Joden wonen al meer dan 2000 jaar in Ethiopië. Volgens de Ethiopische traditie was de helft van de bevolking joods voordat in de 4e eeuw het christendom tot officiële godsdienst werd uitgeroepen. De Joden behielden hun onafhankelijkheid gedurende meer dan 1000 jaar, ondanks voortdurende slachtpartijen, religieuze vervolging, slavernij en gedwongen bekeringen.
Met behulp van moderne Portugese wapens veroverden de Amhara de Joden uiteindelijk in 1616, waarbij zij hen tot slaven maakten, bekeerden en vermoordden. Bekend als “Falashas” – een denigrerende naam die “vreemdeling” of “banneling” betekent – konden Ethiopische Joden niet langer land bezitten of onderwijs volgen. Vandaag de dag zijn er nog maar 25.000 Joden, minder dan 1% van de bevolking. Vijfentachtig procent woont in de provincie Gondar, in het Semiengebergte bij het Tanameer; de rest woont in de provincies Tigre en Wollo.
Ethiopische Joden zijn Bijbelse, pre-Rabbijnse Joden. Zij hebben de Thora (geschreven wet), maar niet de Talmoed (mondelinge wet). Hun taal is niet Hebreeuws, maar Ge’ez. Hun leiders zijn priesters (kohanim) in plaats van rabbijnen. Zij hebben geen kennis van de na-Bijbelse Joodse feestdagen zoals Chanukah of Purim, of van de na-Bijbelse interpretaties van de Wet, b.v. het verbod om vlees en melk te mengen. Tot voor kort pasten Ethiopische Joden dierenoffers toe, en rituele zuivering door onderdompeling in water. Voor het overige is hun godsdienst hetzelfde als het jodendom in de rest van de wereld, met inbegrip van het onderhouden van de sabbat en de bijbelse spijswetten. Zij zijn religieuze zionisten – d.w.z., zij dromen van een terugkeer naar Zion. Zij noemen zichzelf Beta Israel (Huis van Israël), en willen sinds de oprichting in 1948 in de moderne staat Israël wonen.
Het Ethiopische Koptische christendom neemt een ongewoon groot aantal Judaïsche praktijken over, waaronder de besnijdenis van mannen, koosjere spijswetten, en de Sabbat (die christenen zowel op zaterdag als op zondag in acht nemen). Christelijke keizers droegen de Davidster op hun kroon, en Haile Selassie, de laatste van deze keizers, stond bekend als “Veroverende Leeuw van de stam van Juda, Uitverkorene van God.”
De integratie van Joodse gebruiken in het Koptische Christendom is niet in het voordeel van de Ethiopische Joden geweest, maar heeft juist geleid tot veel vijandigheid. De Kebra Nagast (Glorie der Koningen), het religieuze en nationale epos uit de 14e eeuw, illustreert de houding van het Ethiopische christendom ten opzichte van de Joden. In het epos staat dat Ethiopië door God is uitgekozen als Sion, omdat de Joden “onwaardig”, “goddeloos”, “Christusmoordenaars”, “vijanden van God” zijn, en daarom zullen worden uitgeroeid. De christenen zien de Joden, die door hun landloosheid gedwongen zijn als pottenbakkers en smeden te werken, als bezeten door buda, een satanische occulte macht. Deze macht, zo geloven nog steeds veel christenen, stelt de joden in staat ’s nachts in hyena’s te veranderen, jonge vrouwen te bezitten, lijken te eten of in dieren te veranderen, op kinderen te jagen, vee te doden, en mensen in ezels te veranderen om hen tot slaven te maken. Joden worden vaak beschuldigd van het veroorzaken van honger, mislukte oogsten, blindheid, krankzinnigheid, ziekte en dood.
Missionarissen hielpen bij het bevorderen van dit idee van de kwade Jood die christenen kwelt. Jezuïeten, die in 1541 met de Portugezen arriveerden, wilden Joden bekeren tot het rooms-katholicisme, maar zij werden in de 17e eeuw verbannen. Er kwamen geen andere missionarissen tot het midden van de 19e eeuw, het hoogtepunt van de bekeringscampagne van de protestanten. Kort nadat de London Society for Promoting Christianity Among the Jews een zendingsschool had geopend, probeerden Joden massaal het land te verlaten, maar velen stierven door honger, malaria en mishandeling. Zelfs nadat de zendelingen gevangen waren genomen en verdreven, bleven bekeerde Joden prediken als lekenonderwijzer, en na de Tweede Wereldoorlog verwelkomde Haile Selassie de verbannen protestantse zendelingen terug. Tot op de dag van vandaag zijn Ethiopische Joden op hun hoede voor vreemden, en worden bekeerlingen verstoten.
