De nationale vlag van Kenia
De Keniaanse vlag is gebaseerd op die van de Kenya African National Union en werd op 12 december 1963 aangenomen als vlag van het land.
De kleur zwart staat voor het volk van de Republiek Kenia, rood voor het bloed dat werd vergoten tijdens de onafhankelijkheidsstrijd, groen voor het landschap van het land en de witte fimbriatie werd later toegevoegd om vrede en eerlijkheid te symboliseren.
Kenya High Commission Ottawa – The Official Kenyan Flag
Het zwarte, rode en witte traditionele Maasai-schild en de twee speren symboliseren de verdediging van al het bovengenoemde.
Origins
Het volkslied werd voorbereid door een vijfkoppige commissie onder leiding van de toenmalige Keniaanse muziekadviseur, de heer Graham Hyslop, met als leden de heer G.W. Senoga-Zake, de heer Thomas Kalume, de heer Peter Kibukosya en de heer Washington Omondi. Deze methode om een nationaal volkslied voor te bereiden was geheel nieuw in Afrika. Het was de eerste keer dat een groep plaatselijke musici de opdracht kreeg een volkslied voor te bereiden dat door de regering in overweging zou worden genomen.
Bij de presentatie van het volkslied merkte de commissie op dat het de idiomen van de traditionele muziek van Kenia moest weerspiegelen. Als zodanig werden vele melodieën uit verschillende delen van het land in overweging genomen, en het was geenszins gemakkelijk om melodieën te vinden die aan alle eisen voldeden die in het kader van hun gebruik als volkslied werden gesteld.
De melodie moest van de juiste lengte en kwaliteit zijn, en toch de nodige waardigheid bezitten. De melodie moest van dien aard zijn, dat het schrijven van passende woorden hanteerbaar zou zijn, en dit werd bemoeilijkt door het feit, dat de Commissie zich ten doel stelde woorden in het Swahili en het Engels te verschaffen. De melodie moest zich ook lenen voor een passende harmonisatie en orkestratie voor uitvoering door een militaire band, zonder afbreuk te doen aan de oorspronkelijke tonaliteit van de melodie.
Van de tekst werd verwacht dat deze de diepste overtuigingen en de hoogste aspiraties van het volk als geheel zou uitdrukken. Aangezien woorden kunnen verenigen of verdelen, moest er zorgvuldig op worden toegezien dat het volkslied een onbetwistbare samenbindende factor zou zijn in het leven van de natie.