In een openingsscène wordt de armoede in het district vastgesteld. Een casting call voor figuranten trekt een lijn van hoopvolle acteurs die uit het zicht reikt. Een van hen is Daniel (Juan Carlos Aduviri), een arbeider die protesteert wanneer de audities worden afgebroken. Sebastian cast hem uiteindelijk in een belangrijke rol, en hij ontdekt dat Daniel in het echte leven een leider is in een lokale opstand tegen de privatisering van de lokale watervoorraden. Een Californisch bedrijf heeft landrechten gekocht en is van plan de Indianen te laten betalen voor water uit hun eigen putten.
Mijn geheugen roerde zich onwennig in mij. In de James Bond-film “Quantum of Solace” (2008) werd een plan gesmeed om de Boliviaanse watervoorziening in het nauw te drijven, en dit leek me belachelijk (“Ohooo! Nooo!” schreef ik). Een lezer deelde me mee dat er inderdaad een dergelijk plan was, en dat in Cochabamba de Bechtel Corp. haar strijd om de lokale bevolking te laten betalen voor water had verloren. “Even the Rain” is gefilmd in Cochabamba, is gebaseerd op die echte gebeurtenis en heeft in plaats van James Bond Daniel als Christusfiguur.
De persoonlijke dynamiek van een filmlocatie kan lastig zijn. Hier wordt Sebastian niet alleen geconfronteerd met een kruistochtige lokale acteur, maar ook met een alcoholische hoofdrolspeler en een gierige producent. Costa is geobsedeerd door geldbesparing, Sebastian ziet zichzelf als humanitair, maar het is Costa die uiteindelijk wordt gehumaniseerd door de benarde situatie van de arbeiders. Hij raakt verzot op Daniels lieve dochtertje, en wanneer plaatselijke troepen worden ingeschakeld om de demonstraties neer te slaan, raakt het meisje gewond en ziet Costa de dingen plotseling in een ander licht. Dit is niet helemaal overtuigend en hangt te veel af van een race door door rellen verscheurde straten, maar het biedt een plot device om Costa’s herontdekking van het geweten te verklaren.
De prestatie van Luis Tosar als de producent is zelfverzekerd en stevig. Gael Garcia Bernal, als de regisseur, is slap en niet duidelijk gedefinieerd, maar dat ligt in de aard van het personage. De film is moedig om de vragen op te werpen die hij doet, hoewel ik aan het eind tevergeefs zocht naar een credit waarop stond: “No extras were underpaid in the making of this film.”