Naast de 25.000 Joden die bekend staan als Oritawi (Torah-getrouwen), zijn er tegenwoordig misschien wel 50.000 Maryam Wodet (Maria-liefhebbers) – Joden die zich, net als de Maranen in Spanje, tot het christendom hebben bekeerd maar in het geheim het Jodendom praktiseren. Hun voornaamste motief om zich te bekeren was het winnen van land en het kwijtraken van het stigma dat aan het joods-zijn kleeft. Maar hoewel zij hun namen veranderen en het smeden en pottenbakken vermijden, gaan zij niet altijd voor christenen door; bekeerlingen worden gezien als gedoopte joden.
De marxistische regering heeft in 1977 missionarissen uitgewezen. Hoewel de regering alle religie als een vijand van de staat beschouwt, kon zij deze niet met succes verbieden. Het christendom en de islam werden officiële godsdiensten, en vertegenwoordigers van de districten hebben verplichte seminars gehouden waarin werd stilgestaan bij de kwaden van “niet-traditionele”, illegale godsdiensten – d.w.z. jodendom en animisme.
In het kader van het landherverdelingsbeleid van de nieuwe regering mogen joden land bezitten. De boerenorganisaties die belast zijn met de verdeling gaven echter land van slechte kwaliteit aan Joden, en velen hebben nog steeds geen land. Landeigenaren bleven ook na de landhervorming huurbetalingen eisen (50% van de oogst), en toen Joden naar de rechter stapten werden hun zaken verworpen.
Joden zijn zowel door rechts als door links tot zondebok gemaakt. Ter rechterzijde ging een antimarxistische groep van voormalige landeigenaren, de Ethiopische Democratische Unie, in 1978 tekeer tegen de joden, waarbij de voeten van kinderen werden afgehakt, baby’s werden doodgeknuppeld, mannen werden gecastreerd, vrouwen verkracht, bejaarden gemarteld en vrouwen en kinderen als slaven verkocht. Aan de linkerzijde heeft de marxistisch-leninistische Ethiopische Volkspartij de Joden ook aangevallen omdat zij “bekrompen nationalistische” belangen zouden hebben die niet aanvaardbaar zijn in een moderne (d.w.z. door Amhara gedomineerde) staat.
De Joden zijn ook door de regering vervolgd. In 1981 nam majoor Melaku, lid van de centrale regeringspartij en gouverneur van de provincie Gondar, religieuze boeken in beslag, sloot de synagogen en scholen, nam Hebreeuwse leraren en religieuze leiders gevangen en martelde hen wegens het onderwijzen van “Zionistische propaganda”, maakte het moeilijk voor Joden om in het land te reizen en sloot de markt behalve op zaterdag – waardoor Joden, die niet willen werken of reizen op de Sabbat, gedwongen werden om Moslim tussenpersonen in te huren die het grootste deel van de winst opstrijken. Vandaag de dag zijn Joods onderwijs en religieuze praktijken niet toegestaan.
Het regeringsbeleid tegen emigratie wordt strenger toegepast op de Joden vanwege het anti-Zionisme van het huidige regime. Ethiopische Joden toestaan te emigreren wordt gezien als indirecte hulp aan Israël. Joden worden gearresteerd wanneer zij proberen te ontsnappen, en wanneer een persoon toch ontsnapt, worden anderen gearresteerd om informatie te verkrijgen. Eenmaal gevangen worden zij vaak gemarteld – opgehangen, geslagen, gedwongen over gebroken glas te lopen. Volgens een Ethiopische Jood die onlangs in Boston sprak, verslechteren de omstandigheden.
Desondanks zijn veel Joden erin geslaagd te ontsnappen naar naburige Arabische landen, waar Joodse vluchtelingen vaak worden lastiggevallen, gearresteerd, gemarteld, gedood, of ontvoerd voor slavernij. Als gevolg daarvan doen veel vluchtelingen zich voor als christenen. Anderen proberen het op eigen kracht te redden en leven buiten de vluchtelingenkampen in een land waar zij de taal, cultuur of godsdienst niet kennen. Ongeveer 3000 Joden bevinden zich nu in deze vluchtelingenkampen, en sommige bezoekers van de kampen geven aan dat hun situatie nog urgenter is dan die van de Joden die in Ethiopië blijven.
