Advertisement
Umeda zei dat het zijn doel was, volgens medewerkers van het townhall, om Quartz binnen vijf jaar tot de nummer één zakelijke nieuwssite van de wereld te maken. Medewerkers werden er verlegen van. Bedoelde hij de grootste? De belangrijkste? Quartz was voor hen een eigenzinnige, grafiek-liefhebbende middelgrote uitgeverij. Het doel, en niet te vergeten het tijdsbestek, voelde onrealistisch aan. Na afloop stuurde iemand van het bedrijf gekscherend een digitale aftelklok rond tot juli 2023.
De uitgeverij heeft een tiental levenscycli doorlopen sinds Quartz acht jaar geleden opdook als lieveling van de digitale media, met echt innovatieve functies: een gestroomlijnde website en app, een trendsettende nieuwsbrief voordat nieuwsbrieven cool waren, minder maar betere advertenties op maat en een datateam dat binnen de redactiekamer werkt. In 2016, vier jaar oud, kondigde Quartz aan dat het een operationele winst had behaald.
Dat zou het eerste en enige jaar zijn. Vandaag is Quartz het nieuwste slachtoffer van een digitale media-industrie in crisis. Vorige maand ontsloeg het bedrijf bijna de helft van zijn personeel in een grote herstructurering die bedoeld was om het bedrijf te heroriënteren op abonnementen in aanvulling op reclame. Het bedrijf schrapte 80 functies, sloot fysieke kantoren in Londen, San Francisco, Washington D.C. en Hong Kong en verlaagde de salarissen van leidinggevenden met 25% tot 50%. Vanaf het eerste kwartaal van 2020 daalde de netto advertentieverkoop met 54,1% jaar-op-jaar. In 2019 rapporteerde Quartz een verlies van $ 18,4 miljoen op $ 26,9 miljoen aan inkomsten.
Gebouwd voor het tijdperk van native ads, markeert de huidige situatie van Quartz het einde van een duidelijk hoofdstuk in de media. Er was een tijd dat “digital native” bedrijven zoals BuzzFeed, Vice en Quartz een nieuwe voorhoede vormden in tegenstelling tot kwijnende printdinosaurussen zoals The New York Times, Wall Street Journal of Washington Post. In de afgelopen jaren hebben meer gevestigde bladen hun achterstand ingehaald, voor een groot deel dankzij het kopiëren of wegkapen van digitaal talent voor zichzelf. Nu de sector blijft afvloeien, voegt Quartz zich bij een groeiende club van publicaties die in het slappe midden van de digitale media van 2010 terecht lijken te zijn gekomen, zoals Mic en Mashable. Niet helemaal niche genoeg om essentieel te zijn voor een kleine groep lezers, maar ook niet groot genoeg om op schaal te concurreren. Het Coronavirus heeft niet geholpen.
Het bedrijf bevindt zich nu in een bekende mediaprobleem: het zoeken naar gediversifieerde inkomstenstromen in een sombere markt. “Het Coronavirus veroorzaakte een dramatische daling in de reclame in de hele sector en zeker bij Quartz, en als het een kortetermijndaling was die we gemakkelijk konden negeren, dan zou dat een heel ander verhaal zijn geweest,” zei Quartz CEO Zach Seward in een interview.
Dit verslag van wat er bij Quartz is gebeurd, is gebaseerd op interviews met meer dan 20 huidige en voormalige werknemers, leidinggevenden, concurrenten en bronnen uit de reclame-industrie. Samen wordt een beeld geschetst van een ooit veelbelovend digitaal nieuwsbedrijf dat zich in de afgelopen mediajaren niet meer heeft kunnen concentreren op de boom-bust-cyclus.
