Het Capitool van de Verenigde Staten
11:52 AM EST
DE PRESIDENT: Opperrechter Roberts, Vice President Harris, Speaker Pelosi, Leader Schumer, Leader McConnell, Vice President Pence, geachte gasten, en mijn mede-Amerikanen.
Dit is de dag van Amerika.
Dit is de dag van de democratie.
Een dag van geschiedenis en hoop.
Van vernieuwing en vastberadenheid.
Door een smeltkroes voor de eeuwen is Amerika opnieuw op de proef gesteld en Amerika is de uitdaging aangegaan.
Dag vieren wij de triomf, niet van een kandidaat, maar van een zaak, de zaak van de democratie.
De wil van het volk is gehoord en naar de wil van het volk is geluisterd.
We hebben weer geleerd dat democratie kostbaar is.
Democratie is kwetsbaar.
En op dit uur, mijn vrienden, heeft de democratie gezegevierd.
Dus nu, op deze gewijde grond waar nog maar enkele dagen geleden geweld trachtte de grondvesten van dit Capitool te doen schudden, komen we samen als één natie, onder God, ondeelbaar, om de vreedzame overdracht van de macht uit te voeren zoals we dat al meer dan twee eeuwen doen.
We kijken vooruit op onze unieke Amerikaanse manier – rusteloos, moedig, optimistisch – en zetten onze zinnen op de natie die we weten dat we kunnen zijn en moeten zijn.
Ik dank mijn voorgangers van beide partijen voor hun aanwezigheid hier.
Ik dank hen uit de grond van mijn hart.
U kent de veerkracht van onze grondwet en de kracht van onze natie.
Zo ook President Carter, met wie ik gisteravond sprak, maar die vandaag niet bij ons kan zijn, maar die wij groeten voor zijn levenslange dienstbaarheid.
Ik heb zojuist de heilige eed afgelegd die elk van deze patriotten heeft afgelegd – een eed die voor het eerst werd gezworen door George Washington.
Maar het Amerikaanse verhaal hangt niet af van een van ons, niet van enkelen van ons, maar van ons allemaal.
Op “Wij het Volk” die een meer perfecte Unie zoeken.
Dit is een grote natie en wij zijn een goed volk.
Door de eeuwen heen, door storm en strijd, in vrede en in oorlog, zijn wij zo ver gekomen. Maar we hebben nog een lange weg te gaan.
We zullen snel en met spoed voorwaarts gaan, want we hebben veel te doen in deze winter van gevaar en mogelijkheden.
Veel te herstellen.
Veel te herstellen.
Veel te genezen.
Veel op te bouwen.
En veel te winnen.
Weinig perioden in de geschiedenis van onze natie zijn uitdagender of moeilijker geweest dan de periode waarin we ons nu bevinden.
Een virus dat eens in de eeuw voorkomt, besluipt het land in stilte.
Het heeft in één jaar evenveel levens gekost als Amerika in de hele Tweede Wereldoorlog heeft verloren.
Miljoenen banen zijn verloren gegaan.
Honderdduizenden bedrijven zijn gesloten.
Een schreeuw om raciale rechtvaardigheid die al 400 jaar aan de gang is, ontroert ons. De droom van gerechtigheid voor allen zal niet langer worden uitgesteld.
Een kreet om te overleven komt van de planeet zelf. Een schreeuw die niet wanhopiger of duidelijker kan zijn.
En nu, een toename van politiek extremisme, blanke suprematie, binnenlands terrorisme dat we moeten confronteren en dat we zullen verslaan.
Om deze uitdagingen te overwinnen – om de ziel te herstellen en de toekomst van Amerika veilig te stellen – is meer nodig dan woorden.
Het vereist dat meest ongrijpbare van de dingen in een democratie:
Unity.
Unity.
In een andere januari in Washington, op nieuwjaarsdag 1863, Abraham Lincoln tekende de Emancipatie Proclamatie.
Toen hij pen op papier zette, zei de president: “Als mijn naam ooit de geschiedenis ingaat, zal het voor deze daad zijn en mijn hele ziel ligt erin.”
Mijn hele ziel ligt erin.
Dag, op deze januaridag, ligt mijn hele ziel hierin:
Amerika samenbrengen.
Het verenigen van ons volk.
En onze natie verenigen.
Ik vraag iedere Amerikaan zich bij mij te voegen in deze zaak.
