Ik heb er lang over nagedacht om dit te schrijven, maar ik wist niet zeker of ik de woorden zou kunnen vinden om het uit te leggen. Het probleem is dat je de meest spookachtige gedachten in je hoofd op papier moet zetten, wat betekent dat je in het reine moet komen met wat er aan de hand is, wat vaak leidt tot het besef hoe duister je geest eigenlijk kan zijn.
Dus voordat we hiermee beginnen, moet je weten wat angst is. Ik bedoel niet gestrest raken of je overspoeld voelen type angst, ik bedoel volledig verlammende, ziel vernietigende, levensveranderende angst. Het is een woord dat zo vaak in de mond wordt genomen dat ik niet zeker weet of veel mensen weten hoe het is om er echt mee te moeten leven, dag in dag uit. Proberen te doen alsof er niets aan de hand is en proberen een normaal leven te leiden terwijl je in feite het gewicht van de wereld op je schouders hebt.
Ik heb dit geschreven als een open brief aan iedereen die probeert uit te gaan met iemand met angst. Omdat het geen gemakkelijke reis zal zijn, waarschijnlijk de moeilijkste, maar ik kan je beloven dat het meisje dat je probeert te krijgen een nog slechtere tijd heeft, en het zit allemaal in haar hoofd, wat betekent dat ze niets kan doen om het te stoppen.
Het eerste wat je moet weten is dat het ons spijt.
Alle dingen waar ik het over ga hebben, spijt ons. Maar we kunnen er niets aan doen, we zouden het zo graag willen maar we kunnen het niet, en het spijt ons zo.
We hebben een muur opgetrokken die zo hoog is dat hij onbreekbaar lijkt.
We hebben angst vanwege een eerdere gebeurtenis in ons leven die plaatsvond voordat we jou zelfs maar kenden, maar het is er een die we met ons meedragen. Daardoor hebben we een muur opgetrokken die zo hoog is dat het moeilijk wordt om normale gesprekken te voeren. We kunnen niet praten over wat we denken of hoe we ons voelen omdat we het niet onder woorden kunnen brengen. Onze muur is er door onszelf neergezet om ons te beschermen, maar onbewust veroorzaakt het ons grotere ontsteltenis en pijn wanneer iemand om wie we geven ons opgeeft omdat ze niet de liefde terugkregen die ze ons gaven.
We vinden het moeilijk om lief te hebben.
We vinden het moeilijk om het idee te begrijpen dat iemand ooit van ons zou kunnen houden. We weten dat we gecompliceerd zijn en zien onszelf als een last en kunnen ons eigenlijk niet voorstellen dat iemand ooit van ons zal houden zoals we zijn. Maar als we liefhebben, o we houden zo hard van iemand. We worden zo diep verliefd dat zelfs wij het niet kunnen begrijpen en soms beseffen we het niet. Tegen de tijd dat we het beseffen, zijn we al bang en hebben we die persoon al weggeduwd. Wat betekent dat we dan weer alleen achterblijven omdat er weer iemand is weggegaan, maar dat het allemaal door ons kwam. Dat denken we toch. Het maakt niet uit hoe die persoon ons behandelde of wat hij/zij deed, we zullen altijd onszelf de schuld geven.
We overdenken alles.
Beantwoordde je een uur na het lezen van ons sms’je niet omdat je het echt druk had? Dat denken we niet. Ons verstand vertelt ons dat we je irriteerden, dat je op je telefoon keek en met je ogen rolde en hem weer neerlegde omdat je niet met ons wilt praten. Iets op een iets andere toon gezegd of gewoon niet gelachen zoals je normaal doet omdat je in een slechte bui bent? Dat weten we niet. We denken dat je moe van ons bent en dat we je kwaad hebben gemaakt. Maar zelfs als je ons elke seconde van elke dag vertelt dat je van ons houdt, zullen we je niet geloven.
We spreken onszelf tegen.
We willen de zekerheid dat je er altijd bent, ja, maar doe het niet te veel. Verstik ons niet. Onze angst houdt daar niet van. We willen het, maar de stem in ons hoofd denkt dat het te veel is om mee om te gaan. We weten dat het irrationeel is, maar we kunnen er niets aan doen.
We zeggen plannen af en gaan er op het laatste moment vandoor. Zelfs als we je echt willen zien.
