Kate Chopin woonde op verschillende plaatsen, gebaseerd op verschillende economieën en samenlevingen. Dit waren bronnen van inzichten en observaties van waaruit zij haar ideeën over de laat 19e-eeuwse Zuid-Amerikaanse samenleving analyseerde en uitte. Ze werd opgevoed door vrouwen die voornamelijk etnisch Frans waren. Omdat ze in gebieden woonde die beïnvloed waren door de Louisiana Creoolse en Cajun culturen nadat ze zich bij haar man in Louisiana had gevoegd, baseerde ze veel van haar verhalen en schetsen op haar leven in Louisiana. Ze gaven uiting aan haar ongebruikelijke portretten (voor die tijd) van vrouwen als individuen met aparte wensen en behoeften.
Chopin’s schrijfstijl werd beïnvloed door haar bewondering voor de hedendaagse Franse schrijver Guy de Maupassant, bekend om zijn korte verhalen:
…Ik las zijn verhalen en verwonderde me erover. Hier was het leven, geen fictie; want waar waren de plots, het ouderwetse mechanisme en de toneelkrakers waarvan ik op een vage, ondenkbare manier had gedacht dat ze essentieel waren voor de kunst van het verhalen maken. Hier was een man die ontsnapt was aan traditie en autoriteit, die in zichzelf was gekeerd en het leven bekeek door zijn eigen wezen en met zijn eigen ogen; en die ons op een directe en eenvoudige manier vertelde wat hij zag…
Kate Chopin is een voorbeeld van een revisionistische mythenmaakster omdat zij de mythe over het huwelijk en de vrouwelijke seksualiteit van haar tijd realistischer herziet. De grootste mythe waar Chopin zich op richtte was de “Victoriaanse notie van de ietwat anemische seksualiteit van de vrouw” en “De Storm” is het beste voorbeeld van Kate Chopin die deze mythe gebruikt door een personage dat haar seksuele potentieel volledig wil vervullen. In “The Storm” bijvoorbeeld, werden de portretten van vrouwen door Kate Chopin herzien om een bevrediging te verkrijgen in andere rollen dan het huwelijk om een passionele aard te laten zien die ongepast werd geacht door de conventionele, patriarchale normen van Victoriaans Amerika.
Chopin ging verder dan Maupassant’s techniek en stijl om haar schrijven een eigen smaak te geven. Ze had een vermogen om het leven waar te nemen en het creatief uit te drukken. Ze concentreerde zich op het leven van vrouwen en hun voortdurende strijd om een eigen identiteit te creëren binnen de zuidelijke samenleving van de late negentiende eeuw. In “The Story of an Hour”, bijvoorbeeld, gunt Mrs. Mallard zichzelf de tijd om na te denken nadat ze de dood van haar man heeft vernomen. In plaats van de eenzame jaren die voor haar liggen te vrezen, stuit ze op een ander besef:
Ze wist dat ze opnieuw zou huilen als ze de vriendelijke, tedere handen zag die in de dood gevouwen waren; het gezicht dat nooit anders dan met liefde naar haar had gekeken, gefixeerd en grijs en dood. Maar zij zag voorbij dat bittere moment een lange stoet van komende jaren die haar absoluut zouden toebehoren. En ze opende en spreidde haar armen uit naar hen in welkom.
Niet veel schrijvers in het midden en het einde van de 19e eeuw waren moedig genoeg om onderwerpen aan te snijden die Chopin op zich nam. Elizabeth Fox-Genovese, van de Emory University, schreef dat “Kate noch een feministe noch een suffragiste was, dat zei ze zelf. Ze was niettemin een vrouw die vrouwen uiterst serieus nam. Ze twijfelde nooit aan het vermogen van vrouwen om sterk te zijn.” Kate Chopins sympathieën lagen bij het individu in de context van zijn en haar persoonlijke leven en de samenleving.
Door middel van haar verhalen schreef Chopin een soort autobiografie en beschreef ze haar samenlevingen; ze was opgegroeid in een tijd waarin haar omgeving de abolitionistische bewegingen vóór de Amerikaanse Burgeroorlog omvatte, en hun invloed op het onderwijs en de rechten van vrijgelatenen daarna, evenals de opkomst van het feminisme. Haar ideeën en beschrijvingen waren geen verslaggeving, maar haar verhalen drukten de werkelijkheid van haar wereld uit.
Chopin interesseerde zich sterk voor haar omgeving en schreef over veel van haar observaties. Jane Le Marquand beoordeelt Chopins geschriften als een nieuwe feministische stem, terwijl andere intellectuelen het erkennen als de stem van een individu dat toevallig een vrouw is. Marquand schrijft: “Chopin ondermijnt het patriarchaat door aan de Ander, de vrouw, een individuele identiteit en een zelfbesef toe te kennen, een zelfbesef waaraan de brieven die ze nalaat een stem geven. De ‘officiële’ versie van haar leven, die door de mannen om haar heen is geconstrueerd, wordt door de vrouw van het verhaal uitgedaagd en omvergeworpen.”
