Disclaimer:
Er moet worden opgemerkt dat elk lichaam anders is. Sommige lichamen doen bepaalde dingen anders dan andere, en geen enkel lichaam is intrinsiek waardevoller dan een ander, noch spreekt ons lichaam over ons karakter. Wees trots op wie je bent en wat je hebt, is het beste advies dat ik je kan geven.
Sommige vrouwen spuiten, andere niet, vulva’s zijn er in alle vormen en maten en geen enkele is beter of slechter dan een ander. Als er iets uit dit stuk wordt gehaald, hoop ik dat de boodschap van body-positivity en acceptatie de belangrijkste is.
Voorwoord:
De wetenschappelijke literatuur heeft al heel lang veel te zeggen over dit anatomische fenomeen, waarbij zowel mannen als vrouwen het bestaan ervan al lang voor de opkomst van de digitale pornografie hebben opgemerkt. Gezien de hoeveelheid verkeerde informatie die over dit onderwerp wordt verspreid, probeert dit verhaal de zaken recht te zetten, zodat veel vrouwen over de hele wereld zich niet langer hoeven te schamen of zelfbewust te zijn over zichzelf en hun lichaam.
Het is merkwaardig dat sommigen hebben verondersteld dat de vrouwelijke ejaculatie of squirten niet bestaat, dat het gewoon urine is, en anderen hebben beweerd dat het slechts incontinentie is, een onvermogen om te stoppen met plassen, terwijl geen van deze waar zijn, en de rijke geschiedenis van documentatie, van de handeling, gekoppeld aan een enorme en groeiende hoeveelheid wetenschappelijk onderzoek staan om dat feit te bewijzen.
Wist u dat het illegaal is om pornografie te hebben met spuitende vrouwen in het Verenigd Koninkrijk?
Het is, en het is een bewijs van niet alleen hoe verward en onwetend velen kunnen zijn, vooral wetgevers, maar staat ook als een flagrante dubbele standaard tussen de twee menselijke geslachten: stel je een westerse natie waar de mannelijke ejaculatie werd beschouwd als een louter mythe, en dus was illegaal om te laten zien op camera in een pornografische functie.
De wetgevers in het Verenigd Koninkrijk verboden het wegens obsceniteit, op grond van de gedachte dat het urine is of niet te ontcijferen uit urine, en dat is eigenlijk niet waar.
Geschiedenis
Er is eigenlijk nogal wat documentatie over de vrouwelijke squirt in de literatuur van vroeger, en een beetje spitten kan je een overvloed aan prachtige kennis opleveren over wat de mensen van vroeger van het onderwerp dachten.
“Trekt het zaad van een man naar buiten en werpt het met haar eigen zaad,” zijn de woorden van een Engelse arts genaamd Laevinius Lemnius, zoals hij schreef in zijn werk getiteld De Occultis Naturae Miraculis, wat zich laat vertalen als De Geheime Wonderen van de Natuur, in 1557 CE. Dit is een van de allereerste dubbelzinnige verwijzingen naar wat vandaag de dag bekend staat als squirten, hintend naar het feit dat het al geruime tijd een onderwerp van taboe is; inderdaad, een geheim wonder van de natuur.
Van hieruit hebben verschillende schrijvers hun gedachten over het onderwerp opgeschreven, zoals François Mauriceau, die in de 17e eeuw opmerkte dat de klieren in de buurt van de urinebuis van de vrouw, “grote hoeveelheden zoutoplossing uitstorten tijdens de coïtus, wat de warmte en het genot van de vrouw verhoogt,” waarbij hij theoretiseerde dat de buitenkant van de vulva, de vagina zelf, het belangrijkste gebied was voor vrouwen om genot te ontvangen. Hij vervolgde, “verhoogt de warmte en het genot van de vrouw.”
Er zijn vele werken bewaard gebleven die helaas al lang vergeten zijn, en die uitvoerig ingaan op de wonderen van het vrouwelijke voortplantingssysteem, een opmerkelijk werk vanwege zijn fundamentele ontdekkingen is Concerning the Generative Organs of Women, van een beroemde Nederlandse anatoom genaamd Renier de Graaf, waarin hij de specifieke klieren isoleerde waarvan algemeen wordt aangenomen dat zij verantwoordelijk zijn voor de huisvesting van het vocht dat vrijkomt wanneer een vrouw ejaculeert.
