beste is. Het planten van bomen is theoretisch zeer effectief, maar sommige compensatieregelingen zijn bekritiseerd omdat ze mensen verdringen of monoculturen creëren; wind- en zonne-energieprojecten worden gewoonlijk breed verwelkomd op gemeenschapsniveau; het opvangen van methaangas van vuilstortplaatsen is heel zinvol, maar nauwelijks aantrekkelijk; en energie-efficiëntie werkt het best bij de spilzieke rijken. Alle regelingen hebben plussen en minnen.
“Compensatie moet hand in hand gaan met een ambitieuze interne reductiestrategie,” zegt Leugers. “De eerste prioriteit moet altijd zijn om je eigen voetafdruk te verkleinen voordat je gaat compenseren, maar de realiteit is dat niet ieder individu of bedrijf dat snel kan.”
“Bedrijven stoppen er meer geld in, maar het aantal mensen dat individueel handelt, groeit aanzienlijk. We hebben 1.500 projecten in de pijplijn. Wij kiezen ze niet uit; NGO’s komen naar ons toe. Ze zijn allemaal onafhankelijk geverifieerd. Het beste advies dat ik kan geven is om altijd te kijken naar de onderliggende normen.”
Robert Stevens van Climate Care is het daarmee eens: “Totdat we een koolstofvrije wereld hebben bereikt, is betalen om een gelijkwaardige hoeveelheid koolstofuitstoot te verminderen door vrijwillige compensatie de meest kosteneffectieve, snelste en efficiënte manier om dit te doen. Maar zelfs proberen vast te stellen hoeveel je tijdens een reis uitstoot, is moeilijk. Sommige bedrijven houden rekening met het extra effect van vliegen op een hoogte van meer dan 35.000 voet; anderen kijken naar de leeftijd van het vliegtuigtype waarin je waarschijnlijk zult vliegen, of je business class reist, eventuele tussenstops en hoe vol het vliegtuig waarschijnlijk is. Naarmate de markt groeit, komen er onregelmatigheden aan het licht en worden er beschuldigingen geuit dat de groei van de uitstoot wordt gelegitimeerd. Negenentwintig van de meest brandstofverslindende luchtvaartmaatschappijen, waaronder Emirates, Delta, BA, Air Canada en Gulf, bieden nu aan om de vluchten van hun klanten te compenseren, en 15 luchtvaartmaatschappijen compenseren nu vrijwillig hun eigen emissies in een of andere hoedanigheid.
Volgens Airport Carbon Accreditation zijn 43 Europese luchthavens (die 26% van het Europese luchtverkeer vertegenwoordigen) nu gecertificeerd Level 3+ neutraliteit, met nog eens 232 over de hele wereld die deel uitmaken van dezelfde accreditatieregeling, wat betekent dat ze op zijn minst zijn begonnen met hun reis naar emissiereductie.
Hierdoor kan Heathrow – dat hoopt dat het met een derde start- en landingsbaan 265.000 extra vluchten per jaar kan nemen – zeggen dat het van plan is om compensaties te gebruiken om het in 2030 “koolstofneutraal” te maken en in 2050 “koolstofvrij” te zijn, hoewel het een van de grootste parkeergarages ter wereld zal bouwen en de wereldwijde uitstoot direct met miljoenen tonnen CO2 zal verhogen.
Dit is volstrekt onoprecht, aldus het groene parlementslid Caroline Lucas, die Heathrow omschrijft als “een nieuw niveau van zuinigheid met de waarheid”.
Maar het lijdt geen twijfel dat bedrijven, particulieren, non-profitorganisaties en zelfs steden nu gebruikmaken van compensaties om “koolstofneutraal” of zelfs “koolstofvrij” te worden. Liverpool werkt samen met de in Malta gevestigde blockchain-nonprofit Poseidon om emissies te compenseren met projecten in Afrika; en merken zoals Disney, Microsoft, Lyft, Apple, Aviva en Sony hebben beloofd om compensaties te gebruiken om klimaatneutraal te worden.