Chopin leek hiermee haar geloof in de kracht van vrouwen uit te drukken. Marquand put voor haar werk uit theorieën over creatieve non-fictie. Om een verhaal autobiografisch of zelfs biografisch te laten zijn, schrijft Marquand, moet er een non-fictief element in zitten, maar vaker wel dan niet overdrijft de auteur de waarheid om de belangstelling van de lezers te wekken en vast te houden. Kate Chopin zou misschien verbaasd zijn geweest te weten dat haar werk aan het eind van de 20ste en het begin van de 21ste eeuw als feministisch is gekenschetst, net zoals ze in haar eigen tijd verbaasd was geweest dat het als immoreel werd beschreven. Critici hebben de neiging schrijvers te beschouwen als individuen met grotere standpunten gericht aan facties in de samenleving.
Vroege werkenEdit
Kate Chopin begon haar schrijverscarrière met haar eerste verhaal gepubliceerd in de St. Louis Post-Dispatch. In het begin van de jaren 1890 begon Chopin een succesvolle schrijfcarrière met het schrijven van korte verhalen en artikelen in lokale publicaties en literaire tijdschriften. Ze schreef aanvankelijk ook een aantal korte verhalen zoals “A Point at Issue!”, “A No-Account Creole”, “Beyond the Bayou” die in verschillende tijdschriften werden gepubliceerd. In 1890 werd haar eerste roman “At Fault”, over een jonge weduwe en de seksuele beperkingen van vrouwen, in eigen beheer gepubliceerd. De hoofdpersoon toont het oorspronkelijke thema van Kate Chopin’s werken toen ze begon te schrijven. In 1892 produceerde Kate Chopin “Désirée’s Baby”, “Ripe Figs” en “At the ‘Cadian Ball” die dat jaar in Two Tales verschenen, en acht van haar andere verhalen werden gepubliceerd.
Het korte verhaal “Désirée’s Baby” richt zich op Kate Chopin’s ervaring met miscegenatie en gemeenschappen van de Creolen van kleur in Louisiana. Zij werd volwassen toen de slavernij in St. Louis en het Zuiden werd geïnstitutionaliseerd. In Louisiana waren gemeenschappen ontstaan van vrije gekleurde mensen, vooral in New Orleans, waar formele afspraken werden gemaakt tussen blanke mannen en vrije gekleurde vrouwen of tot slaaf gemaakte vrouwen voor een plaçage, een soort gewoonterechtelijk huwelijk. Daar en op het platteland leefde zij met een samenleving die in hoge mate gebaseerd was op het slavernijverleden en de voortzetting van het plantageleven. Mensen van gemengde rassen (ook wel mulatten genoemd) waren talrijk in New Orleans en het Zuiden. Dit verhaal gaat in op het racisme van het 19e eeuwse Amerika; personen die zichtbaar Europees-Amerikaans waren, konden bedreigd worden door de onthulling dat zij ook Afrikaanse voorouders hadden. Chopin was niet bang om dergelijke kwesties, die vaak werden onderdrukt en opzettelijk genegeerd, aan de orde te stellen. Haar personage Armand probeert deze realiteit te ontkennen, wanneer hij weigert te geloven dat hij gedeeltelijk van zwarte afkomst is, omdat het zijn ideeën over zichzelf en zijn status in het leven bedreigt. R. R. Foy meende dat Chopins verhaal het niveau van grote fictie bereikte, waarin het enige ware onderwerp is “het menselijk bestaan in zijn subtiele, complexe, ware betekenis, ontdaan van het uitzicht waarmee ethische en conventionele normen het hebben gedrapeerd”. Het verhaal kan ook worden gezien vanuit een feministisch perspectief, waar de blanke vrouw ten onrechte moet lijden omdat ze een gedeeltelijk zwart kind heeft gebaard.
“Desiree’s Baby” werd voor het eerst gepubliceerd in een nummer van Vogue magazine uit 1893, naast een ander kort verhaal van Kate Chopin, “A Visit to Avoyelles”, onder de kop “Character Studies: De vader van Desiree’s baby – De minnaar van Mentine.” “A Visit to Avoyelles” typeert het schrijven in couleur locale waar Chopin bekend om stond, en is een van haar verhalen die een echtpaar toont in een volledig vervuld huwelijk. Terwijl Doudouce anders hoopt, ziet hij voldoende bewijs dat Mentine en Jules een gelukkig en bevredigend huwelijk hebben, ondanks de armoedige omstandigheden waarin ze leven. In “Desiree’s Baby” daarentegen, dat veel controversiëler is vanwege het onderwerp van miscegenatie, wordt een huwelijk in moeilijkheden geportretteerd. De andere contrasten met “A Visit to Avoyelles” zijn heel duidelijk, hoewel sommige subtieler zijn dan andere. In tegenstelling tot Mentine en Jules, zijn Armand en Desiree rijk en bezitten slaven en een plantage. Het huwelijk van Mentine en Jules heeft vele moeilijke tijden doorstaan, terwijl dat van Armand en Desiree bij het eerste teken van problemen uit elkaar valt. Kate Chopin was zeer getalenteerd in het laten zien van verschillende kanten van huwelijken en lokale mensen en hun levens, waardoor haar schrijven zeer breed en ingrijpend van onderwerp was, ook al had ze veel gemeenschappelijke thema’s in haar werk.
