“Rolling my eyes, I took Dylan’s hand and followed Harlow inside. Jace zat voor de tv. Ik wist dat hij chagrijnig was door de manier waarop hij me niet aankeek.
Toen ik naast hem op de bank plofte, glimlachte hij wel.
“Je ruikt naar een stripclub,” zei hij, terwijl hij zijn ogen naar me vernauwde.
“Hoe weet jij dat nou?”
“Ik vertel je mijn geheimen niet.”
Het schudden van mijn hoofd, zuchtte ik luid. “Waarom laat je me je dit aandoen? Het is alsof je wilt lijden.”
Jace wist wat er ging komen, maar zijn ontsnapping kwam te laat. Ik pinde hem op de bank en kietelde hem. Ondanks zijn pogingen om onaangedaan te lijken, kon hij niet tegen oksel kietelen.
Terwijl ik mijn lachende broer kwelde, kwamen pa en ma uit de keuken.
“Hij heeft je gemist,” zei mam toen ik Jace eindelijk overeind liet komen.
Terwijl hij op adem kwam, leunde mijn broer naast me op de bank. “Ik mis het om je te verslaan met videospelletjes.”
“Ik mis het ook dat je mij verslaat,” zei ik en kuste zijn hoofd.
Harlow plofte naast ons op de bank en ik glimlachte om de vertrouwde troost van mijn familie.
Dylan keek met een lichte grijns naar ons. Toen hij de blikken van Tad en Toni opving, werd zijn glimlach groter.
Gewaarschuwd wierp ik nu een blik op Harlow, die druk bezig was zich aan mij vast te lijmen. “Zijn ze iets van plan?” fluisterde ik. “Word ik voor schut gezet?”
“Ik weet het niet. Als je je schaamt, sla ik Dylan in zijn kruis en leid ik iedereen af.”
Rollend met mijn ogen bij haar dreigement, bestudeerde ik Dylan die naar me grijnsde.
“Wat?” Vroeg ik, zenuwachtig nu.
“Ze heeft je door,” zei papa. “Je kunt het beter nu vragen voordat ze boos wordt.”
“Raar,” snoof Jace. “Ze wordt ook gek.”
“Wat?”
“Wat is er gebeurd met geduld?”
Zonder na te denken, reikte ik om in mijn hand te knijpen. Dylan pakte beide handen en knielde toen op één knie.
“Niet doen,” flapte Harlow eruit, terwijl ze me vastpakte.
Iedereen fronste zijn wenkbrauwen naar haar. Er ging een moment voorbij dat ze me vol afschuw aankeek. Plotseling haalde ze haar schouders op. “Ik bedoelde niet stoppen. Ga je gang, Dylan.”
De stemming in de kamer veranderde weer in anticipatie. Onze blik richtte zich op Dylan die naar me glimlachte.
“Ik weet dat het een paar weken geleden is. Dat kan me niet schelen. Ik hou van je en jij van mij, toch?”
“Ik hou zoveel van je.”
“Ik ben niet dom. Ik weet dat we problemen zullen krijgen. We krijgen problemen. Als we die hebben, lossen we ze op. We lossen ze op omdat we bij elkaar horen. Dat geloof je toch, of niet?
“Ja,” fluisterde ik, starend in zijn mooie donkere ogen.
“Winona Todds, jij bent perfect en ik weiger zonder jou te leven. Wil je met me trouwen?”
Mijn benen veranderden in gelei, ik knielde ook. “Ja,” fluisterde ik, bang dat hij van gedachten zou veranderen. Misschien was het een truc. Al die vreselijke dingen gierden door mijn hoofd. Ik was niet goed genoeg voor Dylan. Hij zou me op een dag verlaten. Ik verdiende het niet om gelukkig te zijn als ik zo zwak was.
“Je houdt van me,” fluisterde hij, terwijl hij zijn voorhoofd tegen het mijne drukte. “Je wilt dat ik gelukkig ben.”
“Ja,” zei ik, terwijl de tranen over mijn wangen rolden.
“Jij bent wat ik nodig heb om te overleven.”
“Ik ben nog niet echt sterk.”
“Ik hou nu van je. Ik wil niet wachten. Wil je op mij wachten?”
Hoofdschuddend keek ik naar mijn lachende ouders en toen weer naar Dylan.
“We zijn verliefd en van plan om samen te gaan wonen. We moeten onze relatie officieel maken, zodat je vader me niet in elkaar slaat.”
Zelfs lachend vroeg ik: “Wil je dit?”
“Ik kan al het andere in mijn leven opgeven, maar jou nooit. Getrouwd of niet, je hoort bij mij.”
Ik ademde onwennig uit en glimlachte toen. “Ja, ik zal met je trouwen.”
– Bijou Hunter, Damaged and the Bulldog