Geschiedenis van de Amerikaanse renaissance in New England

Sharing is caring!

Het midden van de 19e eeuw wordt vaak beschreven als een “Amerikaanse renaissance” van de literatuur, vanwege het grote aantal literaire meesterwerken dat in die periode werd gecreëerd.

Soms ook wel aangeduid als de New England renaissance, omdat het was gecentreerd in New England, deze periode liep van ongeveer 1830 tot het einde van de Burgeroorlog en het is nauw geïdentificeerd met de Amerikaanse romantiek en een intellectuele beweging bekend als hetanscendentalisme.

De Amerikaanse Renaissance was belangrijk omdat het de eerste keer in de geschiedenis was dat Amerikaanse schrijvers als gelijkwaardig of zelfs beter werden beschouwd dan Europese schrijvers. In die tijd was Amerika een jong land zonder echt literair talent of prestaties om van te spreken.

Nadat de Britse criticus Sydney Smith in 1818 verklaarde: “Literatuur hebben de Amerikanen niet…In de vier kwartieren van de wereld, wie leest een Amerikaans boek?” veranderde dat allemaal na het begin van de Amerikaanse Renaissance.

Wie bedacht de term Amerikaanse Renaissance?

Auteur F.O. Matthiessen bedacht de term “Amerikaanse Renaissance” voor het eerst in 1941 in zijn boek American Renaissance: Art and Expression in the Age of Emerson and Whitman.

“Maar voor Matthiessen ging het er niet alleen om een keerpunt in de productie van Amerikaanse literatuur aan te wijzen; hij wilde laten zien hoe ‘de mogelijkheden van de democratie’ in die jaren en in die werken op krachtige wijze centraal kwamen te staan in de Amerikaanse literatuur. Door te stellen dat Melville, Hawthorne, Thoreau, Ralph Waldo Emerson en Walt Whitman het nationale gesprek over het ideaal van de democratie veranderden, veranderde Matthiessen het kritische gesprek over waar we het over hebben als we het over Amerikaanse literatuur hebben” (Phillips 1).

In 1887 verwees Dartmouth-professor Charles F. Richardson in zijn boek American Literature, 1607 – 1885 naar een “New England Transcendental Renaissance”. In 1900 beschreef Harvard professor Barrett Wendell een “Renaissance of New England” in zijn boek Literary History of America.

Deze geleerden geloofden dat dichters als Longfellow, Whittier, Lowell en Holmes de leiders van de beweging waren.

Die geleerden uit het begin van de 20e eeuw waren het er ook over eens dat er een grote literaire beweging had plaatsgevonden, zoals Lewis Mumford’s Golden Day in 1926, Vernon Parrington’s Main Currentsin American Thought in 1927, Fred Lewis Pattee’s The First Centuryof American Literature in 1935, en Van Wyck Brooks’s The Floweringof New England in 1936.

Toch was Mumford de eerste die betoogde dat het eigenlijk een andere groep auteurs was, Melville, Whitman en Thoreau, die de leiding hadden, volgens Phillips:

“Mumford was een voorstander van ‘outsider’ auteurs zoals Melville, Whitman en Thoreau. Matthiessien nam Mumfords canon over, en gebruikte de New Yorkse wortels van Melville en Whitman samen met zijn democratische thema om zijn verslag van de Amerikaanse literatuur veel meer nationaal te maken dan eerdere verslagen hadden gedaan. Richardson’s en Wendell’s renaissance waren zelfbewust regionaal; die van Matthiessen omvatte retorisch, zo niet geografisch, het hele land” (Phillips 2).

De oorspronkelijke definitie van de Amerikaanse renaissance richtte zich uitsluitend op het werk van blanke mannen. Hierdoor werden de bijdragen van vrouwen en minderheden zoals Frederick Douglass, Louisa May Alcott en Frances E.W. Harper volledig aan het zicht onttrokken.

Naarmate meer literatuurhistorici hun stem lieten horen, begon de definitie van de Amerikaanse renaissance zich te ontwikkelen, hoewel dit volgens Phillips lang duurde:

“Pas na het ontstaan van de burgerrechtenbeweging in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw zouden vrouwelijke auteurs, net als zwarte auteurs en auteurs van inheemse afkomst, een vaste plaats in de Amerikaanse renaissance krijgen” (Phillips 3).