Quartz was ooit gratis, maar heeft nu een betaalmuur met een meter. Ooit was Quartz een advertentie-gedreven bedrijf, maar nu hoopt het abonnementen op te bouwen in het midden van een advertentiemarktkrapte. Ooit intern beschouwd als een van de leukste plekken om te werken in de journalistiek, hebben medewerkers in mei geleerd dat ook zij snel aan de kant kunnen worden gezet, zelfs tijdens de economische en gezondheidsonzekerheid van een pandemie. Seward benadrukt dat het verhaal van de outlet nog niet voorbij is. “De geschiedenis van Quartz zal nog lang niet geschreven zijn. We zijn pas acht jaar bezig.”
Een luxere ruimte
In 2012 wilde Atlantic Media een nieuwe publicatie lanceren over de wereldeconomie. De business case was heel logisch. De mediawereld stond aan de vooravond van een enorme opleving. Digitale reclame groeide in een snel tempo. De bedrijfsjournalistiek werd vooral gedomineerd door kolossen in de financiële dienstverlening, zoals Dow Jones/The Wall Street Journal, Reuters of Bloomberg, of door dure gedrukte titels zoals The Economist of The Financial Times. Deze verkooppunten waren vaak gebonden aan oude structuren of gedrukte producten. Sommige digitale nieuwkomers, zoals Business Insider, mikten op een enorm bereik, maar pompten vooral diapresentaties en programmatische advertenties rond.
The Atlantic wilde een meer premium ruimte in het vizier krijgen, door grote adverteerders te verkopen aan een nieuwe generatie van jachteigenaren en Rolex-dragers. Een gratis en digitale Economist voor de opkomende zakelijke elite van millennials. Het concept ademt een Obama-tijdperk ethos van wereldwijde interconnectiviteit. “Wanneer je door een drukke Aziatische luchthaven loopt, heeft niemand het over de Amerikaanse economie of denkt hij eraan. De wereld is veel groter geworden dan dat,” vertelde David Bradley, toenmalig eigenaar van het tijdschrift Atlantic, aan de New York Times bij de lancering van Quartz. Onder leiding van hoofdredacteur Kevin Delaney, een voormalig redacteur van de Wall Street Journal, en uitgever Jay Lauf, voorheen van The Atlantic, begon het project met een staf van 20 journalisten en vier eersteklas sponsors – Boeing, Cadillac, Chevron en Credit Suisse.
Medewerkers uit de beginjaren zeggen dat Quartz werd gekenmerkt door een cultuur van experimenteren en innovatie die werd gecodificeerd door een intern modewoord – “quartziness” – een vage term die losjes wordt gedefinieerd als de ontmoeting tussen creativiteit, eigenzinnigheid en intelligentie.
In augustus 2013, toen Steve Ballmer opstapte bij Microsoft, benadrukte de kop van Quartz de persoonlijke meevaller van de CEO door de sterk stijgende aandelen: “Steve Ballmer heeft net 625 miljoen dollar verdiend door zichzelf te ontslaan.” De slimme kijk hielp Quartz’ versie van het verhaal boven de rest uit te steken in de begindagen van krantenkoppen die waren ontworpen voor het sociale web, waar honderdduizenden, zo niet miljoenen, pageviews afhingen van de framing. “Dat was de archetypische manier waarop we reageerden op het laatste nieuws”, zegt Gideon Lichfield, destijds redacteur bij Quartz en nu hoofdredacteur van MIT Technology Review. “We spraken in die tijd veel over ‘quartziness’. Een onverwachte kijk of invalshoek op iets bedenken en die opschrijven.”
In een stijlgids van Quartz uit die tijd werden verslaggevers aangemoedigd om “te schrijven op het snijpunt van het belangrijke en het interessante” en om “sociaal te denken”. Verhalen moesten op de “Quartz-curve” vallen, dat wil zeggen ofwel kort (minder dan 500 woorden) ofwel lang (meer dan 800 woorden), maar niet in het midden, een afwijzing van de typische lengte van een krantenverhaal in het ecosysteem van mobiele lezers. De redactieruimte vermeed “bureaus” of “verslagen” en organiseerde zich rond “obsessies”. De economie van Afrika is een beat, volgens de stijlgids, maar Chinese investeringen in Afrika zijn een obsessie – een fenomeen dat het leven en de industrieën van lezers vorm geeft. De “obsessies” veranderen, terwijl de “beats” constant blijven, waardoor de redactiekamer van Quartz in theorie wendbaarder wordt, maar de verslaggevers in de praktijk ook meer verspreid kunnen zijn.
