Michael Jacksons Thriller is als best verkochte album aller tijden in de VS ingehaald door de greatest hits van de Eagles, en het album Hotel California van die band staat op nummer drie. Waar gaat het spookachtige titelnummer over, vraagt Alan Connor.
Rocksterren uit de jaren zeventig waren niet vriendelijk voor hotels.
In Life’s Been Good beschrijft de voormalige Eagles-gitarist Joe Walsh het proces onomwonden. “Ik woon in hotels, scheur de muren eruit,” bekent hij: “Ik laat het allemaal door accountants betalen.”
“Het is allemaal een klein fortuin. In de officiële geschiedenis van de band herinnert Walsh zich een enkele nacht in Chicago’s Astor Towers waarin hij en Blues Brothers-ster John Belushi een rekening van $28.000 ( £22.000) schade voor elkaar kregen.
Bij andere bands maakte misbruik van de horeca deel uit van de legende – denk aan Led Zeppelin drummer John Bonham die door de gangen van het Continental Hyatt in Los Angeles scheurde op een Harley Davidson die hij voor zijn verjaardag had gekregen, of The Who drummer Keith Moon die op zijn eigen verjaardag een Lincoln Continental in het zwembad van Flint Michigan’s Holiday Inn ploegde.
Maar de Eagles? De relaxte, keurig gekapte band die Amerika op het hart drukte: “We oughta take it easy”?
De oudere Eagles, Glenn Frey en Don Henley, tolereerden Walshs vernielingen in stilte, maar toen het hun beurt was om te schrijven over wat het leven op de weg voor hen betekende, was het resultaat veel minder letterlijk – en het leverde een enorm fortuin op in plaats van dat het een kleintje kostte.
Don Henley speelde al een tijdje met de zin “Hotel California”, maar om een song te worden, moest het door het geordende proces gaan dat de band halverwege de jaren zeventig had aangenomen. De Eagles waren nog niet zover dat ze communiceerden via advocaten, maar ze noemden elkaar bij de achternaam.
Een andere Eagles gitarist, Don Felder, werd belast met het opnemen van instrumentale flarden op tape en het voorleggen aan Frey en Henley in de hoop op hun goedkeuring. Hij had dit thuis in Los Angeles’ Topanga Canyon gedaan, maar tijdens een tournee kreeg hij een telefoontje van zijn vrouw Susan, die onlangs was bevallen.
Het was een kort telefoontje: “We gaan verhuizen.” Terwijl ze in hun tuin aan het relaxen was, had ze gemerkt dat de deken waarop ze met de baby lag, naast een nest ratelslangen lag. Susan en haar zoon vlogen onmiddellijk naar een gehuurd strandhuis in Malibu; Don voegde zich bij hen en die avond begonnen ze met het opnemen van een suggestie voor een liedje.
Een slang in een ogenschijnlijk idyllische tuin is het soort on-the-nose beeld dat precies zou hebben gepast bij wat zijn ritmetrack zou worden. De akkoorden die hij tokkelde volgden een patroon dat dichter bij de flamenco dan bij de rock lag, maar speelden op de off-beat, waardoor het nummer de werktitel Mexican Reggae kreeg toen Frey en Henley het goedkeurden.
Wat betreft de woorden die het tweetal toevoegde: ze beschrijven een vermoeide reiziger die naar een “lieflijke plek” van groteske personages wordt gelokt: het is er glamoureus en griezelig en het lijkt erop dat hij nooit kan ontsnappen.
Er is de laatste vier decennia heel wat verbeelding aan te pas gekomen om de beelden van het lied te ontcijferen, of ze tot iets coherents samen te voegen. Het is waarschijnlijk de moeite waard om Frey’s woorden in gedachten te houden: “We besloten iets vreemds te maken, gewoon om te zien of we het konden doen.”
- Lyrics to Hotel California (AZ Lyrics)
- How Hotel California destroyed The Eagles
Met andere woorden, elke betekenis die Hotel California heeft is eerder onbedoeld dan verborgen. De sfeer van een man in een onbekende landelijke omgeving, onzeker over wat hij meemaakt, bootst – zegt Frey – de roman The Magus uit 1965 na.
Dit vroege werk van de Engelse auteur John Fowles was een tegencultuurfavoriet omdat het een geheime wereld (in dit geval op een Grieks eiland) liet zien waar de werkelijkheid verdacht is. Het was, Fowles zelf vond, niet zijn beste werk. “Het is verre van universeel goed geschreven,” herinnerde hij zich. “Ik ben in bijna elke val gelopen die de beginnend schrijver te wachten staat.”
Top 10 best verkochte Amerikaanse albums
- Eagles, Greatest Hits 1971-75
- Michael Jackson, Thriller
- Eagles, Hotel California
- Billy Joel, Greatest Hits Vol I and II
- Led Zeppelin, Led Zeppelin IV
- Pink Floyd, The Wall
- AC/DC, Back in Black
- Garth Brooks, Double Live
- Hootie & The Blowfish, Cracked Rear View
- Fleetwood Mac, Rumours
Bron: The Recording Industry Association of America (RIAA)
- Zie volledige lijst op RIAA-website
Een collage van rare beelden is een prima manier om een songtekst te maken; rockfans echter, die zijn wie ze zijn, hebben liever gezocht naar details.
De theorieën die enthousiast de ronde doen, zijn zo’n beetje een samenvatting van wat gewone mensen dachten dat rocksterren deden: dus “warme geur van colita’s” staat gelijk aan marihuana, een gezicht dat je niet helemaal kunt zien op de mouw is een beruchte duivelaanbidder en “je kunt uitchecken wanneer je maar wilt, maar je kunt nooit weggaan” bewijst dat het “Hotel” een psychiatrisch ziekenhuis is, of een verslaving… of iets anders dat past.
“Vaagheid is het voornaamste instrument van songwriters,” vertelde Frey een journalist tijdens een pro-am golftoernooi in 2003 in het Californische Pebble Beach, waar hij partner was met Huey Lewis. “Het werkt, het betekent wat de luisteraar wil dat het betekent.”
- Wat is een Bohemian Rhapsody?
- Wiens halleluja is het eigenlijk?
In het geval van Hotel California, betekent het genoeg dat het lied elke 11 minuten op de Amerikaanse radio wordt gedraaid. Het betekent genoeg dat vorig jaar, de Eagles nam de tijd uit te klagen elkaar om een rechtszaak tegen een Mexicaans hotel het gebruik van de naam.
De band heeft het nooit meer geëvenaard, en pogingen daartoe dreven hen uit elkaar. En minder fantasierijke luisteraars halen uit het nummer eerder een gevoel dan een betekenis – datzelfde verlies van onschuld dat de roman The Magus afsluit.
En in de regels over gevangenen zijn in een wereld van “roze champagne op ijs”, vermengen plezier en spijt zich op een manier die zeker voorspelbaar is.
Wanneer heb je immers voor het laatst gehoord van muzikanten die hotels vernielden?
De laatste keer was misschien in 2004, toen Matt Willis van Busted een televisie uit een raam gooide, en zich daarna onmiddellijk verontschuldigde. En terecht ook.