In 2000, met de publicatie van verschillende boeken over vrouwelijke schrijvers en schrijvers van minderheden uit de Amerikaanse renaissance, zoals Ruthless Democracy van Timothy Powell en To Wake the Nations van Eric Sundquist, was de vraag “wat de Amerikaanse renaissance was, verschoven naar wie de Amerikaanse renaissance was” (Phillips 5).

Toch blijft een van de grootste omissies, de stemmen van inheemse Amerikaanse auteurs, die auteur Mark Rifkin betoogt in zijn boek Settler Common Sense: Queerness andEveryday Colonialism in the American Renaissance “ligt in het hart van de literatuur van de Amerikaanse Renaissance” (Phillips 5).

De definitie van de beweging is blijven evolueren omdat literatuurhistorici ook debatteren over waar en wanneer de beweging plaatsvond, aangezien sommige geleerden zich hebben afgevraagd hoe een enkele regio als New England aanspraak kan maken op een hele beweging, aldus Phillips:

“De ‘hemisferische wending’ bleek bijzonder nuttig om de focus van de antebellum literatuurstudies op New England in vraag te stellen, zoals blijkt uit Kirsten Silva-Gruesz’s Ambassadors of Culture (2002) en Anna Brickhouse’s Transamerican Literary Relations and the Nineteenth-Century Public Sphere (2004), waarbij in het bijzonder Matthiessan frontaal op de korrel wordt genomen door zowel zijn keuze van auteurs als zijn aanspraken op nationale vertegenwoordiging in vraag te stellen. De Amerikaanse renaissance vond gelijktijdig plaats in Upstate New York, Sacramento, Cincinatti, Havana, Lima en Concord, zo bleek” (Phillips 5).

De chronologie van de beweging is ook uitgebreid. De beweging breidde zich uiteindelijk uit tot Edgar AllanPoe, die in 1849 overleed, en sommige recente geleerden hebben de periode omgedoopt tot een periode die vele decennia en misschien zelfs een eeuw omvat, zoals blijkt uit het boek van Jay Grossman, Reconstituting the American Renaissance, waarin de oorsprong van de schrijfstijl van Emerson en Whitman wordt teruggevoerd op literaire en politieke tradities uit de 18e eeuw.

Phillips legt verder uit dat de Amerikaanse Renaissance zich in de verte uitstrekt tot het heden en dat er veel manieren zijn waarop de woorden van de jaren 1850 aansluiten bij de moderne tijd.

Amerikaanse Renaissance Schrijvers:

Hieronder volgt een lijst van Amerikaanse Renaissance schrijvers, volgens het boek Writers of the American Renaissance:

Amos Bronson Alcott (1799 – 1888)

Louisa May Alcott (1832 – 1888)

William Apess (1798 – 1839)

Robert Montgomery Bird (1806 – 1854)

William Wells Brown (onbekend – 1884)

William Cullen Bryant (1794 – 1878)

Alice Cary (1820 – 1871)

Phoebe Cary (1824 – 1871)

William Ellery Channing (1780 – 1842)

Caroline Chesebro’ (1825 – 1873)

Lydia Maria Child (1802 – 1880)

James Fenimore Cooper (1789 – 1851)

Christopher Pearse Cranch (1813 -1892)

Maria Susanna Cummins (1827 – 1866)

Rebecca Harding Davis (1831 – 1910)

Martin Robinson Delany (1812 – 1885)

Emily Dickinson (1830 – 1886)

Frederick Douglass (1818 – 1895)

Emma Catherine Embury (1806 – 1863)

Ralph Waldo Emerson (1803 – 1882)

Fanny Fern (1811 – 1872)

Margaret Fuller (1810 – 1850)

William Lloyd Garrison (1805 – 1879)

Caroline Howard Gilman (1794 – 1888)

Grace Greenwood (1823 – 1904)

Angeline Grimke (1805 – 1879)

Charlotte L. Forten Grimke (1879 – 1914)

Sarah Grimke (1792 – 1873)

Sarah Josepha Hale (1788 – 1879)

Frances Ellen Watkins Harper. (1825 -1911)

George Washington Harris (1814 -1869)

