Populair op Variety
De van-het-scherm-naar-het-toneel-musical kan bogen op een sterrenrol van Rob McClure, maar heeft nog heel wat werk voor de boeg voordat hij Broadway haalt.
Na de veelgeprezen maar binnenkort te sluiten “Tootsie”, zal Broadway “Mrs. Doubtfire” omarmen – weer een nieuwe musical gebaseerd op een hitfilm over een hetero mannelijke acteur die zich voordoet als een oudere vrouw, en in het proces een betere man wordt? En kan een artiest op tegen de herinnering aan Robin Williams’ filmrol uit 1993 als een wanhopige gescheiden vader wiens vrouwelijke alter ego een wijze en twinkelende kinderjuf is?
Het antwoord op die tweede vraag is grotendeels ja, dankzij ster Rob McClure. Of de musical “Mrs. Doubtfire”, die nu in première gaat in het 5th Avenue Theatre in Seattle, goud waard is, is een andere zaak – en heeft weinig te maken met de travestie die het deelt met “Tootsie”. Relevanter is de vraag of de makers hun topzware, al te eerbiedige bewerking van een gedateerde film kunnen stroomlijnen, om het minder plakkerig en meer consistent grappig te maken.
Maar er is geen twijfel over McClure. Als een herstellende mislukkeling en afwisselend een wijze huishoudster, eert hij behendig Williams behendige two-fer performance zonder die slaafs te imiteren. Of Daniel nu ruzie maakt met zijn kinderen, stoeit met poppen, of als Mrs. Doubtfire vunzige grappen en advies uitdeelt met een brogue-achtig accent en een deftig kostuum, McClure brengt winnende oprechtheid en zijn eigen behendige, meerstemmige komische karakters naar de inspanning.
Na goed beoordeelde rollen in andere Broadway musicals (meest recent “Beetlejuice”), verdient deze indrukwekkende theatrale Everyman een hit. Maar terwijl het knap geproduceerd is, slim ontworpen (door David Korins), en geladen met bewezen talenten onder leiding van veteraan regisseur Jerry Zaks, werkt “Mrs. Doubtfire” zo hard om de charmes van de film te behouden (en te overdrijven), en de twee-en-een-half uur durende show vol te proppen met nieuwe shtick en verspreide updates (Paula Deen en Justin Bieber zijn onder de gecheckte namen) dat het niet in staat is om de komische rommel van het goud te scheiden.
Het “Something Rotten!”-team van Karey Kirkpatrick en Wayne Kirkpatrick (die de “Doubtfire”-score schreven) en John O’Farrell (die samen met Karey Kirkpatrick het boek schreef) leunt voor hun bewerking zeer zwaar op het “Mrs. Doubtfire”-scenario van Randi Mayem Singer en Leslie Dixon. Maar de zeer drukke show propt ook in bijna 20 muzikale nummers, diverse pop-up dansen en dergelijke toevoegingen (sommige humoristisch, anderen meh) als een aerobic tete a tete in een sportschool en (een van de betere nieuwe gags) een nachtmerrie koor lijn van zombie-achtige Doubtfires (in de blow-out nummer “You Created a Monster”).
De up-tempo, pop-geïnflecteerde deuntjes kunnen opzwepend zijn (“I’m Rockin’ Now,” “Easy Peasy”), maar sommige voelen overbodig aan. En de saaiere, minder onderscheidende ballads benadrukken het voor de hand liggende. (Een uitzondering: een aangrijpend vader-dochter duet, “Just Pretend.”)
Wanneer er niet om te lachen wordt gespeeld, herhaalt de musical het serieuze thema van de film: de impact van echtscheiding op kinderen en ouders.Maar de hectische, uitgebreide opener “That’s Daniel” introduceert de hoofdpersoon niet alleen als een lolbroek, maar ook als een onaangename eikel. (Dochter Natalie zegt: “Ik ben nu vijf en op de een of andere manier voel ik me ouder dan mijn vader.”)
Wanneer Daniel ontslagen wordt omdat hij een pizza-advertentie in de maling heeft genomen en een rauw verjaardagsfeestje voor puberzoon Christopher (Jake Ryan Flynn) organiseert, is dat de druppel voor echtgenote Miranda (Jenn Gambatese), de kostwinner en spelbreker van het gezin. Ze beëindigt het huwelijk (“I’m Done”), en zonder baan of huis verliest Daniel de voogdij over Christopher, Natalie (Avery Sell) en de tiener Lydia (Analise Scarpaci, een uitblinker). Totdat hij zijn zaakjes op orde heeft, kan de vader met gebroken hart zijn kroost maar één keer per week zien (“I Want to Be There”).
De klucht draait wanneer Daniel zich laat inhuren als kinderoppas door te veranderen in een volledig lichaamskostuum, geflanst door zijn make-up artiest broer Frank en Frank’s echtgenoot (Brad Oscar en J. Harrison Ghee, verspild in fletse karikaturen).
Als McClure handig in de gedaante van warme, wijze mevrouw D. glijdt, wordt Daniel volwassen genoeg om zijn geliefden voor zich te winnen, ondanks een aantal scheve scheerbeurten. Het stukje waarin hij jongleert met geslachtsidentiteiten om een bezoekende maatschappelijk werkster (Charity Angel Dawson) af te schrikken, herinnert je eraan dat sommige filmgrappen live nog onhandiger zijn.
Beter: een snelle verwisselingsgambiet dat de filmversie overtreft. In een chique restaurant pendelt Daniel tussen een sollicitatiegesprek als zichzelf en een familiediner als Mrs. Doubtfire, terwijl een hartstochtelijk flamencolied (“He Lied to Me”) de spot drijft met zijn ontrafelende dubbelhartigheid.
De show sluit af met een boodschap van inclusie (families zijn er in alle vormen, kleuren en geslachten), en een opbeurend volkslied met ongewoon stroperige teksten van de slimme Kirkpatricks. (“Time can heal/All is not lost/As long as there is love.”)