Downloads

NIET ALTIJD EEN EENVOUDIGE VRAAG

Voor de meesten van ons is er een heel scala van manieren waarop we zouden kunnen uitleggen wat het is dat we vinden dat ons maakt tot de persoon die we zijn, want we zijn uiterst complexe wezens. Er zijn de feitelijke items –

Waar geboren en getogen; waar we nu wonen, hoe lang we daar hebben gewoond.

Onze geslacht, seksualiteit; of we in een relatie en met wie; als een ouder of grootouder misschien.

Wat we doen of deden voor werk, en wat dit inhoudt; onze hobby’s of interesses als we niet werken.

Ik vraag me af hoeveel van ons desgevraagd de weg zouden inslaan van het opsommen van onze kwaliteiten – zijn we aardig, eerlijk, moedig, nieuwsgierig, vastberaden? Beschouwen we onszelf als een goede vriend, een goede luisteraar? Misschien zijn zulke beschrijvingen voorbehouden aan c.v.’s.

Wanneer ik met koppels werk voor hypnobirthing, begin ik altijd met aan de ene persoon te vragen iets over zijn partner te vertellen, en dan te ruilen. Vaak wordt de feitelijke weg bewandeld, hoewel sommige paren lyrisch zijn over de kwaliteiten van hun partner. Ik heb geprobeerd diezelfde persoon te vragen mij vervolgens over zichzelf te vertellen – en ze lijken meer terughoudend om over hun eigen kwaliteiten te vertellen. Ik vraag me af of dat komt omdat het als opschepperig wordt ervaren om onszelf op deze manier op te hemelen.

Wanneer ik werk met cliënten die worstelen met persoonlijke problemen, zoals een slecht gevoel van eigenwaarde en een slecht zelfbeeld, neem ik mijn toevlucht tot een oefening met papier en potlood. De pagina is in tweeën gedeeld – met aan de ene kant een opsomming van wat zij als hun positieve eigenschappen beschouwen, en aan de andere kant de negatieve. Raad eens welke kant snel wordt ingevuld met veel eigenschappen – jawel, de negatieven vloeien als stroop uit een warme lepel. Wat de positieve punten betreft, is het een taak waarover veel moet worden nagedacht en weinig moet worden geschreven. Zowel de lepel als de siroop hebben geruime tijd in de koelkast gelegen.

Zelfs als ik hen een stap opzij laat zetten en vraag hoe vrienden hen zouden beschrijven, is er een vergelijkbaar onevenwicht tussen de twee lijsten, met misschien nog een paar positieven erbij. Genoeg werk voor tijdens onze therapiesessies!

DOES YOUR AGE DEFINE YOU?

Voor sommigen van ons zou ik zeggen van wel, bij tijd en wijle wel. Ik ben ouder dan 70, maar ik beschouw mezelf meestal niet als oud. Er zijn echter mensen die mij op basis van mijn leeftijd definiëren en soms laat ik dat op me inwerken. Ik heb opmerkingen gehoord als “nou ja, je bent 70, wat verwacht je dan” van professionals wier interpersoonlijke vaardigheden kennelijk veel te wensen overlaten. Ik heb voldoende vertrouwen in mezelf om de meeste van dit soort opmerkingen van repliek te dienen. Maar wanneer het mensen zijn waarvan ik het gevoel heb dat zij mij kennen en van wie ik graag zou willen geloven dat zij meer in mij zagen dan mij te definiëren aan de hand van een getal, ligt het anders. Als ik probeer deel te nemen aan een discussie, maar er duidelijk niet bij hoor. Ik heb het er moeilijk mee dat ik me zo veel minder voel dan ik ben, maar ik wil er geen heisa van maken, hoewel ik dat misschien wel zou moeten doen om te voorkomen dat het opnieuw gebeurt. Er wordt niet naar mijn mening geluisterd – en ik trek de conclusie dat dit komt door mijn leeftijd. Het kost me dan enige tijd van positieve zelfpraat om weer in een toestand van evenwicht te komen.

Hoewel ik bereid ben veel nieuwe dingen te proberen, zijn er momenten dat ik vanwege mijn leeftijd afhaak – ofwel omdat ik denk dat ik er fysiek niet toe in staat ben en het dus ongepast zou zijn, ofwel omdat ik gewoon denk dat ik er te oud voor ben – gebruik ik in feite mijn leeftijd als uitvlucht in plaats van mezelf uit te dagen en het eens te proberen? Ik bedoel, bij de overgrote meerderheid van de gebeurtenissen zou ik gewoon kunnen afhaken als het te moeilijk voor me wordt. Laat ik mijn leeftijd mij op een negatieve manier definiëren, net zoals ik anderen dat heb laten doen?

