Hier volgt een transcript van Sam Jones’ 20 januari 2014 lezing van Hillary Clinton’s Women’s Rights Are Human Rights toespraak, als onderdeel van Amalia Pica’s Now, Speak! installatie. Sam Jones is lid van de Teen Arts Council van het museum.
SAM JONES: Als vrouwen de kans krijgen om te werken en te verdienen als volwaardige en gelijkwaardige partners in de samenleving, zullen hun gezinnen floreren. En als gezinnen floreren, doen gemeenschappen en naties dat ook. Daarom heeft elke vrouw, elke man, elk kind, elk gezin en elke natie op deze planeet belang bij de discussie die hier plaatsvindt.
In de afgelopen 25 jaar heb ik hardnekkig gewerkt aan kwesties met betrekking tot vrouwen en kinderen en gezinnen. In de afgelopen twee en een half jaar heb ik de gelegenheid gehad om meer te leren over de uitdagingen waarmee vrouwen in mijn eigen land en over de hele wereld worden geconfronteerd. Ik heb nieuwe moeders in Indonesië ontmoet, die regelmatig in hun dorp samenkomen om te praten over voeding, gezinsplanning en babyverzorging. Ik heb werkende ouders in Denemarken ontmoet, die vertelden over het comfort dat zij voelen in de wetenschap dat hun kinderen kunnen worden opgevangen en veilig en verzorgd in naschoolse opvangcentra. Ik heb vrouwen ontmoet in Zuid-Afrika, die de strijd om het einde van de apartheid hebben helpen leiden en die nu helpen een nieuwe democratie op te bouwen.
Ik heb de leidende vrouwen van mijn eigen halfrond ontmoet, die zich elke dag inzetten voor alfabetisering en betere gezondheidszorg voor kinderen in hun landen. Ik heb vrouwen ontmoet in India en Bangladesh, die kleine leningen aangaan om melkkoeien of riksja’s of garen te kopen en zo in hun eigen levensonderhoud en dat van hun gezinnen te voorzien. Ik heb de dokters en verpleegsters in Wit-Rusland en Oekraïne ontmoet, die proberen kinderen in leven te houden in de nasleep van Tsjernobyl.
De grote uitdaging van deze bijeenkomst is een stem te geven aan vrouwen overal ter wereld wier ervaringen niet worden opgemerkt, wier woorden niet worden gehoord. Vrouwen vormen meer dan de helft van de wereldbevolking, 70% van de armen in de wereld, en 2/3 van degenen die niet leren lezen en schrijven. Wij zijn de voornaamste verzorgers van de meeste kinderen en ouderen in de wereld. Toch wordt veel van het werk dat we doen niet gewaardeerd door economen, niet door historici, niet door de populaire cultuur, en niet door regeringsleiders.
Op dit moment, terwijl we hier zitten, baren vrouwen over de hele wereld kinderen, voeden ze kinderen op, koken ze maaltijden, wassen ze kleren, maken ze huizen schoon, planten ze gewassen, werken ze aan de lopende band, runnen ze bedrijven en regeren ze landen. Vrouwen sterven ook aan ziekten die voorkomen of behandeld hadden moeten worden. Ze zien hun kinderen bezwijken aan ondervoeding als gevolg van armoede en economische ontbering. Hun eigen vaders en broers ontzeggen hun het recht om naar school te gaan. Ze worden gedwongen tot prostitutie. En ze worden geweerd van bankleningen en van het stemhokje.
Diegenen onder ons die de kans hebben hier te zijn, hebben de verantwoordelijkheid te spreken voor hen die dat niet kunnen. Als Amerikaanse wil ik spreken voor de vrouwen in mijn eigen land – vrouwen die hun kinderen opvoeden onder het minimumloon, vrouwen die zich geen gezondheidszorg of kinderopvang kunnen veroorloven, vrouwen wier leven wordt bedreigd door geweld, ook geweld in hun eigen huis. Ik wil het opnemen voor moeders die vechten voor goede scholen, veilige buurten, schone lucht en schone radiogolven – voor oudere vrouwen, sommigen van hen weduwen, die merken dat na het opvoeden van hun gezin, hun vaardigheden en levenservaring niet worden gewaardeerd op de markt – voor vrouwen die de hele nacht werken als verpleegster, hotelbediende of fastfoodkok, zodat ze overdag thuis kunnen zijn bij hun kinderen – en voor vrouwen overal, die gewoonweg geen tijd hebben om alles te doen wat van hen wordt gevraagd om elke dag te doen.
Toen ik vandaag tot u spreek, spreek ik voor hen – net zoals ieder van ons spreekt voor vrouwen over de hele wereld die de kans wordt ontzegd om naar school te gaan, of een dokter te zien, of onroerend goed te bezitten, of iets te zeggen te hebben over de richting van hun leven, gewoon omdat ze vrouw zijn. De waarheid is dat de meeste vrouwen in de wereld zowel binnens- als buitenshuis werken, meestal uit noodzaak. We moeten begrijpen dat er niet één formule is voor de manier waarop vrouwen hun leven moeten leiden. Daarom moeten we de keuzes respecteren die elke vrouw voor zichzelf en haar gezin maakt. Elke vrouw verdient een kans om haar door God gegeven potentieel te verwezenlijken.
Maar we moeten erkennen dat vrouwen nooit volledige waardigheid zullen verwerven zolang hun mensenrechten niet worden gerespecteerd en beschermd. Tragisch genoeg zijn vrouwen het vaakst degenen wier mensenrechten worden geschonden. Zelfs nu, aan het eind van de 20e eeuw, wordt de verkrachting van vrouwen nog steeds gebruikt als een instrument in gewapende conflicten. Vrouwen en kinderen vormen een grote meerderheid van de vluchtelingen in de wereld. En wanneer vrouwen worden uitgesloten van het politieke proces, worden zij nog kwetsbaarder voor misbruik.
