Ongeveer een maand geleden begon een wetenschapper in de Verenigde Arabische Emiraten te praten over een verbod op zogenaamde “binaural beats”, die hij “digitale drugs” noemde. Dit zijn audiotracks – “muziek” zou een beetje overdreven zijn – die je online kunt kopen voor 16,95 dollar of minder. Het verbieden van tonen die beweren je gemoedstoestand te veranderen klonk mij als een overdreven, reactionaire reactie op iets dat waarschijnlijk niet eens werkt. Maar wat als het wel werkte? Wat als deze tracks je echt high zouden maken?
Ik besloot dat ik dit spul maar eens moest proberen, dus downloadde ik vijf verschillende MP3 “dose packs” van I-Doser, een leverancier van de futuristische, geestverruimende drugs die zichzelf nogal serieus neemt. Volgens hun website hebben ze “verschillende teams van underground muziek en tonale experts, programmeurs, testers, onderzoekers en admins,” en “elke audiotrack bevat geavanceerde binaurale beats die je hersengolven zullen synchroniseren.” Wow. Er waren veel verschillende doseringen beschikbaar – seksuele doseringen, ontwerpdoseringen, sportdoseringen, spelversterkers, pure doseringen, enzovoort – dus ik moest enigszins selectief zijn. Ik wilde niets dat een kalmerend gevoel opwekte, want dat kon ik ook krijgen van een meditatief fluitstukje op YouTube, vergezeld van een stilstaand shot van een waterval. Ik wilde trip-outs en me dichter bij de grote man boven voelen. Dus kreeg ik de meest geavanceerde versies van de “recreatieve,” “recept,” “fictieve,” “heilige,” en “hemelse” dosis packs. Elk bevatte vier audiotracks van 15 minuten, en ik probeerde de interessantste uit.
Simulaties op recept: Ambie
Mijn opties in het pakket van voorgeschreven doses waren Xanax, Ambie, Valim, en Klono. Ik ging voor Ambie, die verondersteld wordt het effect van Ambien te simuleren. Ik dacht dat deze beats allemaal een grote hoop onzin waren, maar ik was vastbesloten om het te proberen. Ik zat op een stoel in mijn slaapkamer en deed mijn oordopjes in, startte het nummer en sloot mijn ogen. Ik probeerde mezelf in een Zen-toestand te dwingen en liet de beats mijn gedachten overnemen. De track begon met een gestaag, mechanisch gebrom dat af en toe werd onderbroken door een soort statische elektriciteit. Later vloeide het over in een zacht en rustgevend mystiek deuntje, de soundtrack van een sprookje. De eerste paar minuten voelde ik niet echt iets, en na ongeveer vier minuten opende ik mijn ogen. Ze voelden een beetje zwaar, maar ik zei tegen mezelf dat het psychologisch was, een placebo. Toen realiseerde ik me, hey dit spul is een soort van het echte werk. Mijn hoofd begon zwaar te voelen en werd geleidelijk zwaarder en zwaarder. Tegen het einde van de sessie was mijn hele lichaam verdoofd en tintelend. Ik begon met mijn armen te zwaaien om mezelf te bewijzen dat deze sensaties gebeurden omdat ik 15 minuten lang in dezelfde houding had gezeten met mijn ogen dicht. Het hielp echter niet. Mijn hersenen waren leeg en vijf minuten later voelde ik me nog steeds volledig verdoofd.
Dus ik denk dat dit spul werkt.
Fictieve simulaties: Bloodthistle
Deze fictieve doses worden verondersteld uw hersengolven te synchroniseren om doses uit uw favoriete films, boeken en games te simuleren. Wat dat ook mag betekenen. Ik heb de Bloodthistle dosis genomen omdat het een cool klinkende naam had – toen ik het online opzocht, bleek Bloodthistle een kruid te zijn in World of Warcraft dat verondersteld wordt “spell powers” te verhogen. Oké, dat is best cool, denk ik. Net als de Ambie track, waren er heel wat zoemers en trillingen, maar het was nooit rustgevend. Alsof ze in de verte waren, hoorde ik donder, klokken en stromend water. Als ik naar Bloodthistle luisterde, voelde ik me alsof ik Jennifer Lawrence achterna rende in The Hunger Games – machtig, de baas, een beetje kwaadaardig. Het was lang niet zo intens als de Ambie, dat wel.