DOES JE WERK DEFINIEER JE?

Voor velen van ons die maanden of jaren aan opleiding hebben besteed, gevolgd door veel voortdurende professionele ontwikkeling, zal onze carrière ons vaak definiëren. Voor zo velen neemt werk zo veel van onze wakkere uren in beslag, dus niet verwonderlijk. Wanneer dit werk ook nog een enorme portie publieke erkenning voor dat werk inhoudt, zoals bij een succesvol kunstenaar, een prima ballerina, een huidige sporter nog meer. Maar blijft dat succes uit het verleden, vooral bij sporters, gepensioneerde acteurs en mensen die bekend zijn door hun bekendheid op de televisie, hen ook na hun pensionering bepalen? Hoewel ik erken dat wat we in het verleden hebben gedaan bijdraagt tot de persoon die we zijn, vraag ik me af of het een herdefiniëring met de tijd in de weg staat?

Een persoonlijk puntje van kritiek van mij is dat ik me afvraag of voor sommigen werk/loopbaan ons niet te zeer kan definiëren. OK, ik accepteer dat in sommige gevallen, zoals bij medici en priesters/geestelijken, zij waarschijnlijk van mening zijn dat ze beschikbaar zijn, zelfs tijdens de uren dat ze geen officiële dienst hebben? Maar waarom worden artsen altijd aangeduid als ‘dokter ****’ en dragen priesters een van hun ambtsonderscheidingstekens, zoals in hun kraag, wanneer zij optreden in shows als Strictly Come Dancing?

KOMT ONZE ZELFBESCHRIJVING AF VAN ONZE KERNWAARDEN?

Als onze kernwaarden centraal voor ons staan, dan ja. Onze zelfbeschrijving wordt daardoor beïnvloed – door wat wij in die beschrijving opnemen of juist vermijden. Aan de andere kant kan bescheidenheid de overhand krijgen en leiden tot een terughoudendheid bij het opnemen van te veel dingen waarvan je denkt dat ze door anderen als opschepperig kunnen worden opgevat. Als kind werd ik er vaak aan herinnerd dat het niet ‘leuk’ was om opschepperig te zijn en dat heeft mijn vermogen om te veel positieve dingen in een zelfbeschrijving op te nemen, gekleurd. Zeggen dat ik ergens goed in was, werd niet erkend als een weerspiegeling van het feit dat ik hard gewerkt had. Als een verre van natuurlijke academicus werkte ik verdomd hard om examens te halen en naar de universiteit te gaan. Vele jaren later reed ik een jaar lang in twee uur naar Nottingham om te werken voor mijn Post-Graduate Certificate of Education; een rit van twee uur terug naar de eindeloze voorbereiding van lessen en het schrijven van essays; tel daarbij op twee zonen die nog steeds hulp en steun nodig hadden (en kregen), ondanks het feit dat de beloofde hulp van mijn toenmalige echtgenoot uitbleef. Ik zou nog wel even door kunnen gaan, maar ik vind het nog steeds moeilijk om openlijk te erkennen dat ik, net als veel van mijn ‘zusters’, een sterke vrouw ben. Zo, ik heb het gezegd en weet je wat, de bliksemschicht bleef uit omdat ik feiten noemde in plaats van op te scheppen! Heb ik eindelijk die boodschap van vroeger van me afgeworpen?

VOLLE WAARDEN HERVATTEN

Net zoals ik mijn voorheen negatieve draai van opscheppen heb omgebogen naar het erkennen van prestaties als een teken van een sterke vrouw zijn, zijn er waarschijnlijk dingen die je over jezelf voelt die baat zouden hebben bij een soortgelijke tweak. De boodschappen die ons zijn bijgebleven – boodschappen die we onszelf hebben gegeven of van anderen hebben ontvangen. Die anderen kunnen ouders, broers of zussen of vrienden zijn. Jammer genoeg kunnen ze ons vaak zijn opgedrongen door mensen die zichzelf in een machtspositie ten opzichte van ons waanden – pestkoppen, gaslighters, misbruikers die zeker niet het beste met ons voor hadden. Toch houden we die boodschappen vele jaren later vast en blijven ze vaak de persoon bepalen die we vandaag zijn. Door dit te doen, kunnen we ook positieve vooruitgang, acties, prestaties weglaten, waardoor die zelf-definitie een verkeerde negatieve vertekening krijgt.