Het komt erop neer dat het nu mogelijk is om voor het compenseren van emissies bijna te betalen wat je wilt aan wie je wilt (hoewel het verrassend moeilijk is om de emissies van cruiseschepen te berekenen). De sleutel tot het beoordelen van de grootschalige projecten die door bedrijven worden geprefereerd, is na te gaan of ze echt, meetbaar, onafhankelijk geverifieerd en permanent zijn, en niet zouden hebben plaatsgevonden zonder de financiering door de verkoop van credits.
In het algemeen, zeggen waarnemers, moeten reizigers controleren of ze geverifieerde emissiereductie (VER) credits aanbieden, zoals aangeboden door Gold Standard.
De andere benadering is het gebruik van doe-het-zelf-offsets. Dit houdt in dat je je uitstoot berekent met behulp van een online calculator (zie calculator tool hierboven), en dan een project vindt dat ruwweg compenseert (bijvoorbeeld Gold Standard). Of je kunt gewoon doneren aan een organisatie die zich inzet om koolstof op te zuigen of hernieuwbare energie op te wekken. Veel bewonderenswaardige milieuprojecten van kleine energie- en natuurbehoudsgroepen doen uitstekend werk voor het planten van bomen en het opwekken van schone energie zonder altijd credits aan te bieden – alleen al een bijdrage leveren zou effectief helpen de uitstoot te compenseren. Forests Without Frontiers in Roemenië, Tree Aid en de Woodland Trust zijn persoonlijke favorieten.
Offsetting kan werken, en het stelt mensen die moeten reizen in staat dat met een beter geweten te doen. Maar de beste strategie moet zijn om eerst je eigen uitstoot te verminderen.
HOW TO DO IT: EIGHT POSSIBILITIES
Voor zijn rondreis van 10.200 mijl van Londen naar Lilongwe via Nairobi, vroeg John acht compensatiebedrijven om zijn CO2-uitstoot te berekenen, hoeveel het zou kosten om te compenseren en waar het geld naartoe gaat. De resultaten bleken zeer uiteenlopend.
Climate Care
CO2-uitstoot 2,35 ton
Kosten £17.61
Projecten Veilig drinkwater in Malawi, brandstofefficiëntie in Ghana, stortenergie in Thailand, regenwouden in Brazilië
Atmosfair
CO2-uitstoot 5 ton
Kost £106
Projecten Energie-efficiëntie in Zuid-Afrika, biogas in Nepal, wind- en waterkracht
Carbonfund.org
CO2-uitstoot 2.000 ton
Kost £106
Projecten Energie-efficiëntie in Zuid-Afrika, biogas in Nepal, wind- en waterkracht
Carbonfund.org
CO2-uitstoot 2.000 ton
.24 ton
Kosten $47
Projecten Waterzuivering in Kenia, waterkracht in India
Clevel
CO2-uitstoot 2,6 ton
Kosten £38,74
Projecten Herstel graslanden in Mongolië, terugdringen ontbossing in Tanzania
Flygreen
CO2-uitstoot 2,6 ton
Kosten £38,74
Projecten Herstel graslanden in Mongolië, terugdringen ontbossing in Tanzania
Flygreen
CO2-uitstoot 2,6 ton
.4 ton
Kosten £20,79
Projecten Zonnepanelen in India
Myclimate
CO2-uitstoot 3,1 ton
Kosten £72
Projecten Energie-efficiëntie in Afrika, herbebossing in Nicaragua
Carbonfootprint.com
CO2-uitstoot 2.74 ton
Kosten tussen £7 en £30 per ton
Projecten Rehabilitatie van boorgaten in Oeganda, waterkrachtcentrale in Chili
Gold Standard
Kunt u uw eigen uitstoot berekenen en een project kiezen
Projecten Waterzuiveraars in Cambodja, brandstof-efficiënte fornuizen in Soedan
{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{topRight}}
{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/paragrafen}{{highlightedText}}
- Deel op Facebook
- Deel op Twitter
- Deel via E-mail
- Deel op LinkedIn
- Deel op Pinterest
- Deel op WhatsApp
- Deel op Messenger