Een pensioneringsgemeenschap waar Hollywood voor zijn eigen mensen zorgt

Je verwacht niet dat een stel 80-plussers zich in het zweet werkt, maar in de sportzaal van het Motion Picture and Television Fund doen ze dat wel. Een fitnessinstructeur moedigt ze aan. “Knijp in je billen. … Tushies, tushies, tushies. Knijp in je billen,” spoort ze aan.

In deze pensioneringsgemeenschap in Woodland Hills, Californië, op minder dan een uur van Los Angeles, zorgt de film- en tv-industrie al decennia lang voor haar eigen mensen. De 48 hectare van het Motion Picture and Television Fund omvatten tuinen, fonteinen, huisjes en appartementen voor onafhankelijke bewoners, plus assistentiewoonfaciliteiten met geschoolde verpleegkundigen en dementiezorg.

Resident Connie Sawyer, 103, woont hier sinds 2004. Ze begon in de showbusiness toen ze 8 was. “Ik werkte in vaudeville en nachtclubs. Ik speelde in elke saloon in de business,” zegt ze. Ze speelde in een Broadway-show genaamd A Hole in the Head, die de aandacht trok van een van Frank Sinatra’s managers. Sawyer zegt dat de manager tegen Sinatra zei: “Je moet dat huis kopen. Het wordt een prachtige film. Hij zei, ‘Koop het! Breng de auteur mee. “Maar de schrijfster wilde niet zonder Sawyer, die haar toneelpersonage creëerde – een grappig, aangeschoten meisje dat veel gelach opleverde. Dus belde de manager Sinatra terug en, volgens Sawyer, “Hij zei: ‘Breng de dronkenlap mee!’ “

Heden ten dage werkt Sawyer nog steeds – ze deed vorig jaar een Super Bowl reclame voor Dodge. Ze zegt dat het geheim van haar lange leven is: “Bewegen. Niet op de bank zitten. Mijn hele leven heb ik golf gespeeld, gezwommen. En zelfs hier ga ik naar de fitnessles.”

Sawyer volgt speciale zwemlessen voor haar artritis in een zwembad dat Jodie Foster heeft bijgedragen aan de campus. (De watertherapie hielp de moeder van de actrice, en zij wilde anderen helpen.) De gemeenschap biedt ook een wekelijkse schrijfworkshop, de Gray Quill Society. Op de 115e bijeenkomst van de groep ligt iemands Labrador te snoezen terwijl scenarioschrijver Peter Dunne, een vrijwilliger, de show leidt. Veertien bewoners zitten rond een lange tafel met manuscripten waar ze aan werken – memoires, gedichten, zelfs promo’s die ze kunnen opnemen voor het 24/7 gesloten tv-circuit van het tehuis. Datzelfde station zendt ook door bewoners gemaakte korte films en opgenomen gesprekken uit.

Het Motion Picture and Television Fund is de thuisbasis van meer dan 200 bewoners die ooit op het scherm werkten, achter camera’s, in productiekamers en in secretariële pools – mensen uit de industrie in een uiterst wispelturige industrie. Fondsvoorzitter Bob Beitcher zegt dat de meesten freelancers waren.

“Ze werken misschien aan een tv-serie die 13 afleveringen zou moeten duren; zes weken later wordt het geannuleerd, en zitten ze zonder werk,” zegt hij. “Ze werken in een speelfilm, speelfilms eindigen en dan zitten ze zonder werk. Dus het is echt een industrie waar je nooit weet wat er in je toekomst ligt.”

De oprichters van het fonds, enkele van de grootste vroege filmsterren, besloten om wat stabiliteit te creëren. In 1921 vormden ze een fonds zodat werkende mensen uit de industrie bijdragen konden leveren aan mensen zonder werk.

“Dat was de visie van Mary Pickford, Douglas Fairbanks, Charlie Chaplin, D.W. Griffith,” zegt Beitcher. “En ze zeggen dat als je aan een Mary Pickford-film werkte, ze een kleine gegalvaniseerde emmer op de set had met een vlaggetje erop en als je het geluk had om die dag te werken, verwachtte ze dat je iets in de emmer liet vallen om je dankbaarheid te weerspiegelen voor het feit dat je voor het werk werd betaald.”

Al die jaren later, steekt de industrie nog steeds bij. Fondsvoorzitter en DreamWorks Animation-hoofd Jeffrey Katzenberg heeft in de afgelopen 23 jaar ongeveer een half miljard dollar ingezameld. Het geld ondersteunt duizenden mensen uit de industrie in nood, waaronder bewoners die zich het maandelijkse bedrag van 3.000 tot 8.000 dollar niet kunnen veroorloven.

Ken Scherer, CEO van de stichting Motion Picture and Television Fund, zegt dat veel faciliteiten op de campus zijn vernoemd naar de filmgiganten die ze hebben begiftigd, zoals Kirk Douglas.

“Hij zou de Alzheimer-afdeling rondleiden die hij heeft helpen bouwen, en dan zou hij komen dineren,” zegt Scherer. “En onvermijdelijk kwam er dan een bewoner naar hem toe en zei tegen Kirk Douglas: ‘Jij stond op mijn laatste foto.’ Nu kon die persoon een greep zijn geweest , maar in zijn hoofd werkte Kirk Douglas aan zijn film.”

Film- en tv-giganten hebben ook gebruik gemaakt van de faciliteiten van de campus – Norma Shearer en Mary Astor woonden er. Hattie McDaniel stierf er, en komiek Bud Abbott kwam er voor fysiotherapie.

Meer recentelijk was een bijeenkomst op de campus bijna filmisch te noemen: TV-schrijver Tony Lawrence, 87, verhuisde 11 jaar geleden naar de campus met zijn vrouw, Nancy, die Alzheimer had. Ze waren 50 jaar getrouwd toen ze stierf. “En daarom was het zo verbazingwekkend en zo’n wonder om … iemand als Madi in mijn leven te vinden,” zegt hij.

Madi is Madeline Smith, 75, een voormalige NBC-administratief medewerker die in 2014 naar de campus verhuisde. Een jaar later trouwden zij en Lawrence in de rozentuin. Op de bank in hun kleine huisje zit het pasgetrouwde stel zo dicht op elkaar dat er geen stuk papier tussen past. Dit is wat je, in de showbizz, een gelukkig einde zou noemen. Vooral omdat geen van beiden hierheen wilde verhuizen.

“Ik dacht: ‘O nee, dit is een stelletje oude mensen. Ik wil hier niet wonen’, herinnert Smith zich.

“Natuurlijk zegt iedereen dat voordat ze hier komen,” voegt Lawrence eraan toe. Maar dan kom je aan en, zoals Lawrence het zegt, “Je komt erachter dat je een van de oude mensen bent.”