Mary Halton geeft in een artikel over Ted Ideas van januari de gedachten weer van John Sharp, professor aan de Harvard Medical School en auteur van ‘The Insight Cure: Change Your Story, Transform Your Life’. Hij zegt: “Sommige emotioneel moeilijke scènes worden veel te veel opgenomen – denk maar aan alle dingen die je niet kunt loslaten – en andere scènes worden geschrapt, zoals de momenten waarop het wel goed ging. Het ergste van de valse waarheid … is dat het onze zelfvervullende profetie wordt, de basis van wat we in de toekomst van onszelf verwachten.”

Zij wijst erop dat “Er zijn veel dingen in ons leven waar we weinig controle over hebben – het nieuws, het weer, het verkeer, de soep van de dag in ons plaatselijke café. Maar onder de dingen die we kunnen controleren, is er een grote: ons verhaal.’

Tijd om de delete-knop actief te krijgen, om je te herdefiniëren tot een ware weerspiegeling van de persoon die momenteel naar je terugkijkt vanuit de spiegel. Schrap die onwaarheden, die enorme grote leugens, om de verborgen waarheden de ruimte te geven om op te bloeien en te bloeien en om te voorkomen dat je de zaden zaait van toekomstige zelftwijfels.

Sharp suggereert vijf manieren om deze re-vamp uit te voeren en ik heb mijn eigen zelf-editing gebruikt als voorbeeld van elke suggestie.

Identificatie van waar je verhaal afwijkt van de werkelijkheid. Dit is belangrijk omdat het de wortel kan zijn van onze standaard instelling in tijden van stress. Net als voor mij, moest ik terug naar de bron van mijn concept dat het zeggen van iets positiefs, door middel van mijn prestaties, was not to be done. Dit kan duidelijk worden teruggevoerd op gesprekken met mijn moeder. Haar overtuigingen als een ander mens, van een andere generatie en achtergrond waren al lang de mijne. Overtuigingen waar ik het eigenlijk niet mee eens was en waar ik anderen juist zou aanmoedigen om tegenaan te schoppen.

Vraag je overtuigingen. Dat deed ik en ik besloot dat ik weliswaar nog steeds vasthield aan de overgrote meerderheid van de overtuigingen die mijn ouders mij hadden meegegeven, maar dat deze opzij moesten worden gezet omdat ze geen plaats hadden in wat mij definieert. Net als bij mij zijn veel van onze negatieve zelfdefinities het gevolg van gebeurtenissen, boodschappen die we in onze jeugd of relatief vroeg in ons proces van het vinden van voeten hebben ontvangen. Ik heb dit niet gedaan, omdat ik op geen enkele manier afkeurde wat mijn ouders mij massaal hadden geleerd. Ik heb mezelf ook niet voor mijn kop geslagen omdat de verkeerde informatie die mijn gaslighter me had ingeprent, was verwijderd – verre van dat! Ik geef toe dat dat een moeilijkere taak was omdat de input recenter was, veel negatiever en zeker niet met liefde werd uitgevoerd. Maar door aardig voor mezelf te zijn en mijn gedachteprocessen te laten verlopen in een tempo waar ik me goed bij voelde, werkte ik door zonder dat de grote stok in actie kwam.

Breng positieve dingen in je verhaal. Ik geef toe dat toen ik eenmaal de negatieven had geïsoleerd, de positieven hun rechtmatige plaats innamen. Als dit bij u niet gebeurt, denk dan eens na over uw prestaties, hoezeer u ze eerder ook hebt verworpen. U zult waarschijnlijk zien dat ze een betekenis hadden, mogelijk als de eerste stap naar grotere dingen.

Laat uw oude verhaal achter u. Als u dat dode hout eruit hebt gesneden, gooi het dan weg. Leg het opzij, en kom zeker niet in de verleiding om het op de zijlijn te laten liggen, klaar om je op een later tijdstip in je rug te bijten. Zoals dat Disney-liedje zegt – ‘Laat het los!’

Als je voelt dat je hulp nodig hebt bij het eruit halen van die negatieve boodschappen – neem dan contact op. We kunnen face-to-face werken of op afstand via Skype of telefoon.