Quartz kreeg al snel de reputatie van een van de meest vooruitstrevende redactiekamers op het gebied van de “toekomst van het nieuws”. Het bedrijf werd regelmatig geprezen in de vakpers, onder andere door Digiday, voor het experimenteren met technologie op zowel nuttige (meeslepende visuele advertenties) als charmante manieren (een lamp in de redactiekamer die medewerkers laat weten wanneer het gaat regenen).
Voordat data-gerelateerde redactionele rollen de standaard werden in de branche, heeft Quartz het product in de redactiekamer geïntegreerd, voornamelijk via het “Things”-team onder leiding van Seward. Things, een combinatie van journalistiek en codeerteam, introduceerde een tool waarmee verslaggevers snel hun eigen ruwe grafieken konden publiceren. In de traditionele redactiekamers van die tijd kon het plaatsen van een grafiek in een verhaal een tijdrovende groepsinspanning zijn. Aangezien een krantenkop met de belofte “één grafiek die perfect uitlegt” over een bepaald onderwerp toen een betrouwbare traffic-genererende trope was, stelde de tool de Quartz verslaggevers in staat om wendbaarder en onafhankelijker te zijn. Visuals en interactives verspreidden zich over de industrie, en Quartz hielp de standaard te zetten voor hoe digitale bedrijfsjournalistiek eruit kon zien. In korte tijd genereerde het bedrijf lof en prijzen.
“Een van de geweldige dingen die Quartz deed, was echt nieuwsredacteuren over de hele wereld inspireren om nieuws te zien als een product en niet alleen als een brok tekst,” zei Dan Frommer, een Quartz-redacteur van 2014 tot 2016 die nu een nieuwsbrief schrijft genaamd The New Consumer. “Het feit dat iedereen niet alleen zijn eigen grafieken mocht maken, maar daar ook verantwoordelijk voor was, leidde tot een gegevens- en wiskundige geletterdheid die op veel plaatsen niet wordt aangemoedigd of voorgeschreven.”
Toen het profiel van Quartz groeide, nam ook het verkeer toe. Minder dan een jaar na de lancering bereikte Quartz 2 miljoen unieke bezoekers en overtrof daarmee The Economist, een moment dat toentertijd werd gezien als een wisseling van de wacht. Er werden meer adverteerders aangetrokken, zoals Ralph Lauren, KPMG en Rolex.
In de loop van de volgende jaren bezorgden de verwijzingsgoden van Facebook Quartz en een horde andere outlets een enorme hoeveelheid verkeer. Het bedrijf breidde uit naar nieuwe markten zoals India en Afrika. Tegen het einde van 2015 had het 60 redactieleden die 50 tot 60 stukken content per dag schreven en ongeveer 15 miljoen maandelijkse unieke bezoekers trokken. Het dook in video en in maart 2016, te midden van de video-explosie op Facebook, bereikte het 200 miljoen weergaven op alle platforms, het soort mijlpaal dat destijds werd aangeprezen door mediakaderleden die later zouden leren hoe wispelturig de aard van Facebook-videoweergaven is.
Concurrenten voor advertentiedollars zagen Quartz als een modeluitgeverij. “Toen ik Slate runde, keek ik met bewondering naar ze”, aldus Keith Hernandez, de voormalige voorzitter van die site. In de eerste twee jaar van het bedrijf deed Quartz zelden concessies aan de prijs en scoorde CPM’s van ongeveer 75 dollar, volgens mensen die bekend zijn met de zaak. De in-house sponsored content unit werkte samen met grote merken om op maat gemaakte, scherp ogende (en minder opdringerige) native en banner advertenties te maken, waarbij de IAB standaard display ad units werden verworpen. Toen Quartz zijn chart building tool openstelde voor het publiek, was GE de stichtende sponsor.
