Disney ruïneerde de carrière van de stemactrice van Sneeuwwitje om de illusie echt te houden

Toen Sneeuwwitje op 21 december 1937 in première ging in het Carthay Circle Theater in Los Angeles, kwamen op het gala de grootste en slimste sterren van Hollywood. Walt Disney arriveerde in een limo met zijn vrouw, Lillian. De menigte liep om het blok heen; enorme schijnwerpers verlichtten de scène. Disney’s eerste avondvullende animatiefilm trok glitterati aan als Cary Grant, Marlene Dietrich, Judy Garland, Carole Lombard, Shirley Temple, Ginger Rogers, en vele anderen.

Te midden van alle beroemdheden, bleef één glamoureuze jonge vrouw onopgemerkt. In feite kwam ze bijna helemaal niet in de voorstelling, hoewel de film niet hetzelfde zou zijn geweest zonder haar. Haar naam was Adriana Caselotti, en zij zorgde voor de onschuldige, zangerige stem van Sneeuwwitje.

Drie jaar eerder was Adriana, toen 19, bij toeval in de rol van de eenzame, verloren prinses terechtgekomen. Haar vader was een zangcoach, die door Disney’s casting directeur werd benaderd op zoek naar een geschikte jonge vrouw om Sneeuwwitje te spelen. De Caselottis waren een muzikale familie: Adriana’s moeder en oudere zus waren professionele operazangeressen.

Adriana smeekte haar vader om een kans om te proberen, en op haar auditie, maakte ze indruk op muzikaal directeur Frank Churchill met haar vermogen om “Someday My Prince Will Come” uit het hoofd te lezen zonder dat hij een enkele noot op de piano speelde.

Wat Adriana niet wist, was dat Walt Disney zelf achter een scherm zat en naar haar auditie luisterde. Terwijl Churchill er zeker van was dat ze hun prinses hadden gevonden, probeerde Disney nog 148 actrices uit voordat ze Adriana een jaar later terugbelde om te zeggen dat ze de rol had gewonnen.

Disney beschreef Adriana’s stem als “een zangerige kwaliteit die omhoog kwam en bijna glimlachte als ze zong en sprak,” vertelde ze Animator Magazine in 1987. “De liedjes… waren in operastijl en bevatten wat ingewikkeld coloratuurwerk dat ik, gelukkig, wist te doen.”

Adriana nam haar liedjes en tekst op een soundstage op met een piano – geen orkest – als begeleiding en zonder de aanwezigheid van andere acteurs. Ze zag geen rushes, ze hoorde nooit playbacks van haar liedjes. Ze wist niet eens dat het een lange film zou worden! Ze kreeg 20 dollar per dag, en verdiende tijdens het filmen in totaal 970 dollar.

Het maken van Sneeuwwitje verliep zoals bekend boven schema en boven budget. Niemand geloofde dat een publiek een volledige sprookjes tekenfilm zou uitzitten. Hollywood roddels noemden het “Disney’s Folly.” Zelfs zijn eigen vrouw was bang dat het zou mislukken. Disney moest een hypotheek nemen op zijn huis om de 1,5 miljoen dollar te kunnen betalen voor de drie jaar durende productie.

Op de avond van de première stelde Harry Stockwell, de stem van Prince Charming, aan Adriana voor om de vertoning bij te wonen. “We vonden het prima om gewoon te komen, wat we ook deden,” vertelde Caselotti aan Animator Magazine over de 50e verjaardag van de film. “Het meisje aan de deur zei: ‘Mag ik uw kaartjes?’ en ik zei: ‘Ik ben Sneeuwwitje en dit is prins Charmant!’ waarop ze antwoordde: ‘Het kan me niet schelen of je de heks bent, je gaat niet naar binnen zonder kaartjes!’ Dus we wachtten tot ze niet keek en glipten naar binnen. Ze rende achter ons aan, maar we gingen naar het balkon, helemaal aan de andere kant, en ze kon ons niet vinden!”

Toen de aftiteling rolde, gaf het publiek Walt Disney een staande ovatie. Zoals in die tijd gebruikelijk was, werd de naam van Adriana Caselotti niet in de aftiteling vermeld; evenmin als die van de andere stemmen.

Gerelateerde video:

“Walt Disney dacht dat het de illusie zou bederven als je wist wie de mensen waren die de stemmen in de film leverden,” vertelde ze Animator. Disney was zo vastbesloten de illusie te behouden dat hij Adriana weigerde te laten optreden in de Jack Benny show, in die tijd de populairste radioshow van Amerika. Disney maakte het haar moeilijk om in andere films te spelen en zette haar op de zwarte lijst van acteurs. Op een gegeven moment zou ze geprobeerd hebben Disney aan te klagen voor royalty’s, maar verloor.

Sneeuwwitje was een enorme hit. Het bracht zoveel geld op dat Disney 51 hectare grond in Burbank kocht om er studio’s te bouwen die nu nog steeds in gebruik zijn. Tijdens de Oscaruitreiking van 1938 kreeg Disney een ere-Oscar voor “belangrijke vernieuwing op het scherm”. De prijs bestond uit een Oscar van normale grootte en zeven kleinere, uitgereikt door Shirley Temple.

Vergezeld artikel: Disney liet de gruwelijkste aspecten van het originele Sneeuwwitje-verhaal weg

Disney recruteerde Caselotti uiteindelijk wel om deel te nemen aan promotietournees, waar ze zich verkleedde in Sneeuwwitje’s beroemde haarlint en jurk met pofmouwtjes, totdat ze in de veertig was en schoolkinderen opmerkten dat ze zo “oud” was. Ze nam “I’m Wishing” in 1983 opnieuw op voor de Wishing Well in Disneyland’s Snow White Grotto.

Caselotti deed aan opera en speelde stiekem twee kleine filmspotjes – een lijntje met de Tin Man in Wizard of Oz en een zangrolletje in It’s a Wonderful Life. Ze overleed in 1997, op 80-jarige leeftijd.