Ik geloof dat het nu, aan de vooravond van een nieuw millennium, tijd is om het zwijgen te doorbreken. Het is tijd dat wij hier zeggen, dat de wereld het hoort, dat het niet langer aanvaardbaar is over vrouwenrechten te praten als losstaand van mensenrechten. Deze misstanden zijn doorgegaan omdat de geschiedenis van de vrouw al te lang een geschiedenis van zwijgen is geweest. Ook nu nog zijn er mensen die proberen onze woorden het zwijgen op te leggen. Maar de stemmen van deze bijeenkomst moeten luid en duidelijk worden gehoord.
Het is een schending van de mensenrechten wanneer baby’s geen eten krijgen, of verdronken worden, of stikken, of hun ruggengraat wordt gebroken, alleen omdat ze als meisje geboren zijn. Het is een schending van de mensenrechten wanneer vrouwen en meisjes worden verkocht in de slavernij van de prostitutie voor menselijke hebzucht. En het soort redenen dat wordt gebruikt om deze praktijk te rechtvaardigen, mag niet langer worden getolereerd. Het is een schending van de mensenrechten wanneer vrouwen met benzine worden overgoten, in brand worden gestoken en worden verbrand omdat hun bruidsschat te klein wordt geacht. Het is een schending van de mensenrechten wanneer een van de belangrijkste doodsoorzaken wereldwijd onder vrouwen tussen 14 en 44 jaar het geweld is waaraan zij in hun eigen huis door hun eigen verwanten worden onderworpen. Tenslotte is het een schending van de mensenrechten wanneer vrouwen het recht wordt ontzegd om hun eigen gezin te stichten, en dat houdt ook in dat zij worden gedwongen tot abortus of tegen hun wil worden gesteriliseerd.
Als er één boodschap is die van deze conferentie uitgaat, laat het dan zijn dat mensenrechten vrouwenrechten zijn, en vrouwenrechten mensenrechten, eens en voor altijd. Laten we niet vergeten dat tot die rechten ook het recht behoort om vrijuit te spreken en gehoord te worden. Laat ik duidelijk zijn. Vrijheid betekent het recht van mensen om bijeen te komen, zich te organiseren en openlijk te debatteren. Het betekent respect voor de mening van mensen die het niet eens zijn met de mening van hun regering. Het betekent niet dat burgers bij hun dierbaren worden weggehaald en in de gevangenis worden gezet, mishandeld of hun vrijheid of waardigheid wordt ontzegd vanwege de vreedzame uiting van hun ideeën en meningen.
In mijn land hebben we onlangs de 75e verjaardag van het vrouwenkiesrecht gevierd. Het duurde 150 jaar na de ondertekening van onze Onafhankelijkheidsverklaring voordat vrouwen het kiesrecht kregen. Het duurde 72 jaar van georganiseerde strijd voordat dat gebeurde, van de kant van vele moedige vrouwen en mannen. Het was een van Amerika’s meest verdeelde filosofische oorlogen. Maar het was een bloedeloze oorlog. Het kiesrecht werd bereikt zonder dat er een schot werd gelost.
Maar we zijn ook herinnerd, tijdens de V-J Day herdenkingen afgelopen weekend, aan het goede dat ontstaat wanneer mannen en vrouwen zich verenigen om de krachten van tirannie te bestrijden en om een betere wereld op te bouwen. We hebben een halve eeuw lang vrede zien heersen op de meeste plaatsen. We hebben een nieuwe wereldoorlog vermeden. Maar we hebben geen oplossing gevonden voor oudere, diepgewortelde problemen die het potentieel van de helft van de wereldbevolking blijven aantasten.
Nu is het de tijd om namens vrouwen overal ter wereld in actie te komen. Als we moedige stappen nemen om het leven van vrouwen te verbeteren, nemen we ook moedige stappen om het leven van kinderen en gezinnen te verbeteren. Gezinnen vertrouwen op moeders en echtgenotes voor emotionele steun en zorg. Gezinnen rekenen op vrouwen voor het werk in huis. En steeds meer gezinnen rekenen op vrouwen voor het inkomen dat nodig is om gezonde kinderen groot te brengen en voor andere familieleden te zorgen. Zolang discriminatie en ongelijkheid overal ter wereld zo gewoon blijven, zolang meisjes en vrouwen minder worden gewaardeerd, minder te eten krijgen, het laatst worden gevoed, overwerkt, onderbetaald en niet geschoold worden, blootstaan aan geweld in en buiten hun huizen, zal het potentieel van de menselijke familie om een vreedzame, welvarende wereld te scheppen niet worden gerealiseerd.
Laat deze conferentie onze oproep en die van de wereld tot actie zijn. Laten we gehoor geven aan die oproep, zodat we een wereld kunnen creëren waarin iedere vrouw met respect en waardigheid wordt behandeld, iedere jongen en ieder meisje geliefd is en gelijkwaardig wordt verzorgd, en ieder gezin hoop heeft op een sterke en stabiele toekomst. Dat is het werk dat voor u ligt. Dat is het werk voor ons allen, die een visie hebben op de wereld die we willen zien voor onze kinderen en onze kleinkinderen.
De tijd is nu. We moeten verder gaan dan retoriek. We moeten verder gaan dan het erkennen van problemen om samen te werken, om de gezamenlijke inspanningen te leveren om die gemeenschappelijke basis op te bouwen die we hopen te zien. Gods zegen over u, uw werk, en allen die ervan zullen profiteren. Veel geluk en dank.