De mantra van kwaliteit boven kwantiteit werkte en de voorspoed van Quartz stelde kleine en middelgrote nieuwkomers gerust dat het mogelijk was om blue-chip klanten met diepe zakken te scoren. “Er was een besef dat de groei op Facebook niet oneindig zou zijn, en dat er misschien een plaats was voor de middenklasse van publiceren als je mooie advertenties kunt maken,” zei Hernandez.
Verloren focus
Quartz vierde zijn vijfde verjaardag in september 2017 te midden van een golf van optimisme. “Quartz bereikt nu elke maand meer dan 100 miljoen van u via verschillende platforms. Vorige maand nog had onze website 22 miljoen unieke bezoekers”, schreef Delaney in een memo waarin hij de toekomstplannen uiteenzette. Meer uitbreiding lag in het verschiet. Er zou een Quartzy komen, een nieuwe vertical die het leven en de cultuur zou uitbreiden, evenals Quartz At Work, om management en de werkplek te behandelen. Een middag component zou worden toegevoegd aan de populaire Morning Brief e-mail van Quartz. Er zouden meer videoseries komen op Facebook, YouTube en de site van Quartz.
Tussen was de eigendomsstructuur van het moederbedrijf van Quartz veranderd. Een paar maanden eerder had David Bradley, de eigenaar van Atlantic Media, een meerderheidsaandeel in het tijdschrift Atlantic verkocht aan Laurene Powell Jobs, de weduwe van Apple-oprichter Steve Jobs. Quartz bleef onder de paraplu van Atlantic Media, maar Bradley maakte de mensen om hem heen duidelijk dat de volgende generatie van zijn familie geen interesse had om mediabaronnen te worden. Er werd gespeculeerd dat Quartz, een albatros om de nek van Bradley, ook te koop was.
De marktkrachten begonnen ook te verschuiven. Facebook, door de pers vernederd voor zijn centrale rol in de verspreiding van verkeerde informatie, veranderde in januari 2018 zijn Nieuwsfeed-algoritme om de nadruk te leggen op gebruikersinhoud boven die van uitgevers. Nieuwsbedrijven die van de verkeersbonanza profiteerden, zagen hun publiek dalen. Quartz van zijn kant had dit soort whiplash al eerder meegemaakt. In de begindagen kreeg de site flinke verwijzingen van LinkedIn, maar die verdampten toen het platform overging op het verkopen van eigen content. Voor de algoritmewijziging van Facebook, maar vooral daarna, hebben uitgevers zoals Quartz hun interesse in zoekoptimalisatie hernieuwd om hun verwijzingsbronnen te diversifiëren. Voor oudere sites was het vertrouwd om gedeeltelijk terug te keren naar een Google-gestuurd model. Zo werd het gedaan vóór de goudkoorts van Facebook (denk aan “Hoe laat is de Super Bowl?”). Maar Quartz had een groot deel van dat mediatijdperk gemist.
“Er was zeker een punt waarop we door de verschuiving in ons verwijzingsverkeer niet helemaal zeker wisten wat de hefbomen waren,” zei Kira Bindrim, uitvoerend redacteur van Quartz.
De steeds veranderende stroom van hoe digitale uitgevers verkeer binnenhalen, is een bron van veel zelfreflectie geweest sinds de algoritmeverandering. “Het tijdperk van digitale media waarin iedereen zichzelf mat aan de hand van het totale aantal bezoekers was in het beste geval relevant in dat tijdperk, maar waarschijnlijk was het zelfs toen al een beetje een misvatting,” zei Seward. “Ik denk dat iedereen in zijn hart dit allang wist, en dat wat telde het centrum van die bullseye was – dat sterk gedefinieerde publiek dat echt loyaal was.”