Dit is eigenlijk heel belangrijk, want velen die tegenwoordig onwetend zijn, veronderstellen ten onrechte dat vanwege de volumineuze aard van het vrouwelijke vocht, het daarom wel urine moet zijn, en verklaren dat alleen de blaas zo’n hoeveelheid vocht kan bevatten! Dit is ronduit onjuist.
De G-Spot
Wat de Graaf had gevonden was een serie klieren, Skene’s Klieren genaamd, die de voorwand van de vagina bekleden, tussen de vagina en de urethra, en die toevallig precies in hetzelfde gebied liggen als de beruchte Gräfenberg Vlek, meer in de volksmond bekend als, De G-Spot.
(Heren, maak aantekeningen)
De G-Spot van de vrouwelijke vulva bevindt zich ongeveer twee of drie centimeter aan de binnenkant van de ingang, en rust op de voorste wand, wat betekent “naar de buik,” niet “naar de billen,” dus als een persoon op zijn rug ligt, zal zijn voorste deel van de vaginawand degene zijn die naar het plafond ligt.
Hoewel er enige onenigheid bestaat over wat de G-Spot precies is, weet iedereen die meer dan een tiental seksuele partners heeft gehad dat het zeker bestaat, en dat het een uitstekende manier is om je partner plezier te geven, of plezier van je partner te ontvangen. Wat heeft de G-Spot te maken met squirten?
Deze zone is een erogene zone waarvan wordt verondersteld dat het een deel is van een groter systeem, namelijk de zogenaamde “vrouwelijke prostaat,” een reeks klieren die verantwoordelijk zijn voor seksueel genot en de distributie van seksuele vloeistoffen, veel zoals in de anatomie van de man.
In 2001 verklaarde de International Federation of Associations of Anatomists, een internationaal orgaan dat al meer dan een eeuw bestaat en tot gezamenlijke besluiten komt over de aard van de anatomie, officieel dat de klieren van Skene de langgezochte vrouwelijke prostaat zijn.
De Graaf’s werk werd specifiek aangehaald, waar hij in 1672 verklaarde dat er een erogene zone aanwezig was in de vulva (precies waar de G-Spot is) die de vulva “op aangename wijze smeerde tijdens de coïtus,” in feite de G-Spot beschrijvend eeuwen voordat de Duitse gynaecoloog Ernst Gräfenberg het ontdekte. De Graaf ontdekte ook de werking van de eierstokken en meer, en legde daarmee de basis voor wat we vandaag de dag begrijpen van de vrouwelijke anatomie.
Deze magische zone die sommige vrouwen bezitten, maar blijkbaar niet alle, staat erom bekend dat ze immense genot verschaft en voor velen een integraal onderdeel is van het orgasme. De structuur van de vrouwelijke anatomie is zodanig dat voor degenen die het kunnen, vrouwelijk orgasme en vrouwelijke ejaculatie vaak hand in hand gaan.
Kunyaza
(Heren, haal uw notitieblok weer tevoorschijn, u zult het nodig hebben)
Stappen we buiten de wereld van het Amerikaans-centrisme en een focus van de westerse beschaving in het algemeen, dan ontdekken we dat andere culturen, namelijk de culturen van Oost-Afrika, al eeuwenlang seksuele bewegingen beoefenen die zowel het vrouwelijk orgasme als de zaadlozing vergemakkelijken. Onder hen zijn die uit Kongo, Oeganda, Rwanda, en andere naties, maar zij allen hebben Kunyaza zeer lang beoefend.
De Kunyaza is een vrij lang en nauwkeurig proces waarbij een man een vrouw stimuleert en haar tot een orgasme brengt (met de daaropvolgende ejaculatie, waar het zo’n beetje om gaat), door middel van een strikte opeenvolging van stappen die worden herhaald tot zij bevredigd is. In plaats van alleen te vertrouwen op het inbrengen van de penis in combinatie met een heen en weer gaande beweging van stoten, zoals wij hier in het westen doen, gebruikt de man een reeks bewegingen om de binnenkant en buitenkant van de vulva volledig te stimuleren, te beginnen met het smeren door de buitenkant van de vagina te plagen door er met zijn penis langs te wrijven, op en neer.
