Debat over Japan’s uitgestorven wolf groeit

Een ongeïdentificeerd dierengehuil opgenomen in de Okuchichibu bergen vertoont een sterke gelijkenis met een wolvengehuil, volgens een analyse van geluidsfragmenten verstrekt door Hiroshi Yagi, een onafhankelijke onderzoeker die zich heeft ingespannen om het bestaan van de officieel uitgestorven Japanse wolf te bewijzen.

Het gehuil werd gevangen in een videoclip van een van de ongeveer 70 bewegingsgevoelige infraroodcamera’s die Yagi en zijn non-profitorganisatie hebben opgesteld in een bergachtig gebied dat grenst aan Tokio en de prefecturen Saitama, Yamanashi en Gunma. De beelden, gemaakt op de ochtend van 21 oktober vorig jaar en de volgende maand teruggehaald, tonen drie herten die naar de camera rennen, gevolgd door een gehuil.

Yagi, 69, heeft de opname van het gehuil samen met vier andere audiomonsters van wolven-, honden- en hertengehuil aan het Japan Acoustic Lab in Shibuya Ward, Tokio, verstrekt voor analyse en vergelijking.

In het resulterende rapport van 25 april dat werd ingezien door The Japan Times, concludeerde de onderzoeksfaciliteit dat de fundamentele frequentie van het mysterieuze gehuil ongeveer 470 hertz bedroeg, bijna identiek aan de fundamentele frequentie van een gehuil van een houtwolf opgenomen in Asahiyama Zoo, Hokkaido, die werd geregistreerd op ongeveer 465 hertz. De fundamentele frequentie, of kortweg de grondfrequentie, is de harmonische component van een complexe golf die de laagste frequentie en gewoonlijk de grootste amplitude heeft.

In tegenstelling daarmee bedroegen de fundamentele frequenties van het gehuil van een Shikoku, een Japans hondenras, ongeveer 380 hertz en 410 hertz, terwijl die van een mannelijk hert ongeveer 2.200 hertz en 1.890 hertz bedroegen.

“In het algemeen verschilt de fundamentele frequentie van de stemplooien afhankelijk van de soort en de grootte van het individu,” aldus het rapport.

“Het is zeer goed denkbaar dat kreten met vergelijkbare fundamentele frequenties van stemplooien behoren tot individuen van dezelfde soort en van vergelijkbare grootte,” zei het rapport, eraan toevoegend dat er een zeer grote kans was dat Yagi’s dierengejank en het in Asahiyama Zoo opgenomen gehuil behoorden tot dieren van dezelfde soort.

Yagi, die al tientallen jaren op zoek is naar de Japanse wolf, een dier dat meer dan een eeuw geleden zou zijn uitgestorven, zei dat de resultaten zijn eigen inschatting bevestigden.

“Ik heb er nooit aan getwijfeld dat het een wolf was sinds ik de beelden opnieuw bekeek nadat ik de SD-geheugenkaart in november vorig jaar uit de camera had gehaald,” zei hij.

Yagi’s bevindingen zullen naar verwachting worden uitgezonden als onderdeel van een segment over de Japanse wolf dat wordt geproduceerd voor het nieuwsprogramma Sunday Station van TV Asahi, en zou een debat opnieuw kunnen aanwakkeren over de vraag of het uitgestorven dier nog steeds in de bergen en bossen van Japan zou kunnen rondzwerven.

Het laatst bekende exemplaar van de Japanse wolf, ook bekend als de Honshu wolf, werd in 1905 door de Amerikaanse zoöloog en ontdekkingsreiziger Malcolm Playfair Anderson verworven in Washikaguchi, een afgelegen houthakkersdorp in de prefectuur Nara. Op 23 januari van dat jaar brachten drie jagers het karkas van een wolf naar Anderson, die het dode dier kocht en de schedel en de vacht naar het British Museum of Natural History in Londen stuurde, waar het nog steeds wordt bewaard.

Yagi trok de aandacht van het land toen hij 19 foto’s maakte van een wolfachtig hoektand in de bergen van Chichibu, Saitama Prefecture, op 14 okt. 14 oktober 1996.

Renommeerd zoöloog Yoshinori Imaizumi zei destijds dat het dier leek op het Japanse wolf type specimen, of een specimen dat oorspronkelijk werd gebruikt om een soort of ondersoort te benoemen, verworven door de Duitse arts en botanicus Philipp Franz von Siebold in de jaren 1800 en nu bewaard in het Naturalis Biodiversity Center in Leiden, Nederland.

Andere academici hebben echter twijfels geuit over het voortbestaan van het officieel uitgestorven dier, en suggereren dat gerapporteerde waarnemingen van wolven waarschijnlijk die van wilde of loslopende honden waren.