De bloeitijden bij Quartz creëerden een meer verwarde nieuwsruimte, zeiden huidige en voormalige Quartz-medewerkers. De tijd dat de publicatie zich voornamelijk richtte op het communiceren van scherpe analyses over de wereldeconomie was voorbij. De site behandelde nieuws over de hele kaart, van geopolitiek tot cultuur. De site zocht naar wegen om de bepalende verhalen van onze tijd, van Trump tot Brexit, te ontcijferen. Schrijvers klaagden dat de site het gevoel had verloren van wat eigenlijk kwartet was. Ze werden aangemoedigd om te “schommelen” en er meer inhoud uit te pompen om te zien wat zou werken. Van verslaggevers werd verwacht dat ze 20 verhalen per maand schreven (vaak korte stukjes analyse). Quartz artikelen begonnen meer te lijken op commodity nieuws verhalen die men elders kan vinden.
“In strategische zin verloor Quartz de focus van zijn oorspronkelijke missie om The Economist te zijn voor het huidige tijdperk,” zei een voormalige medewerker. “Het breidde zich uit naar verschillende soorten dekkingsgebieden en leek, te oordelen naar zijn output, te stoppen met nadenken over hoe het de wereld en de wereldeconomie kon uitleggen aan een publiek van opkomende bedrijfsleiders.”
“Er was een tijd bij Quartz nog niet zo lang geleden waarin we echt probeerden mensen te bedienen in dat volledige spectrum,” zei Bindrim. “Niet alleen de manier waarop je je werk moet doen en de wereldeconomie moet begrijpen, maar ook hoe je van dag tot dag omgaat met de mensen en de cultuur om je heen. Dat is het deel waar we de laatste tijd vanaf zijn gestapt om mensen in de engere zin van het woord te dienen.
Een langzame inkrimping begon aan de zakelijke kant. Native advertising werd steeds concurrerender. Elke uitgever in de industrie had zijn eigen op maat gemaakte advertentie shop. Campagnes bij Quartz, zei een voormalige medewerker, hadden uitgebreide betaalde budgetten nodig om verkeer te garanderen. “Voor een merk is het krijgen van een prijs vanwege een mooi uitziende campagne – de waarde daarvan is afgenomen,” zei de voormalige medewerker. “Merken zijn niet bereid om te betalen voor dat ding als het niet echt ten goede komt aan hun bedrijf buiten het sentiment. Dit waren erg dure campagnes.”
Het advertentiewerk vanQuartz is high-touch, maatwerk en van nature moeilijk schaalbaar. “De samenstelling van onze reclame is nog steeds beproefde display-units en contentwerk. Maar we hebben in de loop der jaren meer standaard advertentie-eenheden aangenomen, “zei Katie Weber, de huidige president van Quartz die sinds 2014 bij het bedrijf is. De site biedt nu bijvoorbeeld een 300 x 600 mobiele IAB-eenheid, iets wat het een paar jaar geleden niet deed. De verhuizing is een echo van andere native digitale uitgevers, zoals BuzzFeed, die tot ongeveer twee jaar geleden geautomatiseerde advertentie holdouts waren.
Hernandez, voorheen aan de advertentiekant bij BuzzFeed en Slate, zei dat Quartz de advertentie envelop duwde, maar dat het worstelde om duidelijk te definiëren waar het in de markt zat. “Wie waren hun concurrenten? Is het de Atlantic of Business Insider of moeten ze het opnemen tegen de WSJ of FT? Het antwoord was een beetje ‘ja’, dus werden ze een kleiner stukje van de taart.” Merken zijn tegenwoordig “dol op creativiteit en het merkdoel, maar uiteindelijk geven ze hun geld uit aan dingen die werken, en de dingen die werken zijn Facebook en Google.”
