Gouden oldie Kiss Me Kate mag zijn uitgebracht ver terug in 1953, maar het is nog steeds een van de beste 3D-films van alle tijden. Hollywood heeft een op-weg, af-weg affaire met 3D sinds het medium voor het eerst populair werd in de jaren 1950. Momenteel is het weer uit en het lijkt erop dat het theaterpubliek hetzelfde voelt. In de afgelopen paar jaar kondigde 3D pionier IMAX aan dat het 3D producties zou terugschroeven en de verkoop van 3D tickets daalde aanzienlijk. James Cameron’s aankomende Avatar sequels zouden een nieuwe 3D opleving kunnen veroorzaken – net als de eerste Avatar deed in 2009 – maar de tijd zal het leren.
Een deel van het probleem is waarschijnlijk te wijten aan het ‘nep 3D’ film fenomeen. Het is logisch dat een film die als 3D-project is bedacht en daadwerkelijk in dat medium is gefilmd, een betere 3D-film oplevert, maar in het afgelopen decennium hebben veel studio’s films in 2D opgenomen om deze in de postproductie om te zetten naar 3D. De 2010 remake van Clash Of The Titans is slechts één voorbeeld van de nep 3D rage en het publiek kan het verschil in kwaliteit zien, en – aangezien 3D tickets een hoger prijskaartje hebben – het zien als de schaamteloze cash grab die het is. In tegenstelling tot die ‘nep’ films, is Kiss Me Kate een echte 3D film en daarom is het een lichtend voorbeeld van het medium, zelfs zoveel jaar na de release.
Kiss Me Kate was MGM’s big screen adaptatie van Cole Porter’s Broadway musical en starred Kathryn Grayson en Howard Keel (Dallas) als Lilli Vanessi en Fred Graham – een kibbelend, voorheen getrouwd paar theateracteurs die de hoofdrol spelen in een muzikale productie van Shakespeare’s The Taming Of The Shrew. De film werd uitgebracht tijdens wat vaak het ‘Gouden Tijdperk van 3D’ wordt genoemd, een kortstondige periode in het begin van de jaren 1950 toen studio’s 3D-films maakten om het publiek terug naar de bioscoop te lokken na de komst van de televisie.
In die tijd was MGM de zingende, dansende meester van de filmmusicals, maar Kiss Me Kate was de allereerste 3D-musical. De studio zette alles op alles en produceerde het soort big-budget Technicolor spektakel dat fans van MGM gewend waren, maar wat Kiss Me Kate zo bijzonder maakt, is hoe de film 3D in zijn voordeel gebruikt. Zoals veel van zijn tijdgenoten heeft de film gimmicky effecten – zoals objecten die in de richting van het publiek worden geslingerd – maar de sterke punten liggen in de manier waarop 3D wordt gebruikt om de nummers met zang en dans te laten opvallen.
Kiss Me Kate’s regisseur George Sidney (The Three Musketeers uit 1948), de cinematograaf Charles Rosher en choreograaf Hermes Pan hebben hard gewerkt om 3D ten volle te benutten en de routines te laten schitteren en knallen – waardoor de ervaring van het live zien van de musical effectief wordt nagebootst. Kiss Me Kate is niet alleen een ‘echte’ 3D-film, maar het is ook een film die erkent dat 3D het best gebruikt kan worden om dingen na te bootsen die bedoeld zijn om in levende lijve te worden gezien – zoals een Broadway-musical. Dat maakt Kiss Me Kate tot een van de beste 3D-films die Hollywood ooit heeft geproduceerd.