Nathaniel Hawthorne (1804 – 1864)

Caroline Lee Whiting Hentz (1800 -1856)

Oliver Wendell Holmes (1809 – 1894)

Ellen Sturgis Hooper (1812 – 1848)

Julia Ward Howe (1819 – 1910)

Washington Irving (1783 – 1859)

Harriet Ann Jacobs (1813 – 1897)

Sylvester Judd (1813 – 1853)

Caroline M. Kirkland (1801 – 1864)

Abraham Lincoln (1809 – 1865)

George Lippard (1822 – 1854)

Henry Wadsworth Longfellow (1807 -1882)

Augustus Baldwin Longstreet (1790 -1870)

James Russell Lowell (1819 – 1891)

Maria Jane McIntosh (1803 – 1878)

Herman Melville (1819 – 1891)

Elizabeth Oaks Smith (1806 – 1893)

Frances Sargent Locke Osgood (1811 -1850)

Theodore Parker (1810 – 1860)

Elizabeth Stuart Phelps (1815 – 1852)

Edgar Allen Poe (1809 – 1849)

James Redpath (1833 – 1891)

John Rollin Ridge (1827 – 1867)

Catherine Maria Sedgwick (1789 -1867)

Lydia Huntley Sigourney (1791 – 1865)

William Gilmore Simms (1806 – 1870)

Elizabeth Cady Stanton (1815 – 1902)

Maria W. Stewart (1803 – 1879)

Harriet Beecher Stowe (1811 – 1896)

Bayard Taylor (1825 – 1878)

Henry David Thoreau (1817 – 1862)

Thomas Bangs Thorpe (1815 – 1878)

Henry Timrod (1828 – 1867)

Sojourner Truth (1797 – 1883)

Jones Very (1813 – 1880)

Susan Warner (1819 – 1885)

Frances Miriam Berry Whitcher(1811 – 1852)

James Monroe Whitfield (1822 – 1871)

Sarah Helen Whitman (1803 – 1878)

Walt Whitman (1819 – 1892)

John Greenleaf Whittier (1807 – 1892)

Nathaniel Parker Willis (1806 – 1867)

HarrietE. Wilson (1825 – 1863)

American Renaissance Themes and Style:

De American Renaissance wordt beschouwd als de romantische periode in de Amerikaanse literatuur. De Amerikaanse romantiek was een literaire stijl die de nadruk legde op emotie boven rede, individualiteit in plaats van maatschappij, natuur in plaats van industrialisatie, gewone mensen in plaats van aristocraten en vrijheid in plaats van autoritaire controle.

Twee literaire stromingen die voortkwamen uit de romantische periode waren: het transcendentalisme en het anti-transcendentalisme.

Transcendentalisme was het geloof in spirituele of transcendentale waarheden buiten de zintuiglijke waarneming en het materiële bestaan. Gemeenschappelijke thema’s in het transcendentalisme waren zelf-wijsheid, natuur en sociale hervorming. Tot de auteurs van het transcendentalisme behoren Henry David Thoreau, Ralph Waldo Emerson en Margaret Fuller.

Het anti-transcendentalisme verkende de duistere kant van de menselijke natuur en het menselijk denken. Het is beter bekend als donkere romantiek. Veel voorkomende thema’s in het anti-transcendentalisme waren schuld, schaamte en erfzonde. Tot de anti-transcendentale of donker-romantische auteurs behoren Edgar Allan Poe, Nathaniel Hawthorne en Herman Melville.

Bronnen:
Knight, Denise D. Schrijvers van de Amerikaanse Renaissance: An A-to-Z Guide. Greenwood Press, 2003.
The Cambridge Companion to the Literature of the American Renaissance. Onder redactie van Christopher N. Phillips. Cambridge University Press, 2018.
Matthiessen, F.O. Amerikaanse Renaissance: Art and Expression in the Age of Emerson and Whitman. Oxford University Press, 1941.
“Termen en thema’s.” University of Houston Clear Lake, coursesite.uhcl.edu/HSH/Whitec/terms/A/AmRenConcept.htm
Mann, Stephen. “American Renaissance: the Light & the Dark.” OUPblog, Oxford University Press, blog.oup.com/2018/04/amerikaanse-renaissance-the-light-the-dark/