De stap naar subs
In juli 2018 kondigde Quartz aan dat het was overgenomen door Uzabase voor een prijs tussen $ 75 miljoen en $ 110 miljoen, op basis van toekomstige prestaties (uiteindelijke verkoopprijs: $ 86 miljoen). Uzabase had de hand gereikt naar Quartz voor een contentpartnerschap, en de gesprekken veranderden in een volledige overname. Het was een coup voor Bradley. Bronnen met kennis van het bedrijf schatten dat hij in staat was om in principe break-even te draaien.
Medewerkers waren stomverbaasd over de overname. Slechts weinigen hadden ooit gehoord van Uzabase, dat eigenaar is van de Japanse abonnementsdienst NewsPicks. “In Japan waren mensen echt bereid te betalen voor de NewsPicks-ervaring, en er zijn zoveel verschillende alternatieven in deze markt,” zei een voormalige medewerker aan de businesskant van Quartz. “De Japanse cultuur heeft een andere relatie met media en minder concurrentie. Ik zou het gewoon nooit van de grond kunnen zien komen in de VS.”
In het najaar van 2018 onthulde Quartz een betaald lidmaatschapsaanbod – $ 14,99 per maand of $ 99 per jaar – waarbij het meer inhoud en evenementen voor Quartz-enthousiastelingen beloofde. Zes maanden later plaatste het een gedoseerde paywall. “De belangrijkste verandering na de overname door Uzabase was de focus op het uitbouwen van de abonnementenbusiness,” zei Seward. “Er bestaat geen twijfel over dat het hebben van gediversifieerde inkomstenstromen van cruciaal belang is voor ons en voor elk mediabedrijf vandaag de dag. Een sterke abonnementenbusiness is slechts langzaam en gestaag opgebouwd.”
Sommige verslaggevers hadden moeite met de paywall en het abonnementsmodel, zoals schrijvers die hun werk door zo veel mogelijk mensen willen laten zien vaak doen. Anderen hadden het gevoel dat het werk zelf grotendeels niet was veranderd. Nieuwere functies kregen een prominente plaats, zoals “veldgidsen”, diepgaande verhalen over de toestand van een industrie of onderwerp. Tegenwoordig lijkt de homepage van Quartz meer op een NewsPicks-achtige curatietool – waarbij naast Quartz ook verhalen van andere verkooppunten worden belicht – dan op een traditionele uitgevershomepage.
Eind april had Quartz 17.860 betaalde leden. Volgens het laatste Uzabase-dossier verdient de site $118.000 aan maandelijks terugkerende inkomsten uit abonnementen. “We verslaan de wereldeconomie voor slimme ambitieuze jonge professionals die een meer globale kijk op bedrijfsjournalistiek willen dan ze elders krijgen, en we proberen zo nuttig mogelijk te zijn voor die groep,” zei Seward. Quartz lokt nieuwe abonnees uit plaatsen zoals haar bestaande nieuwsbrief publiek, volgens Weber. Ze streeft ernaar de inkomsten uit abonnementen te laten groeien tot 50/50 met reclame. “Dat gebeurt niet van de ene dag op de andere en zal ook niet dit jaar gebeuren”, aldus Weber.
De werknemers van Quartz zetten vraagtekens bij het geduld van hun moederbedrijf. Uzabase zei dat het doel van de herstructurering is om “een basis te bouwen voor winstgevendheid tussen 2021-2022.” Volgens het financieel verslag 2019 van Uzabase daalden de totale inkomsten van Quartz, dat voornamelijk uit reclame bestaat, vorig jaar met 22% tot 26,9 miljoen, van 34,8 miljoen dollar in 2018 .
Quartz ziet er vandaag de dag, zeggen huidige en voormalige werknemers, heel anders uit en voelt heel anders aan. In de jaren na de overname heeft het bedrijf een aantal van de definitieve producten afgeworpen die het tot een veelvuldig onderwerp van de mediapers maakten. De Quartz-app, een bekroond mobiel nieuwsproduct in de stijl van een chatbot, werd in 2019 met pensioen gestuurd ten gunste van een nieuwer product dat is gebouwd rond de NewsPicks-appinfrastructuur. Het debuteerde met fanfare: “Quartz Pro’s” zoals Richard Branson en Sallie Krawcheck boden in-app commentaar. Maar Quartz beëindigde het donateursprogramma en de dienst lijkt nu op een typische nieuwsuitgever app. Volgens Apptopia is de nieuwe Quartz-app ongeveer 700.000 keer gedownload sinds de lancering in november 2018.