Vóór 1975 was het Ethiopische Joden niet toegestaan naar Israël te emigreren, hoewel sommigen werden binnengebracht om Hebreeuws te leren om in Ethiopië les te geven. Anderen kwamen binnen door zich te vermommen als christelijke pelgrims. In 1975 volgde de Asjkenazische opperrabbijn de verklaring van de Sefardische opperrabbijn van 1973 dat de Beta Israel inderdaad Joden zijn, en zij kregen automatisch het staatsburgerschap op grond van de Wet op de Terugkeer. Ondanks deze verklaring werd er weinig gedaan om Ethiopische Joden naar Israël te halen.
Sinds 1980 is deze situatie aan het veranderen. Het bewustzijn van het publiek voor Zwarte Joden is toegenomen, en de regering Begin heeft grote vooruitgang geboekt bij het helpen van Ethiopische Joden bij hun hervestiging in Israël.
Meer dan 3000 Ethiopische Joden wonen nu in Israël. Bij aankomst krijgen zij medische behandeling, omdat de meesten aan oog-, ademhalings-, of inwendige ziekten lijden. Zij worden per bus naar een integratiecentrum gebracht, waar zij 12-18 maanden blijven (andere immigranten blijven slechts zes maanden in deze centra), en krijgen gratis huisvesting, gezondheidszorg, nutsvoorzieningen, en een toelage.
De eerste twee weken worden zij alleen gelaten met eerder aangekomenen uit Ethiopië. Daarna beginnen ze met een intensieve cursus Hebreeuws, en drie of vier nieuwkomers worden toegewezen aan een Israëli die in de buurt woont en zes tot acht uur per dag met hen doorbrengt. De meeste Ethiopische Joden hebben nog nooit een bed, een kast, een gasfornuis, elektriciteit, een waterkraan of een tandenborstel gezien of gebruikt. Vijfennegentig procent is analfabeet. Zij moeten leren een potlood vast te houden, conserven te gebruiken, te winkelen en gebruik te maken van een bank als zij zich willen aanpassen aan het leven in Israël.
Ethiopische immigranten hebben zich snel aangepast aan de Israëlische samenleving: Velen studeren aan universiteiten, of werken als verpleegster, elektrotechnicus, boer of computerwetenschapper. Tegelijkertijd proberen zij hun eigen culturele identiteit binnen de Israëlische samenleving te handhaven, door het maken en verkopen van hun kunstnijverheid, het zingen van Ethiopische liederen, en het samenstellen van een kunsttentoonstelling – aangemoedigd en geholpen door Israëlische maatschappelijk werkers. De Wereld Zionistische Organisatie is van plan om binnen de komende twee jaar een moshav (coöperatieve nederzetting) voor Ethiopische Joden op te richten.
Er zijn verschillende groepen gevormd in Israël en in Noord-Amerika om Ethiopische Joden te helpen, waaronder de Unie voor de Redding van Ethiopisch-Joodse Families (Israël), de Canadese Vereniging voor Ethiopische Joden, de Amerikaanse Vereniging voor Ethiopische Joden, en het Ethiopisch Jodendom Comité van de Joodse Gemeenschapsraad van Metropolitan Boston.
In augustus 1982 heeft de Commissie voor Buitenlandse Zaken van het Huis van Afgevaardigden getuigenissen gehoord over de status van Ethiopische Joden, en in april 1983 hebben de Reps. Stephen Solarz en Barney Frank een wetsvoorstel (H. Con. Res. 107) waarin de regering van de VS wordt opgeroepen haar bezorgdheid te uiten bij “relevante buitenlandse regeringen” en te zoeken naar manieren om Ethiopische Joden te helpen emigreren. Op 19 juli 1983 diende Paul Tsongas een Senaatsversie van hetzelfde wetsontwerp in (S. Con. Res. 55).
De Ethiopische autoriteiten hebben laten zien dat zij alert zijn op de publieke opinie, zodat de Amerikanen hun Vertegenwoordigers en Senatoren zouden moeten schrijven om er bij hen op aan te dringen deze wetsontwerpen te steunen. In het rapport van het State Dept. over de praktijken op het gebied van de mensenrechten van 1983 staat: “Op religieus en cultureel gebied zijn de Falashas er sinds medio 1981 slechter aan toe dan de andere etnische groepen in de provincie Gondar.” Ethiopische Joden vormen de meest bedreigde Joodse gemeenschap ter wereld.