Trekkend als een sigaar, begint hij met het plaatsen van zijn penis in zijn hand, tussen zijn wijsvinger en middelvinger, en dan slaat hij het in de clitoris kap van zijn partner, het voortdurend slaan terwijl hij zijn penis in cirkels draait, met de klok mee en tegen de klok in om de buitenkant van de vulva, de vagina te stimuleren.
Hij slaagt er dan in om in een ritme te vallen waarin hij dit doet en afwisselend in de vagina van de vrouw binnengaat, dan weer eruit, dan weer erin, alles in één vloeiende beweging terwijl hij heen en weer stoot.
Hoewel het vrouwelijk orgasme en het spuiten hier in het Westen dubbelzinnig en in mysterie gehuld zijn, weten de volkeren van Oost-Afrika al eeuwenlang van beide, en hebben juist deze praktijk ontwikkeld om beide te bewerkstelligen.
Wat is het?
Wat zit er nu precies in de vloeistof die een vrouw soms uitspuugt tijdens een orgasme? Is het urine? Het antwoord is niet zo eenvoudig, als het antwoord is: “Soms.” Soms komt er urine uit, zoals in het geval van urine-incontinentie, maar soms ook een heel andere substantie. Helaas, als gevolg van sommige rapporten en online berichten, hebben mensen het verkeerde idee gekregen dat “squirten” altijd urine is-het is zeker niet.
In feite, soms vrouwen die urine-incontinentie hebben (een onvermogen om hun urineren of blaas te controleren) sijpelen in studies over vrouwelijk squirten of ejaculatie, waardoor enige verwarring ontstaat bij de onderzoekers. Dit is vaak verantwoord.
Het leidde tot een interessante studie van een man genaamd Edwin Belzer Jr., die dacht blauwe kleurstof te nemen en die in de blaas te doen van een vrouw die meldde dat zij ejaculeerde tijdens enige geslachtsgemeenschap of stimulatie, en haar dat dan ook werkelijk liet doen. Vervolgens liet hij haar urineren om het verschil te zien. De methyleenblauwe kleurstof kwam uit de urine, maar niet uit het ejaculaat, wat suggereert dat vrouwen niet echt “plassen” als ze spuiten.
Ik wil nog even terugkomen op de opmerking van François Mauriceau in de 17e eeuw dat de klieren bij de urinebuis van de vrouw “grote hoeveelheden zouthoudende vloeistof uitstorten tijdens de coïtus, waardoor de warmte en het genot van de vrouw toenemen”, en me vooral richten op de zouthoudende aard van de bewering. Iedereen die ooit in contact is gekomen met de substantie kan bevestigen dat het altijd veel lijkt op een zoutoplossing die je in een infuuszak in een ziekenhuis vindt, en helemaal niet op urine.
Onderzoek bijeengebracht in een studie die letterlijk heet Een onderzoek naar de oorsprong van een overvloedige vaginale afscheiding tijdens de geslachtsgemeenschap: “genoeg om het bed nat te maken”-dat “geen urine is,” Desmond Heath verzamelde veel materiaal van eerdere studies, die allemaal aantoonden dat de oorsprong van de vloeistof in feite afkomstig was van de klieren rond de vulva en de plasbuis, en niet van de blaas. Hij ontdekte ook wat vele, vele andere studies hebben gevonden, namelijk dat de geloosde vloeistof niet hetzelfde is als urine, en eigenlijk veel meer lijkt op mannelijk ejaculaat “zonder de gonadale zaadverbinding.” En raad eens over welke klieren we het hier hebben – dezelfde Skene’s klieren die de Graaf al in 1672 had gevonden – het antwoord lag al die tijd al voor het grijpen, maar blijkbaar heeft de mensheid eeuwen nodig om sommige dingen te accepteren.