GEÏFORMEERDE ONDERWIJS EN INFORMATIE versus ONGEÏFORMEERDE ONDERWIJS EN MISINFORMATIE
Er zijn bepaalde delen van de media die soms als hoofddoel lijken te hebben de oplage te verhogen en geld te verdienen, ongeacht alle andere factoren. Zij maken regelmatig sensatieberichten die weinig op feiten en meer op fantasie zijn gebaseerd en die, hoewel onjuist of zelfs geheel onwaar, tot gevolg hebben dat de monarchie en de leden van de koninklijke familie door uitputting schade wordt berokkend. Wij zijn allen voorstander van een open regering en democratische controle en van de onderzoekende rol van de pers, maar deze wordt vaak vervangen door onproductieve ondermijning.
Als de pers zich voortdurend concentreert op trivia en sensatiezucht, en de waardevolle rol die de Koninklijke Familie elke dag in het hele land en in de hele wereld speelt, negeert en onderbelicht, is het niet verwonderlijk dat de zeer volle agenda’s van de leden van de Koninklijke Familie niet bekend en gewaardeerd zijn.
Hoeveel aandacht is er in de pers voor bezoeken van de Koningin en andere leden van de Koninklijke Familie aan andere landen en voor de voordelen die daaruit voortvloeien voor dit land en het bezochte land? Tegenwoordig wordt er nauwelijks nog over gesproken.
Kijk maar eens naar de koninklijke benoemings schema’s op de koninklijke website. Die van de belangrijkste leden van de Koninklijke Familie tonen het enorme aantal afspraken die zij hebben. En, natuurlijk, worden deze niet door henzelf geïnitieerd; zij staan niet ’s morgens op en zeggen “Ik denk dat ik vandaag een ziekenhuis ga bezoeken of een tentoonstelling ga openen” – natuurlijk niet; er is een constant, nooit eindigend massaal aantal verzoeken van mensen die graag willen dat leden van de Koninklijke Familie hun evenementen ondersteunen, wetende de waarde van een koninklijk bezoek voor alle betrokkenen.
Deze enorme steun voor de Koningin wordt vaak onderschat, zoals bleek ten tijde van het Gouden Jubileum. In een gemeente waar de koningin een 15 minuten durende rondleiding gaf (en het was de keuze van de gemeente om een rondleiding te geven, niet van de koningin) schatten de niet erg enthousiaste en niet erg monarchistische organisatoren het aantal toeschouwers op 4.000. In feite kwamen voor dit zeer korte evenement meer dan 14.000 mensen opdagen.
Oudere mensen hebben de monarchie gedurende vele jaren meegemaakt, maar jongere mensen beseffen vaak niet hoe groot de rol van de Koninklijke Familie is. Zij kennen de argumenten voor een monarchie en tegen een republiek niet. De discussie over de waarde van deze instelling vindt, zoals bij zoveel andere instellingen in dit land, op sommige van onze scholen gewoon niet plaats. Het wordt niet naar behoren onderwezen, het krijgt niet voldoende tijd in ons onderwijssysteem dezer dagen. In een Kilroy programma zeiden de jongeren in het publiek, die recente ontwikkelingen bespraken die te maken hadden met de Koninklijke Familie, dat ze gehoord hadden dat de Koninklijke Familie veel waardevol werk deed, maar dat ze gewoon niet wisten wat het was!
Voortdurend wordt geprobeerd te suggereren dat het een verouderde, anachronistische instelling is, ondanks het feit dat het zich, net als alle andere Britse instellingen, in de loop van vele jaren gestaag heeft ontwikkeld. Het feodaal noemen, wat door tegenstanders vaak wordt gedaan, is natuurlijk onzin; en suggereren dat het aan het hoofd staat van de adel en een klassensysteem is praten over het verleden in plaats van over het heden. Net als andere instellingen in een snel veranderende samenleving moet zij voortdurend worden onderzocht om te zien of er verbeteringen kunnen worden aangebracht, zodat zij relevant blijft voor de huidige situatie. Dit gebeurt regelmatig – sinds enige tijd is er een commissie die uitsluitend bijeenkomt om te bespreken hoe het verder moet met de monarchie.
Er wordt wel eens gezegd dat Groot-Brittannië nooit een echt moderne staat kan zijn zolang het nog een monarchie heeft. Dit gaat natuurlijk voorbij aan landen als Japan, Spanje, Noorwegen, Zweden, Denemarken, Nederland en vele andere, die allemaal moderne constitutionele monarchieën hebben in moderne landen waar de meerderheid van de bevolking van die naties absoluut niet van plan is hun monarchie op te heffen vanwege de voordelen die zij erkennen eraan te ontlenen. In sommige landen waar zij in het verleden afstand hebben gedaan van de monarchie in plaats van haar te hervormen of te moderniseren, wensen veel mensen dat er een mogelijkheid was om haar te herstellen, maar vaak is de tijd te ver gevorderd. In sommige landen, zoals Afghanistan, werden serieuze pogingen ondernomen om het herstel van de monarchie te beschouwen als een waardevol samenbindend symbool van een ongelijksoortige bevolking, maar men realiseerde zich dat andere factoren hadden ingegrepen waardoor dit niet praktisch was.
Het argument dat vaak naar voren wordt gebracht is dat een monarchie het niet democratisch is. In feite is het die gelukzalige combinatie van een instelling die volledig onder democratische controle staat en toch boven politiek, factie, verdeeldheid, verkiezing, benoeming en kortetermijnmandaat staat, en een ononderbroken draad vormt van het verleden naar een zekere toekomst.