Celestial Simulations: Slapende Engel
Slapende Engel was een goede manier om me neer te halen. Ik lag languit op mijn bed voor deze simulatie, omdat ik vond dat het gepast was om in mijn natuurlijke slaapomgeving te zijn. Sleeping Angel was vooral witte ruis, statische elektriciteit die geleidelijk van toonhoogte veranderde tot het klonk alsof het in slow motion ging. Af en toe kwam er een onderbreking in de statische ruis – een zacht gerinkel of gefluit. Om een lang verhaal kort te maken, ik beleefde een paar korte lucide dromen – waarvan ik me er geen in detail kan herinneren – en raakte bewusteloos ruim voordat de sessie voorbij was. Dat was vrij ongewoon, want ik had de nacht ervoor acht uur geslapen, ik doe nooit dutjes, en dit was om 3 uur ’s middags.
Het is veel meer werk dan je zou denken om je echt op deze sporen te concentreren en ze proberen te “voelen”. Mijn hersenen begonnen na drie doses als brij aan te voelen, dus nam ik een pauze voor ik verder ging met wat ik dacht dat het leukste deel zou zijn: de recreatieve dosis.
Recreatieve doses: Amanita and Overdose
Niemand wil alleen op paddo’s trippen, dus liet ik mijn vriend langskomen om samen met mij naar Amanita te luisteren. Helaas, hoezeer ik ook klaar was om te trippen, ik deed het niet. Het klonk als een Caribou-nummer met onverklaarbare trillingen op de achtergrond, wat uiteindelijk alleen maar mijn angstgevoelens verpestte en me het gevoel gaf dat er een gewicht van 15 pond op mijn borst zat. Wat een afknapper.
Omdat ik niet tevreden was met Amanita, besloot ik Overdose een kans te geven. Ik ging naar het VICE kantoor voor deze, een veel drukkere omgeving dan mijn kleine slaapkamer, om te zien of de omgeving een rol speelde in hoe effectief deze beats waren. Tegen die tijd had ik begrepen dat zoemen en trillen standaard zijn voor deze beats. Maar hier was er veel te veel aan de hand: tropische vogelkreten, stromend water, onweer, dreunen, pieptonen, het geluid van metaal dat tegen metaal wrijft. AHHHHHH. Ik heb nog nooit een overdosis genomen, of zelfs maar in de buurt van een overdosis komen, maar het luisteren naar Overdose is wat ik me voorstel hoe een overdosis voelt. Het joeg me de stuipen op het lijf en schoot mijn angst door het dak. Ik bleef maar denken dat mijn lichaam naar voren en naar achteren schommelde, ook al zat ik stil. Ik voelde me nog steeds opgewonden en angstig tien minuten nadat de audio was afgelopen. Waarom zou iemand hier voor zijn plezier naar luisteren?
Sacred Simulations: Hand of God and Gates of Hades
Volgens de beschrijving van I-Doser moeten heilige doses je helpen de Big Bang, engelachtige gelukzaligheid en hellevuur te voelen. De tracks die ik tot nu toe beluisterd had gaven me de indruk dat ik gehypnotiseerd was, maar Hand of God was… anders. Het begon heel rustgevend en smaakvol met een koor dat iets vaag hymne-achtigs zong, maar al gauw kwamen er melige gezangen en duivelse stemmen die je zou kunnen horen in het spookhuis van een goedkoop pretpark. Blech.
Aan de andere kant, ik hield echt van Gates of Hades. Ik kan het eigenlijke geluid van deze track niet echt beschrijven op een manier die zinvol is. Wat zeemeeuwen op de achtergrond, zacht gedreun, af en toe een gong. Soms was het alleen maar statische en witte ruis, die bijna identiek klonk en aanvoelde als Sleeping Angel. Het voelde aan als een vrij goede simulatie van wat er zou gebeuren als je ziel je lichaam zou verlaten na je dood. Ik had het gevoel dat ik balanceerde tussen hemel en hel, maar uiteindelijk ging ik naar de hel en dat vond ik prima. Ik begon na te denken over mijn levenskeuzes en na te denken over de dood, iets waar ik normaal geen tijd aan besteed. Ik realiseerde me dat ik echt niet wil sterven, ook al klinkt de poort van Hades warm en gastvrij. Behoorlijk zwaar voor alleen maar een stel geluiden. Ik begrijp nu waarom een gespannen “politiewetenschapper” deze zou willen verbieden, maar ik begrijp ook waarom verveelde kinderen in de VAE ze gebruiken. Binaural beats zijn niet zo krachtig en leuk als echte drugs, maar ze zijn geen slechte manier om de tijd te doden tijdens een lui weekend.
@amiraasad
Meer product testen:
I’m a Homo but I Loved Having Sex with This Robotic Pussy
An Invonvenient Urethra
I’m Empty Inside