Belgische wafels in Noord-Amerika, zijn een wafelvariëteit met een lichter beslag, grotere vierkanten, en diepere zakken in vergelijking met gewone Amerikaanse wafels. Oorspronkelijk werden de Belgische wafels gegist met gist, maar nu wordt vaak bakpoeder gebruikt. Ze worden meestal geserveerd en gegeten als ontbijt en er worden verschillende toppings aan toegevoegd, zoals slagroom, fruit, chocoladesiroop, en ook boter of margarine. Ze kunnen ook worden geserveerd als desserts gegarneerd met vanille-ijs en vers fruit.
In Amerika is er maar één soort wafel die in ons opkomt als we Belgische wafel horen. Maar in België zijn er verschillende soorten wafels, waaronder de Brusselse wafel en de Luikse wafel. Heb je je ooit afgevraagd hoe de Belgische wafels zijn uitgevonden? Als u nieuwsgierig bent, laat ons dan meer weten over de geschiedenis van de Belgische wafels.
Geschiedenis
In de Griekse oudheid bakten koks platte koeken die ze obelios of oublie noemden. Deze platte koeken kregen versieringen in de Middeleeuwen toen koks honing en kaneel gebruikten om bijbelscènes of religieuze symbolen op deze wafels af te beelden. Deze versieringen waren het gevolg van een ambachtsman die op het idee kwam om kookplaten of -ijzers te smeden waarop bepaalde patronen waren afgebeeld. Naast bijbelscènes waren er ook andere wafelijzerontwerpen zoals landschappen en wapenschilden.
In de 18e eeuw werden wafels zoeter met meer boter en suiker verwerkt in hun recepten. De Belgische wafel verscheen voor het eerst in Amerika op de Wereldtentoonstelling van 1962 in Seattle. Maar het was tijdens de Wereldtentoonstelling van 1964-1965 in Queens, New York, dat de Belgische inwoner Maurice Vermersch en zijn familie de populariteit van de wafel enorm deden toenemen.
De Belgische wafel in de Verenigde Staten stond oorspronkelijk bekend als de Brusselse wafel, genoemd naar de hoofdstad waar hij vandaan kwam. Hij is knapperig aan de buitenkant en luchtig aan de binnenkant. Hij wordt ook op twee manieren geserveerd, de ene zonder, en de andere met een lichte versiering van vers geslagen room en in plakjes gesneden aardbeien.
De vraag naar Brusselse wafels was zo groot dat de familie een team van 10 mensen moest inhuren alleen al om de aardbeien te snijden. Dat is nog afgezien van degenen die de slagroom opklopten, de slagroom spoten of de wafels bakten op de 24 machines die ze hebben. In feite hebben ze geserveerd maar liefst 2.500 wafels per dag gegarneerd met aardbeien en slagroom.
De familie Vermersch begreep dat niet veel mensen details wisten over België in die tijd en ze dachten dat het noemen van het voedsel “Brusselse wafels” zou weerhouden van het populair worden, en dat is het moment waarop de naam “Belgische wafel” werd geboren.
De naam van het voedsel mag dan flexibel zijn, maar de familie Vermersch was onvermurwbaar over hoe het gegeten moest worden. MariePaule Vermersch, dochter van Maurice, vertelde het verhaal van haar moeder die weigerde vorken en messen te geven aan klanten op de kermis, omdat dat niet de juiste manier is om ze op straat in België te eten. Omdat ze in België als straatvoedsel worden beschouwd, eten de mensen daar wafels met blote handen en gebruiken ze geen vorken en messen zoals de meesten van ons wafels eten in restaurants en zelfs thuis. Voor hen zijn wafels namelijk “voor onderweg” en perfect voor mensen die honger hebben maar haast.
Toen de Brusselse wafel naar Amerika verhuisde, was de naam niet het enige dat veranderde, want van straatvoedsel werd het een gangbare ontbijtoptie in een restaurant. En daarmee veranderde ook het beslag. Vandaag lijken Belgische wafels in de Verenigde Staten meer op pannenkoeken die in een wafelijzer worden gebakken. Ze worden niet langer gemaakt van het fijn uitgebalanceerde beslag dat voor een knapperige en luchtige wafel zorgt. Ook is de veramerikaniseerde Belgische wafel ondermaats van smaak en daarom is hij gegarneerd en verfraaid om te compenseren.
De Brusselse wafel was slechts een van de twee soorten wafels die in België geliefd waren. Degene die minder bekend is buiten België is de Luikse wafel. Als de Brusselse wafel een publiekslieveling is, dan is de Luikse wafel zijn stoerdere, jongere broertje. Dat komt omdat de wafel je op het eerste gezicht niet versteld doet staan, maar hij groeit met elke hap en onthult na verloop van tijd zijn dichte, zoete kenmerken. Het heeft diepe putten, perfecte rechthoekige vorm, en lichter-dan-lucht textuur.
Volgens de legende werd de Luikse wafel uitgevonden toen de prins-bisschop van Luik, een stad in de Belgische regio Wallonië, zijn kok vroeg om een gebakje met veel suiker te maken. Sindsdien zijn de Luikse wafels uitgegroeid tot een steunpilaar van de Belgische keuken. Ze worden grotendeels gemaakt met een speciale suiker, de zogenaamde perensuiker, die tijdens het bakken een kauwend karamellisatieniveau creëert.
Luikse wafels worden overwegend op straat verkocht, buiten stations, op parkeerplaatsen van kruidenierswinkels, op kermissen en op vele andere plaatsen. Ze worden met de handen gegeten en met niets anders. De Belgen geven er ook de voorkeur aan om de zoete smaak en textuur van de wafel niet te maskeren met toppings, omdat het ook moeilijk zou zijn om onderweg te eten.
Het is interessant om te weten dat originele Belgische wafels verschillen van hun Amerikaanse tegenhangers op twee belangrijke manieren, namelijk de toppings en de manier van eten. Originele Belgische wafels hebben slechts minimale toppings, namelijk slagroom en schijfjes aardbei. Ze doen er geen ahornsiroop op, en ze hebben ook de voorkeur on-the-go als een snelle en smakelijke manier om je suiker fix.