Eenheid om de gemeenschappelijke vijanden te bestrijden waar we tegenover staan:
Woede, wrok, haat.
Extremisme, wetteloosheid, geweld.
Ziekte, werkeloosheid, hopeloosheid.
Met eenheid kunnen we grote dingen doen. Belangrijke dingen.
We kunnen misstanden rechtzetten.
We kunnen mensen aan het werk zetten in goede banen.
We kunnen onze kinderen onderwijzen in veilige scholen.
We kunnen dit dodelijke virus overwinnen.
Wij kunnen werk belonen, de middenklasse heropbouwen, en de gezondheidszorg
zeker maken voor iedereen.
Wij kunnen raciale rechtvaardigheid bewerkstelligen.
Wij kunnen Amerika weer de leidende kracht voor het goede in de wereld maken.
Ik weet dat spreken over eenheid voor sommigen kan klinken als een dwaze fantasie.
Ik weet dat de krachten die ons verdelen diep zitten en echt zijn.
Maar ik weet ook dat ze niet nieuw zijn.
Onze geschiedenis is een voortdurende strijd tussen het Amerikaanse ideaal dat wij allen gelijk zijn geschapen en de harde, lelijke werkelijkheid dat racisme, nativisme, angst en demonisering ons al lang verscheuren.
De strijd is eeuwigdurend.
De overwinning is nooit verzekerd.
Door de Burgeroorlog, de Grote Depressie, de Wereldoorlog, 9/11, door strijd, opoffering en tegenslagen, hebben onze “betere engelen” altijd gezegevierd.
In elk van deze momenten kwamen genoeg van ons samen om ons allemaal vooruit te dragen.
En, dat kunnen we nu ook.
Geschiedenis, geloof en rede wijzen de weg, de weg van eenheid.
We kunnen elkaar niet als tegenstanders zien, maar als buren.
We kunnen elkaar met waardigheid en respect behandelen.
We kunnen onze krachten bundelen, het geschreeuw stoppen, en de temperatuur verlagen.
Want zonder eenheid is er geen vrede, alleen bitterheid en woede.
Geen vooruitgang, alleen uitputtende verontwaardiging.
Geen natie, alleen een staat van chaos.
Dit is ons historisch moment van crisis en uitdaging, en eenheid is de weg voorwaarts.
En, we moeten dit moment tegemoet treden als de Verenigde Staten van Amerika.
Als we dat doen, garandeer ik u, zullen we niet falen.
We hebben in Amerika nog nooit, ooit, gefaald als we gezamenlijk optraden.
En dus laten we vandaag, op dit moment en op deze plaats, opnieuw beginnen.
Laten we naar elkaar luisteren.
Hoor elkaar.
Zie elkaar.
Toon respect voor elkaar.
Politiek hoeft geen razend vuur te zijn dat alles op zijn pad vernietigt.
Elk meningsverschil hoeft geen reden tot totale oorlog te zijn.
En, we moeten een cultuur verwerpen waarin feiten zelf gemanipuleerd en zelfs gefabriceerd worden.
Mijn mede-Amerikanen, we moeten anders zijn dan dit.
Amerika moet beter zijn dan dit.
En, ik geloof dat Amerika beter is dan dit.
Kijk maar om je heen.
Hier staan we, in de schaduw van de koepel van het Capitool die tijdens de Burgeroorlog werd voltooid, toen de Unie zelf op losse schroeven stond.
Toch hebben we standgehouden en gezegevierd.
Hier staan we, uitkijkend op de grote Mall waar Dr. King over zijn droom sprak.
Hier staan we, waar 108 jaar geleden bij een andere inauguratie duizenden demonstranten probeerden te verhinderen dat dappere vrouwen voor het kiesrecht marcheerden.
Vandaag markeren we de beëdiging van de eerste vrouw in de Amerikaanse geschiedenis die in een nationale functie is gekozen – vicepresident Kamala Harris.
Vertel me niet dat dingen niet kunnen veranderen.
Hier staan we aan de overkant van de Potomac van Arlington National Cemetery, waar helden die de laatste volle maat van toewijding gaven, rusten in eeuwige vrede.
En hier staan we, slechts enkele dagen nadat een oproerige menigte dacht geweld te kunnen gebruiken om de wil van het volk tot zwijgen te brengen, het werk van onze democratie te stoppen, en ons van deze heilige grond te verdrijven.
