Speciale effecten kunnen bioscoopbezoekers het gevoel geven dat ze in een andere wereld zijn – misschien op ontdekkingstocht op een andere planeet, zwemmend door de diepten van de oceaan, of oog in oog met een dinosaurus. Deze effecten zijn bedoeld om te vermaken, maar niet noodzakelijkerwijs wetenschappelijk accuraat. In deze Science Update hoort u hoe een van de populairste films uit de geschiedenis per ongeluk beide voor elkaar kreeg.
Transcript
Was T. rex een slowpoke? Ik ben Bob Hirshon en dit is Science Update.
In de film ‘Jurassic Park,’ zette de Tyrannosaurus Rex de achtervolging goed in. Hij leek minstens zo snel te rennen als zijn menselijke tegenspeler kon rijden.
Maar een nieuwe studie suggereert dat de echte T. rex waarschijnlijk niet zo lichtvoetig was. John Hutchinson, een biomechanica-onderzoeker aan de Stanford University, en zijn collega Mariano Garcia analyseerden de loopstijl van T. rex.
Hutchinson:
Wat wij deden was het bouwen van een eenvoudig tweedimensionaal model van de benen en het lichaam van een tweebenig, of tweebenig, dier dat loopt met een bepaalde snelheid en een soort van beperking tot een mogelijk bereik van waarden voor een Tyrannosaurus.
De topsnelheid van T. rex kwam uit tussen 10 en 25 mijl per uur — dus hij kon waarschijnlijk geen Jeep inhalen.
Maar hij zegt dat, op een grappige manier, ‘Jurassic Park’ eigenlijk dingen goed heeft gedaan.
Hutchinson:
Als je de film frame voor frame bestudeert, kun je een schatting van de snelheid krijgen. En eigenlijk ging de T. rex maar zo’n 10 of 15 mijl per uur.
Hij zegt dat de animators geprobeerd hebben de T. rex 45 of 50 te laten gaan, maar dat zag er onrealistisch uit. Dus vertraagden ze de dinosaurus en gebruikten snelle montages om de scène snel en spannend te maken.
Voor de American Association for the Advancement of Science, ik ben Bob Hirshon.
Making Sense of the Research
In sommige gebieden is groter niet per se beter. Neem bijvoorbeeld hardlopen. Hoe groter je bent, hoe meer beenspiermassa je nodig hebt om hard te lopen. Maar al die extra beenspieren kunnen je zwaarder maken, wat het weer moeilijker maakt om te rennen. Met andere woorden, de wiskunde begint tegen je te werken.
Daarom zijn gigantische dieren als olifanten meestal niet de snelste hardlopers, althans in verhouding tot hun grootte. Desondanks hebben veel wetenschappers geschat dat de enorme T. rex kon rennen met snelheden tot 45 mijl per uur. Maar die cijfers waren slechts gissingen op basis van het lichaam van de dinosaurus. Hutchinson besloot het probleem nader te bekijken.
Hij en Garcia ontwierpen een computermodel dat op basis van de spier- en lichaamsstructuur kon voorspellen of een dier snel kon rennen of niet. Het is geen mooie 3D-animatie in kleur, zoals je die in Jurassic Park ziet, maar het is zeer geschikt voor wetenschappelijke doeleinden. Om te zien of het model werkte, testten ze het met metingen van levende dieren, waaronder kippen (verrassend sterke lopers) en alligators (relatief zwakke lopers). Toen het model de juiste antwoorden gaf, was het tijd om de metingen van de T. rex in te voeren, die het resultaat waren van vier jaar nauwgezet fossiel onderzoek!
Het vonnis was, zoals u heeft gehoord, dat T. rex behoorlijk pokey was. 10 tot 25 mijl per uur is niet slakachtig, maar het komt overeen met een menselijke toploper (15 mijl per uur) en komt in de verste verte niet in de buurt van de snelste moderne dieren (cheeta’s kunnen bijvoorbeeld 70 mijl per uur lopen). En natuurlijk is hij niet zo snel als een Jeep. Een deel van de reden waarom hij niet zo snel kon lopen is omdat zijn poten gebogen waren. Probeer maar eens te rennen of te lopen met gebogen benen en je zult zien hoe vermoeiend het is!
- Waarom zijn grotere dieren vaak tragere lopers?
- Naast de spiermassa van de poten, welke andere factoren zouden kunnen bepalen hoe snel een dier kan lopen?
- Waarom denk je dat paleontologen dit willen weten? Wat kunnen we begrijpen door te weten hoe snel een dier ongeveer kan rennen?
- Kun je andere fysieke beperkingen bedenken die het gevolg zijn van heel groot zijn?
Lees meer over het Stanford Neuromuscular Biomechanics Lab, waar dit onderzoek plaatsvond.
UC Berkeley Museum of Paleontology is een museum gewijd aan de geschiedenis van het leven, met inbegrip van dinosaurussen.
De Sue at the Field Museum of Natural History bevat gedetailleerde informatie over een belangrijke vondst van een T. rex-fossiel.
Stuur ons feedback over deze Wetenschapsupdate >