Wanneer men een president als alternatief voor de monarchie beschouwt, moet men zich in de eerste plaats afvragen over welk type president men het heeft. Dit is absoluut cruciaal, omdat de verschillende soorten presidenten enorm verschillen in hun macht, reikwijdte en rol. Dit is een van de grootste moeilijkheden bij de overgang van een constitutionele monarchie naar een republiek, omdat het voor het volk bijna onmogelijk kan zijn om met een voldoende grote meerderheid te beslissen wat voor soort president het wil hebben en op welke wijze deze wordt gekozen. Wordt de president gekozen door middel van algemene verkiezingen, wat weer zou leiden tot gigantische nationale verkiezingen, of door middel van een soort kiescollege of door middel van een benoeming door het parlement of door een groep gekozen vertegenwoordigers? Wordt de president zowel regeringsleider als staatshoofd of alleen maar staatshoofd en zo ja, heeft hij of zij dan enige bevoegdheden of is hij of zij slechts een boegbeeld?
Het argument tegen een president die zowel staatshoofd als regeringsleider is, is dat te veel macht in één hand wordt geconcentreerd, ondanks alle andere checks and balances die er kunnen zijn. De totale werklast en verantwoordelijkheden zijn enorm en het ambt moet de rol van regeringsleider en de ceremoniële taken van staatshoofd combineren en deze zijn vaak onverenigbaar en zeer tijdrovend. Een van de voordelen van de constitutionele monarchie is dat zij een groot aantal van de ceremoniële, boegbeeld- en natie- verenigende taken van het regeringshoofd kan wegnemen, zodat deze zich kan concentreren op regeringszaken. Als een land kiest voor een staatshoofd met weinig macht, een beperkte ambtstermijn en dat boven de politiek probeert te staan, is het resultaat meestal iemand die niet in staat is de eenheid, de geschiedenis en de continuïteit van de natie gedurende enige tijd adequaat te symboliseren, en deze persoon is soms een non-entiteit die zeer weinig mensen kennen buiten het land en soms zelfs binnen het land! Er kunnen zich ook grote moeilijkheden voordoen wanneer het regeringshoofd ceremoniële taken heeft bij de strijdkrachten en dit kan het best worden gedaan door een niet-politiek persoon en dit is natuurlijk een van de belangrijkste taken van de Koninklijke Familie.
Gekozen Presidenten zijn meer bezig met hun eigen politieke toekomst en macht. Constitutionele Monarchen zijn niet onderhevig aan de invloeden die kortstondige Presidenten kunnen corrumperen. Een vorst kan een eeuwenlange geschiedenis vertegenwoordigen, terwijl gekozen presidenten van nature veel energie besteden aan het ongedaan maken van de prestaties van hun voorgangers en het opzetten van valkuilen voor hun opvolgers. Bij vorsten is het precies andersom: zij bouwen voort op de verworvenheden van hun voorgangers om de positie van hun opvolgers te versterken. Een langdurig regerende vorst kan een enorme ervaring ter beschikking stellen van politieke leiders die van voorbijgaande aard zijn. Dit is het geval geweest met onze huidige Koningin. Een ervaren vorst kan fungeren als klankbord voor politici. Het hebben van een monarchie en een koninklijke familie betekent dat een hele familie van mensen in het hele land waardevolle ceremoniële en charitatieve taken vervult in een mate die een uitvoerend president of een symbolisch president gewoon niet kan vervullen.
Men vraagt zich vaak af waarom de kans om de hoogste positie in het land te bekleden, moet worden ontzegd aan de persoon in de straat? Maar het is een kwestie van hoe je onze hoogste positie in het land definieert. Het is duidelijk dat de Eerste Minister de machtigste is – een post die uiteraard voor iedereen openstaat. De monarchie behoudt slechts residuele bevoegdheden die vrijwel nooit worden gebruikt en als ze worden uitgeoefend, gebeurt dat alleen op advies van de regering van dat moment. Puristen hebben het over mensen die posities bekleden terwijl ze er niet democratisch in zijn gekozen. Een constitutionele monarchie is de heerlijke combinatie van een instelling die volledig onder democratische controle staat en toch volledig boven verdeeldheid verkozen is en gesteund wordt door de meerderheid van de leden van alle politieke partijen.
“Groot-Brittannië zal nooit een moderne democratie worden, noch zal het mogelijk zijn om een meer meritocratische en inclusieve samenleving te creëren, zolang we wegkwijnen onder de last van een ongekozen en archaïsche monarchie” – citaat van een republikein. De woorden archaïsch en feodaal worden gebruikt om onze monarchie ouderwets en anachronistisch te doen lijken, zonder rekening te houden met hoe de monarchie in de loop der eeuwen is geëvolueerd en ontwikkeld en met de grote moderniseringen en hervormingen die momenteel plaatsvinden en worden overwogen.
Koningin Elizabeth II is de Monarch van 16 onafhankelijke landen en het Hoofd van het Gemenebest van 54 naties over de hele wereld – een absoluut verbazingwekkend feit in deze tijd van separatisme en een enorm wereldwijd symbool van eenheid en vereniging dat alleen kan worden bereikt door een Monarch – kunt u zich voorstellen dat al deze naties het eens zijn over een benoemd, laat staan gekozen, symbool?
Veel naties, zoals Afghanistan, die hun monarchie zijn kwijtgeraakt, zouden willen dat zij deze konden herstellen, omdat zij de waarde inzien van een niet-politiek verenigend symbool boven factie en politiek, en raciale en etnische verdeeldheid.