Dat is niet gebeurd.
Het zal nooit gebeuren.
Niet vandaag.
Niet morgen.
Nooit.
Aan allen die onze campagne hebben gesteund, ben ik nederig door het vertrouwen dat u in ons hebt gesteld.
Aan allen die ons niet hebben gesteund, wil ik dit zeggen: Luister naar me als we verder gaan. Neem een maat van mij en mijn hart.
En als u het er nog steeds niet mee eens bent, het zij zo.
Dat is democratie. Dat is Amerika. Het recht om het vreedzaam oneens te zijn, binnen de kaders van onze Republiek, is misschien wel de grootste kracht van onze natie.
Maar hoor me duidelijk: Verschil van mening mag niet leiden tot verdeeldheid.
En ik beloof u dit: Ik zal een president voor alle Amerikanen zijn.
Ik zal even hard vechten voor hen die mij niet steunden als voor hen die dat wel deden.
Vele eeuwen geleden schreef de heilige Augustinus, een heilige van mijn kerk, dat een volk een menigte was die werd gedefinieerd door de gemeenschappelijke objecten van hun liefde.
Wat zijn de gemeenschappelijke objecten waarvan wij houden en die ons als Amerikanen definiëren?
Ik denk dat ik het weet.
Kansen.
Veiligheid.
Vrijheid.
Waardigheid.
Respect.
Eer.
En, jawel, de waarheid.
De afgelopen weken en maanden hebben ons een pijnlijke les geleerd.
Er is waarheid en er zijn leugens.
Leugens verteld voor macht en voor winst.
En ieder van ons heeft de plicht en verantwoordelijkheid, als burger, als Amerikaan, en vooral als leider – leiders die hebben beloofd onze grondwet te eren en onze natie te beschermen – om de waarheid te verdedigen en de leugens te verslaan.
Ik begrijp dat veel Amerikanen de toekomst met enige angst en vrees tegemoet zien.
Ik begrijp dat zij zich zorgen maken over hun baan, over de zorg voor hun gezin, over wat er daarna komt.
Ik snap het.
Maar het antwoord is niet om in zichzelf te keren, om zich terug te trekken in concurrerende facties, om degenen te wantrouwen die er niet uitzien zoals jij, of die niet op dezelfde manier aanbidden als jij, of die hun nieuws niet uit dezelfde bronnen halen als jij.
We moeten een eind maken aan deze burgeroorlog waarin rood tegen blauw, landelijk tegen stedelijk, conservatief tegen liberaal wordt uitgespeeld.
We kunnen dit doen als we onze ziel openen in plaats van onze harten te verharden.
Als we een beetje tolerantie en nederigheid tonen.
Als we bereid zijn om even in de schoenen van de ander te gaan staan.
Omdat het leven nu eenmaal zo is: Er is geen rekening te houden met wat het lot met je zal delen.
Er zijn dagen dat we een hand nodig hebben.
Er zijn andere dagen dat er een beroep op ons wordt gedaan om er een te lenen.
Zo moeten we met elkaar zijn.
En, als we zo zijn, zal ons land sterker zijn, welvarender, meer klaar voor de toekomst.
Mijn mede-Amerikanen, in het werk dat voor ons ligt, zullen we elkaar nodig hebben.
We zullen al onze kracht nodig hebben om deze donkere winter door te komen.
We gaan misschien wel de zwaarste en dodelijkste periode van het virus tegemoet.
We moeten de politiek opzij zetten en deze pandemie eindelijk als één natie onder ogen zien.
Ik beloof u dit: zoals de bijbel zegt, het wenen kan een nacht duren, maar vreugde komt in de morgen.
We komen hier doorheen, samen.
De wereld kijkt vandaag toe.
Dus dit is mijn boodschap aan hen buiten onze grenzen: Amerika is op de proef gesteld en we zijn er sterker uitgekomen.
We zullen onze allianties herstellen en ons opnieuw met de wereld verbinden.
Niet om de uitdagingen van gisteren aan te gaan, maar die van vandaag en morgen.
Wij zullen niet slechts leiden door het voorbeeld van onze macht, maar door de kracht van ons voorbeeld.
Wij zullen een sterke en vertrouwde partner zijn voor vrede, vooruitgang en veiligheid.
We hebben in deze natie al zo veel meegemaakt.