Martha Cutter betoogt dat Kate Chopin vrouwelijk verzet tegen de patriarchale samenleving demonstreert door middel van haar korte verhalen. Cutter beweert dat Chopins verzet kan worden getraceerd door de tijdlijn van haar werk, waarbij Chopin naarmate de tijd vordert steeds meer gaat begrijpen hoe vrouwen kunnen vechten tegen onderdrukking. Om dit aan te tonen beweert Cutter dat Chopins vroegere verhalen, zoals “At the ‘Cadian Ball,” “Wiser than a God,” en “Mrs. Mobry’s Reason” vrouwen voorstellen die zich ronduit verzetten, en daarom niet serieus worden genomen, worden uitgewist, of krankzinnig worden genoemd. In de latere verhalen van Chopin laten de vrouwelijke personages echter een andere stem van verzet horen, een stem die “heimelijker” is en die het patriarchale discours van binnenuit probeert te ondermijnen. Cutter illustreert dit idee aan de hand van Chopins werk van na 1894. Cutter beweert dat Chopin “het patriarchale discours wilde verstoren, zonder erdoor gecensureerd te worden”. En om dit te doen, probeerde Chopin verschillende strategieën in haar geschriften: zwijgende vrouwen, overdreven weerbare vrouwen, vrouwen met een “heimelijke stem,” en vrouwen die het patriarchale discours nabootsen.
In 1893 schreef ze “Madame Célestin’s Divorce,” en dertien van haar verhalen werden gepubliceerd. In 1894 werden “The Story of an Hour” en “A Respectable woman” voor het eerst gepubliceerd door Vogue. Bayou Folk, een verzameling van drieëntwintig van Chopin’s verhalen, was een succes voor Kate Chopin in 1894 dat werd gepubliceerd door Houghton Mifflin. Het was het eerste van haar werken om nationale aandacht te krijgen, en werd gevolgd door een andere verzameling van korte verhalen, A Night in Acadie (1897).
The AwakeningEdit
Gepubliceerd in 1899, wordt haar roman The Awakening vaak beschouwd als ver voor zijn tijd, het verzamelen van meer negatieve recensies dan positieve uit contemporaine bronnen. Chopin was ontmoedigd door deze kritiek en zou zich bijna uitsluitend toeleggen op het schrijven van korte verhalen. De vrouwelijke personages in The Awakening gingen verder dan de normen van de sociale normen van die tijd. De hoofdpersoon heeft seksuele verlangens en stelt de heiligheid van het moederschap ter discussie.
De roman verkent het thema van echtelijke ontrouw vanuit het perspectief van een echtgenote. Het boek werd op grote schaal verboden en raakte enkele decennia uit de handel voordat het in de jaren zeventig opnieuw werd uitgegeven. Het wordt nu beschouwd als een klassieker op het gebied van feministische fictie. Chopin reageerde op de negatieve gebeurtenissen die haar overkwamen door ironisch te reageren:
Ik had nooit durven dromen dat mevrouw Pontellier er zo’n puinhoop van zou maken en haar eigen verdoemenis zou bewerken zoals ze deed. Als ik ook maar de geringste indruk van zoiets had gehad, zou ik haar uit het gezelschap hebben geweerd. Maar toen ik erachter kwam wat ze van plan was, was het toneelstuk al half afgelopen en toen was het al te laat.
Volgens Bender was Chopin geïntrigeerd door Darwin’s The Descent of Man and Selection in Relation to Sex. Hoewel ze het eens was met de evolutieprocessen, had Chopin echter ruzie met Darwins theorie over seksuele selectie en de rol van de vrouw, wat geïllustreerd kan worden in The Awakening, waarin Bender stelt dat Chopin verwijst naar The Descent of Man. In zijn essay suggereert Darwin de inferioriteit van de vrouw en zegt hij dat de man “de macht van de selectie heeft verworven”. Bender betoogt dat Chopin in haar schrijven vrouwelijke personages voorstelde die selectieve macht hadden op basis van hun eigen seksuele verlangens, niet de wens tot voortplanting of liefde. Bender beargumenteert dit aan de hand van de voorbeelden van Edna Pontellier in The Awakening, Mrs. Baroda in “A Respectable Woman,” en Mrs. Mallard in “The Story of an Hour.”
Martha Cutter’s artikel, “The Search for A Feminine Voice in the Works of Kate Chopin,” analyseert de vrouwelijke karakters in veel van Chopin’s verhalen. Cutter stelt dat Chopins opvatting van vrouwen als zijnde “het onzichtbare en ongehoorde geslacht” wordt geïllustreerd door de karakterisering van Edna in Het ontwaken. Cutter betoogt dat Chopins schrijven schokkend was vanwege de seksuele identiteit en de verwoording van het vrouwelijk verlangen. Volgens Cutter verstoren Chopins verhalen de patriarchale normen. Vandaag de dag zou The Awakening een van de vijf meest favoriete romans zijn in literatuurcursussen in heel Amerika.