Ik voer al mijn hele leven zwerfdieren (mijn bijnaam op de universiteit was Moeder Aphid), en ik ben er altijd van uitgegaan dat als een zwerver bereid is mij te benaderen, hij hongerig moet zijn.
Dit werkt thuis ook, dus als een straatkat tevreden is om de handschoen van mijn hond en talloze andere katten te lopen om bij wat voedsel in de tuin te komen, dan moet hij hongerig genoeg zijn om het voeren te rechtvaardigen.
Toen ik Netflix zat te kijken, slenterde een zwerfkat door mijn woonkamer zonder zich iets van de wereld aan te trekken. Mijn katten en ik wisselden blikken uit. ‘Niet met mij’, haalden ze hun schouders op
Gezien mijn neiging om eten aan te bieden, verschijnen er regelmatig nieuwe katten in mijn tuin, dus ik was niet al te verbaasd toen ik vorige week rond etenstijd een broodmagere zwerfkat de tuin in zag slenteren en zitten in de hoop op wat restjes. Ik gaf haar te eten. De volgende maaltijd was ze er weer. En weer bij het volgende ontbijt.
Die avond, toen ik Netflix zat te kijken, slenterde ze door mijn woonkamer zonder zich iets aan te trekken van de wereld. Mijn katten en ik wisselden blikken uit. Geen van hen gaf toe haar te kennen. ‘Niet met mij,’ haalden ze hun schouders op. Dun en een beetje lelijk uitziend, was deze kleine zwerfster duidelijk een moeder, en zwaar van melk; ze liep met bogenpoten, als een cowboy.
Het is duidelijk dat ze ergens een nestje kittens had verstopt, dus niemand van ons misgunde haar de tijd uit.
De volgende dag regende het, en daar was ze weer. Toen ik naar binnen ging om aan het werk te gaan, volgde ze me naar binnen, en de rest van de dag schoof ze van stoel naar stoel, tevreden snoozend. Ah, haar kittens zijn ouder en maken haar gek,’ dacht ik. Ze is hier om bij hen weg te zijn. Hoe kan ik er iets op tegen hebben dat een vermoeide moeder haar verloren slaap inhaalt? Ik liet haar haar gang gaan. Het bleef maar regenen.
Later diezelfde avond zat ik Netflix te kijken (alweer: het is een beetje een thema op het moment), en het was al 23.00 uur, en plotseling was de zwerfster weer in de huiskamer. Iets piepte luid, en met een gevoel van afschuw bedacht ik dat het een muis moest zijn. Toen ik opstond en naar haar toe liep, realiseerde ik me dat het geen knaagdier was, maar in plaats daarvan een piepklein katje.
Nauwelijks 3 weken oud, was dit geen stevige kleine kat, maar een tere, fragiele pasgeborene ter grootte van een worstje, en miauwend in kleine hoge piepjes. Toen ik dichterbij kwam, verdween ze in paniek door het hondenluik, de stromende regen in.
Mijn katten keken zwijgend toe hoe ik in de logeerkamer een warm “hol” maakte voor haar en haar kleine lading. Ik maakte het van een handdoek en een kattenbak, op de bodem van een kast, wetende dat ze beschutting en privacy zou zoeken.
De hond zag er nerveus uit. Hij is geen grote fan van katten, hij beschouwt ze als slecht gehumeurde, kriebelende dingen. Hij deelt zijn huis al met te veel van hen (allemaal reddingen) en keek niet al te blij bij het vooruitzicht van meer aankomsten.
We wachtten.
Langzaam kwam ze weer binnen met haar kostbare bundeltje. Ik haalde moeder en kind het hol in. Het kitten was koud en nat, dus droogde ik het voorzichtig af met een theedoek terwijl het kronkelde in protest. Terwijl de moeder en de baby zich neerlegden, voelde ik me tevreden. Het was 2 uur ’s nachts. We gingen allemaal naar bed.
De volgende ochtend was de regen verdwenen en scheen de zon. Ik sloop naar de logeerkamer om te kijken hoe het met moeder en kind ging. Toen ik in de doos tuurde, zag ik tot mijn verbazing nog eens drie kittens in een hoekje opeengestapeld.
In de overtuiging dat ik een adequaat veilig huis was, ging de kleine zwerfster midden in de nacht, door de stromende regen, de rest van haar nest halen. Me een beetje vereerd voelend, organiseerde ik het ontbijt.
Nu, drie dagen later, en de nieuwe kleine familie is er nog steeds. Helaas is één van de vier gestorven, maar de overige drie zijn gezond en robuust. Terwijl ik mijn huis deel met de moeder, begin ik te beseffen dat, hoewel ze goed voor hen zorgt, we heel verschillende opvoedingsstijlen hebben.
Zij vindt het leuk om de kittens urenlang slapend op stoelen te laten liggen, terwijl ik nerveus rondhang en elk uur bij hen (en haar etensbakje) kijk.
Ze deponeert willekeurig een van haar kroost in het midden van een kamer, totdat ik het, klein en verbijsterd kijkend, vind en terugbreng naar de den.
Gisteravond, vlak voor het eten, was ze onvermurwbaar dat de beste plek voor een kitten de deuropening van de keuken was, waar elk van mijn dieren doorheen gaat om eten te halen. Toen ik me realiseerde dat dit niet haar beste zet was, zette ik het terug in het hol.
Ze bracht het weer naar buiten. Toen de menigte zich begon te verzamelen in afwachting van voedsel, verplaatste ik het katje weer. Ze zette het terug.
Uiteindelijk besefte ze dat ze met elk dier in huis zou moeten vechten om de migratie langs haar baby te stoppen. Ik verplaatste het. Ze liet me begaan.
Dag, is de jonge familie nog steeds in de logeerkamer. Ik heb mijn hol-bouwtechniek geperfectioneerd, zodat ze, zolang ze uit de kast zijn (ik denk dat ze het te warm vond), genesteld zijn in de kattenbak, onder een laken ’tent’, met een kartonnen doosverlenging. De enige ingang is onder het bed, en ze lijkt tevreden dat, eindelijk, haar familie veilig is.
Zoals iedereen die met meerdere dieren leeft kan beamen, voelt het soms als leven in een centrum van grote politieke intriges. Gevechten en ruzies zijn aan de orde van de dag, als de katten in mijn huis strijden om de macht in een hiërarchie die ik nooit zal begrijpen.
Over het kostbare onroerend goed van de tuintafel wordt herhaaldelijk gevochten. Al meesters in sociale distantie, katten zitten precies twee meter uit elkaar – niet meer, niet minder – als een fragiele wapenstilstand vestigt zich op etenstijd, en elke invasie wordt beschouwd als een daad van oorlog.
Toch, zelfs als deze stand-offs en schreeuwende wedstrijden aan de gang zijn, wanneer de zwerfmoeder verschijnt, laat iedereen haar passeren in vrede. Het is alsof, ondanks de politiek en de machtsstrijd, sommige dingen in deze wereld gewoon belangrijker zijn.
Nieuw leven en nieuwe hoop overstemt alles, waardoor andere zaken wegvallen.
Misschien is er een les voor ons allemaal.
Een kat of hond adopteren in de VAE
Voor degenen die geïnteresseerd zijn in het adopteren van een huisdier, hier is een blik op de plaatsen in de VAE die u kunt adopteren van. Scroll door onze galerij hieronder:
Updated: April 20, 2020 06:23 PM