Green Card is een goede film. Het kijken waard. De eerste keer dat ik hem zag was ik niet onder de indruk, maar toen ik hem nog eens keek vond ik hem realistisch en verfrissend charmant, op die “eenvoudige/tegen de stroom in”-manier die zo typisch is voor Peter Weir. Hij heeft ook The Witness, Dead Poets Society en The Truman Show gemaakt; en Green Card is zeker weer een van zijn films over mensen die niet helemaal passen in hun omgeving of in de wereld van hun aspiraties, maar die worden meegetrokken in het vinden van een leven waar ze waarschijnlijk niet naar op zoek waren. De scène over het vinden van de badkamer is zowel hilarisch als zeer suspensevol. Het is grappig dat we in een huis, of zelfs in een klein appartement, nooit zeker weten waar de badkamer is. Ons eerste instinct is om het te vragen, ook al zou het waarschijnlijk niet moeilijk zijn om dat zelf te vinden. Stel je nu eens voor dat je met die badkamersituatie te maken krijgt (iets waar je alleen om geeft als je het nodig hebt) en doet alsof de plaats waar je bent je eigen huis is. Het is bijna als in die nachtmerries waar er zoveel deuren zijn, maar welke is degene die je naar dat volgende niveau brengt dat je zo hard nodig hebt, maar waarvan je niet het minste idee hebt wat het werkelijk zou kunnen zijn? Ik denk dat de metafoor hier is dat je een reeks verkeerde deuren blijft openen totdat je de juiste voor je vindt. Het is frustrerend, maar de deur was er altijd, altijd, met de uitzondering dat je hem nooit opmerkte. Net als in het dagelijks leven flitsen liefde en spiritualiteit je in eerste instantie misschien als banale aanblik tegemoet, maar ze zijn gemaakt van hoop en vrees die altijd groter zijn dan wij, onverklaarbaar, misschien het lot. We hebben het niet in de hand (de Grieken wisten het), we zijn nog steeds dezelfde, maar ook weer niet. En hier zijn we dan, tastend, overlevend. Hoe verhoud je je tot mensen en tot je huidige omstandigheden — wat die ook mogen zijn — daar gaat Green Card over.