Een isolatiekast voor gitaarluidsprekers heeft een ingebouwde baffle voor een gitaarluidspreker en een permanent bevestigde microfoonclip. Een compacte isolatiekast bevat een kleine gitaarluidspreker van bijvoorbeeld 6½” diameter en soms een aangesloten vermogensdemper om te voorkomen dat de luidspreker wordt opgeblazen.
Een isolatiekast voor gitaarluidsprekers is groot genoeg voor een standaard gitaarluidsprekerkast, zoals een 1×12″, 2×12″ of 4×12″ kast en een paar compacte microfoonstandaards. Goedkope maar minder effectieve doe-het-zelf-uitvoeringen van deze aanpak zijn het plaatsen van een gitaarluidspreker en microfoon in een kast, het plaatsen van gobo-schotten rond een luidsprekerkast om het geluid enigszins af te buigen, of het vormen van een tent met meerdere lagen zware dekens over een gitaarluidsprekerkast en microfoon.
Een isolatiecabine is een kleine kamer die groot genoeg is om een enkele performer samen met een rig te bevatten, zodat het instrument kan interageren met de versterker terwijl de rest van de band wordt geïsoleerd van het extreme volume.
Ten slotte zorgt de live-ruimte van een opnamestudio voor geluidsisolatie tussen een hele band en de controlekamer, zodat de studiotechnici op beheersbare volumes kunnen werken en vermoeidheid bij de luisteraar kunnen voorkomen.
De frequentierespons van een isolatiesysteem hangt af van het aantal microfoons, het type microfoons, de plaatsing van de microfoon, de afmetingen van de kast, de grootte van de luidspreker, het luidsprekermodel en de hoeveelheid geluidsabsorptiemateriaal in de isolatiekast. Om de resulterende respons te regelen, kan een speciale equalizer worden gebruikt om specifieke frequentiebereiken te versterken of te verzwakken. Het kleine volume van een isoleerkast produceert geen hoorbare nagalm in de ruimte, zodat het geluid over het algemeen moet worden versterkt met een elektronische nagalm.