IMAX heeft zelfs meer dan Walt’s 64 luidsprekers en een vijf verdiepingen hoog scherm dat het publiek letterlijk omhult in de ervaring. In 1968 ging het geestverruimende publiek naar de reprise van “Fantasia” en zat op de eerste rij (of strekte zich zelfs uit op de vloer voor het scherm). Nu krijgt het hele publiek dezelfde totale onderdompeling, in de beelden en de muziek van het Chicago Symphony Orchestra, onder leiding van James Levine. Films als deze vernieuwen mijn geloof dat de toekomst van de cinema niet ligt in de compromissen van digitale projectie, maar in de sprong over de beperkingen van digitaal naar de volgende generatie filmtechnologie.
“Fantasia/2000” is als film niet de gelijke van de originele “Fantasia”, misschien omdat het iets lager mikt, voor een bredere aantrekkingskracht. Een deel van de animatie is krachtig, waaronder een slotsegment met een thema van ecologische genezing. Andere delen, waaronder de openingsabstractie van abstracte driehoeken, dansend op de Vijfde Symfonie van Beethoven, lijken een beetje saai. Computer-geanimeerde experimenten zoals die getoond worden op “The Mind’s Eye” video’s zijn gewaagder dan alles in “Fantasia/2000”. Maar toch, zoals het is, is “Fantasia/2000” prachtig vermaak, en het IMAX systeem is een indrukwekkende medespeler. Mijn favoriete sequentie is de slotscène, waarin Stravinsky’s “Firebird Suite” wordt geïllustreerd door een opgeblazen landschap dat zich langzaam vernieuwt. Ik bewonderde ook de in elkaar grijpende New York-verhalen van animator Eric Goldberg, die Gershwins “Rhapsody in Blue” begeleiden. De artistieke inspiratie voor dit deel zou van de grote karikaturist Al Hirschfeld komen, maar vreemd genoeg vond ik dat de stijl meer te danken was aan Ludwig Bemelmans en zijn “Madeleine” tekeningen. Het ziet er in ieder geval anders uit dan alles wat eerder door de Disney studio’s is getekend, die zich altijd hebben gespecialiseerd in de “klare lijn”-stijl.
Een deel dat geschikt is voor het torenhoge IMAX-scherm is Ottorino Respighi’s “De Pijnbomen van Rome,” geïllustreerd door Hendel Butoy als een fantasie over walvissen die in de zee, in de lucht en uiteindelijk zelfs in de ruimte ronddartelen. Een van de doeltreffende scènes laat zien hoe ze zich door uitgestrekte ijsgrotten onder water bewegen; ik moest denken aan de IMAX-film “Antarctica”, met zijn beelden van duikers in gletsjergrotten.
Butoy’s animatie in het aan het Pianoconcert nr. 2 van Sjostakovitsj gewijde deel speelt prachtig als een op zichzelf staande film. Gebaseerd op Hans Christian Andersen’s fabel “De standvastige tinnen soldaat”, is het een driegevecht waarin een gebroken speelgoedsoldaat met slechts één been verliefd wordt op een speelgoedballerina en haar beschermt tegen een duivelse duvel-in-de-doos.