Je denkt waarschijnlijk dat plannen maken met ons bijna onmogelijk is, en om eerlijk te zijn, is dat ook zo. Het is bijna onmogelijk voor ons om zelf plannen te maken. We willen je zien en tijd met je doorbrengen en het enige waar we aan denken is samen leuke dingen doen, maar dan komt de dag en de realiteit dringt door dat we het ook echt moeten doen en dan wordt het te veel. Onze hoofden beginnen te tollen met wat als en het brengt ons in een depressieve toestand waarin we alleen maar binnen willen blijven in de vertrouwdheid van ons bed. Het lijkt alsof we je niet mogen en jou voorstellen om iets te gaan drinken lijkt zo simpel.
Maar voor ons is het zoveel meer dan dat. Je moet je klaarmaken en beslissen wat je aantrekt, je denkt na over elke outfit die je aantrekt. Draag ik make-up?
Maar hoeveel is te veel? Zal hij afgeschrikt worden door mijn make-up? Wat als hij te dichtbij komt en de onvolkomenheden in mijn gezicht ziet? Wat als hij denkt dat ik te veel moeite heb gedaan of niet genoeg?
En waar zouden we heen gaan? Waar zullen we het over hebben? Wat als ik te hard lach of dom doe en hij denkt dat ik raar ben? Wat als we ergens heen gaan waar ik nog nooit ben geweest? Wat als we geen dingen meer hebben om over te praten en er een ongemakkelijke stilte valt en we niet weten hoe we die moeten vullen? Wat als hij zich niet vermaakt? Wat als hij verwacht dat ik op een bepaalde manier ben en ik ben niet wat hij verwacht?
Wat als, wat als, wat als.
Dit is slechts een klein inzicht in onze gedachten. Het is stom, toch? Dat weten we. Maar we kunnen het niet helpen. Dit gesprek in onze gedachten is op zichzelf al slopend, en tegen de tijd dat we dat allemaal gedaan hebben, zijn we in paniek geraakt en er met soms het stomste excuus vandoor gegaan, of we hebben je gewoon niet geantwoord en gehoopt dat je het gewoon zult laten.
Maar we willen niet dat je het laat.
We willen dat je begrijpt dat we soms alleen willen zijn. En soms kun je ons alleen zien op een plek die ons volkomen vertrouwd is, ergens ongedwongen en zonder druk.
We weten dat het volstrekt onredelijk is om je te vragen dit allemaal te begrijpen.
Dat weten we en dat spijt ons. Dus meestal duwen we mensen weg omdat we het niet eerlijk vinden dat u dit allemaal moet accepteren. We hebben mensen heel lang weggeduwd omdat mensen altijd weggaan, ze blijven niet lang genoeg om te ontdekken dat als je uitgaat met een meisje met angst, ja, je krijgt de slechte dingen, maar je krijgt een meisje dat zo veel van je zal houden, zelfs als ze niet weet hoe veel. Ze zal meer om je geven dan wat dan ook in deze wereld en zal aan niets anders denken dan aan jou in alles en iedereen die ze doet.
Maar we begrijpen dat we ingewikkeld en moeilijk zijn om lief te hebben, dat is waarom we uiteindelijk lijken op een gesloten boek of “emotieloos,” maar je moet weten dat die meisjes die doen alsof ze geen emoties hebben, vaak degenen zijn die hunkeren naar een liefde zo diep dat de oceaan jaloers zou zijn. Ze weten gewoon niet hoe ze over de enorme hindernis moeten komen die hun geest is.
We zijn verwarrend en kunnen je de hele tijd aan het twijfelen brengen, maar ik smeek je, als je probeert uit te gaan met een meisje met angst, word dan alsjeblieft niet boos op haar. Alsjeblieft niet onder druk haar in het zien van je, alsjeblieft niet geïrriteerd als ze annuleert of bails last minute of zegt nee tegen plannen.
We willen die meisjes die gaan uit en socialiseren en heeft een bos van vrienden en kan spontaan gaan voor een drankje, maar we kunnen niet. Dus als dat is wat je zoekt, moet je ergens anders heen gaan. Wat je krijgt is een meisje dat zichzelf niet eens begrijpt en het kan soms aanvoelen als een verloren strijd, maar je krijgt een meisje dat onvoorwaardelijk van je zal houden als je lang genoeg blijft om het te zien. 