En, in mijn eerste daad als President, wil ik u vragen om samen met mij een moment van stil gebed te houden om allen te gedenken die we het afgelopen jaar aan de pandemie hebben verloren.
Die 400.000 mede-Amerikanen – moeders en vaders, echtgenoten en echtgenotes, zonen en dochters, vrienden, buren, en collega’s.
We zullen hen eren door het volk en de natie te worden waarvan we weten dat we die kunnen en moeten zijn.
Laten we een stil gebed zeggen voor hen die hun leven verloren, voor hen die ze achterlieten, en voor ons land.
Amen.
Dit is een tijd van beproeving.
We worden geconfronteerd met een aanval op de democratie en op de waarheid.
Een razend virus.
Groeiende ongelijkheid.
De angel van systemisch racisme.
Een klimaat in crisis.
Amerika’s rol in de wereld.
Een van deze zou genoeg zijn om ons op diepgaande manieren uit te dagen.
Maar het feit is dat we ze allemaal tegelijk onder ogen zien, waardoor deze natie met de zwaarste verantwoordelijkheden wordt geconfronteerd.
Nu moeten we opstaan.
Ieder van ons.
Het is een tijd voor moed, want er is zoveel te doen.
En, dit is zeker.
We zullen worden beoordeeld, u en ik, voor hoe we de opeenstapelende crises van ons tijdperk oplossen.
Zullen wij de gelegenheid te baat nemen?
Zullen wij dit zeldzame en moeilijke uur aankunnen?
Zullen wij onze verplichtingen nakomen en onze kinderen een nieuwe en betere wereld schenken?
Ik geloof dat wij dat moeten en ik geloof dat wij dat zullen doen.
En als we dat doen, schrijven we het volgende hoofdstuk in het Amerikaanse verhaal.
Het is een verhaal dat misschien klinkt als een liedje dat veel voor me betekent.
Het heet “American Anthem” en er is één couplet dat er voor mij uitspringt:
“Het werk en de gebeden
van eeuwen hebben ons tot deze dag gebracht
Wat zal onze erfenis zijn?
Wat zullen onze kinderen zeggen?…
Laat me in mijn hart weten
Wanneer mijn dagen voorbij zijn
Amerika
Amerika
Ik heb mijn best voor jullie gedaan.”
Laten wij ons eigen werk en gebeden toevoegen aan het zich ontvouwende verhaal van onze natie.
Als wij dit doen, zullen onze kinderen en de kinderen van onze kinderen, als onze dagen voorbij zijn, van ons zeggen dat zij het beste van zichzelf hebben gegeven.
Ze deden hun plicht.
Ze heelden een gebroken land.
Mijn mede-Amerikanen, ik sluit vandaag af waar ik begon, met een heilige eed.
Voor God en u allen geef ik u mijn woord.
Ik zal altijd op één lijn met u staan.
Ik zal de grondwet verdedigen.
Ik zal onze democratie verdedigen.
Ik zal Amerika verdedigen.
Ik zal alles geven in uw dienst niet denkend aan macht, maar aan mogelijkheden.
Niet aan persoonlijk belang, maar aan het algemeen belang.
En samen zullen wij een Amerikaans verhaal schrijven van hoop, niet van angst.
Van eenheid, niet van verdeeldheid.
Van licht, niet van duisternis.
Een Amerikaans verhaal van fatsoen en waardigheid.
Van liefde en genezing.
Van grootsheid en goedheid.
Moge dit het verhaal zijn dat ons leidt.
Het verhaal dat ons inspireert.
Het verhaal dat de komende eeuwen vertelt dat we de roep van de geschiedenis hebben beantwoord.
Wij hebben het moment ontmoet.
Dat democratie en hoop, waarheid en gerechtigheid, niet stierven tijdens onze wacht, maar bloeiden.
Dat ons Amerika de vrijheid thuis veiligstelde en opnieuw stond als een baken voor de wereld.
Dat zijn wij onze voorouders, elkaar en de generaties na ons verschuldigd.
Dus, met doel en vastberadenheid richten wij ons op de taken van onze tijd.
Gedragen door het geloof.
Gedreven door overtuiging.
En, toegewijd aan elkaar en aan dit land waar we met heel ons hart van houden.
Moge God Amerika zegenen en moge God onze troepen beschermen.
Dank u, Amerika.
EINDE
12:13 pm EST