Terwijl de cultuur verschoof, verloor het bedrijf in de afgelopen twee jaar een aantal van zijn belangrijkste redacteuren aan plaatsen zoals The New York Times, Reuters en Medium, waardoor het moreel verzwakte. Aan de zakelijke kant vertrok chief revenue officer Joy Robins naar de Washington Post. De nieuwsredactie kreeg ook te maken met twee tragedies, de dood van redacteuren Lauren Brown en Xana Antunes, beiden aan kanker. “Hun beide sterfgevallen troffen ons heel hard,” zei Seward. “We voelden die sterfgevallen zoals een familie ze zou voelen. Ik was echt trots op hoe iedereen er voor elkaar was.”
In oktober 2019 bereikte het verloop zijn hoogtepunt met het vertrek van Delaney, nu adviseur en senior redacteur van de New York Times opiniesectie, en Lauf, die voorzitter werd en later naar een adviserende rol verhuisde. “Zij waren echt het hart en de ziel van Quartz, en het zou nooit meer hetzelfde zijn zonder hen,” zei een voormalige medewerker. Seward, een medeoprichter, werd benoemd tot CEO en Weber werd gepromoveerd tot president.
Teruggekeerd naar ongeëvenaard
In maart van dit jaar zetten de werknemers van Quartz zich schrap voor ontslagen. Twee kleinere ontslagrondes in 2019 hadden al wat van de onzekerheid rond het bedrijf blootgelegd. Toen de pandemie uitbrak, gaf Seward aan dat er bezuinigingen in het verschiet lagen (eind vorig jaar had Quartz 188 werknemers).
De ontslagen waren dieper dan verwacht. De directie wees het aanbod van de vakbond van redacteuren van Quartz af om over te gaan tot afkoop of een workshare-programma, tactieken die ook door andere in moeilijkheden verkerende nieuwsbedrijven in tijden van Covid-19 zijn toegepast. Het bedrijf weigerde commentaar te geven op de onderhandelingen, maar Seward zei dat het zinvoller was om in één keer flink te snijden dan in meerdere over een langere periode.
Voorlopig hebben de ontslagen het personeel met stomheid geslagen. Vrijwel het hele geopolitiek-team van Quartz is ontslagen in de aanloop naar een enorm politiek verhaal. Het bekroonde videoteam werd ook de deur gewezen. “Geen van de bezuinigingen was gemakkelijk of voor de hand liggend”, zei Seward, die eraan toevoegde dat Quartz trots was op de kwaliteit van het videowerk, maar dat het nooit een manier had kunnen vinden om er significante inkomsten uit te genereren (vooral nadat Facebook zijn nieuwsvideo-exploratie had beperkt). “In het begin bouwden we de premium reclamebusiness rond die band met lezers,” zei hij. “Vandaag de dag vormt dat de basis voor een bedrijf dat zowel premium advertising als abonnementen is.”
Terwijl de verslaggevers weer aan het werk gaan, zijn degenen die de ontslagen hebben overleefd, teruggekeerd naar een nieuwsmoment zonder weerga, met een coronavirus dat woedt, een recessie en protesten die over de hele wereld uitbreken. “Ik heb het gevoel dat velen in de redactiekamer nog steeds erg verdrietig zijn, en dat we allemaal een soort van afrekening hebben met een bedrijf dat beslissingen heeft genomen die we niet hadden verwacht,” zei Annalisa Merelli, een huidige verslaggeefster van Quartz. “Het voelt als uitgaan nadat je getrouwd bent geweest.”