De Cessna 400 is afgeleid van de Columbia 300 met normale aanzuiging, die op zijn beurt was afgeleid van de Lancair ES kit aircraft.
De 400 wordt aangedreven door een Continental TSIO-550-C motor met turbo, die 310 pk (230 kW) levert bij 2600 tpm. De 400 is voorzien van een Garmin G1000 glazen cockpit die later in de 300 werd ingebouwd om de Cessna 350 te creëren.
De Continental TSIO-550-C motor van de 400 is in staat om met lage toerentallen te vliegen. Gemeten tijdens de vlucht op 3355 m (11,000 voet), 28 C° (50 F°) boven de piek turbine inlaattemperatuur, leverde de maximum kruissnelheid een werkelijke luchtsnelheid van 369 km/h (199 knopen) en een brandstofstroom van 93 L (24,7 US gallons) per uur op. Bij dezelfde bedrijfsparameters en 50-75 °F arm van de piek werd de 400 gemeten op 189 knopen (350 km/u) TAS en 17,8 US gal (67 L)/hr (106,8 lb/hr, 67,6 l/hr).
In een review van 2006 zei Richard L. Collins van Flying magazine over de 400:
Iemand vroeg me of ik één woord kon bedenken om de G1000 Columbia 400 te beschrijven. Ik dacht aan “netjes” en “cool” en “compleet” en “geïntegreerd” en “snel” en “mooi”. Toen heb ik ze allemaal verworpen en gekozen voor “vliegtuig”, want de Columbia 400 is echt wat een vliegtuig moet zijn.
De Columbia 400 werd op de markt gebracht met een optioneel ijsbestrijdingssysteem, bekend als E-Vade, dat niet was gecertificeerd voor vliegen in bekende ijsomstandigheden. Het systeem bestaat uit warmtegeleidende grafietfoliepanelen op de vleugel- en staartvoorranden. Deze panelen worden verwarmd door 70 volt 100 ampère elektrische stroom die wordt geleverd door een speciale dynamo. Het systeem wordt bediend door een enkele schakelaar.
De 400 is voorzien van optionele speedbrakes gemonteerd op de bovenvlakken van de vleugel.
Het neuswiel van de 400 is niet direct bestuurbaar; directionele controle tijdens het taxiën wordt bereikt met behulp van differentieel remmen op de hoofdwielen.
In eerste instantie gewoon verkocht als de Cessna 400, kreeg het vliegtuig de marketingnaam Corvalis TT voor twin turbocharged door Cessna op 14 januari 2009. De naam is een afleiding van de stad Corvallis, Oregon, die ten westen ligt van de locatie Bend, Oregon van de Cessna-fabriek die het vliegtuig bouwde, voorafgaand aan de sluiting van de fabriek en de verplaatsing van de productie naar Independence, Kansas in 2009.
In april 2009 kondigde Cessna aan dat het de fabriek in Bend, Oregon zou sluiten waar de Cessna 400 werd geproduceerd en de productie zou verplaatsen naar Independence, Kansas, met de composietconstructie verplaatst naar Mexico. De productielijn werd opnieuw opgestart in oktober 2009 in de Cessna Independence verffabriek, in een tempo van één vliegtuig per zes maanden aanvankelijk. Dit was bedoeld om de nieuwe werknemers, plus de 30 uit Bend overgeplaatste werknemers, de kans te geven ervaring op te doen en ook om Cessna de kans te geven zijn onverkochte voorraad van Cessna 350’s en 400’s te verkopen. Op dat moment verwachtte het bedrijf de 350/400-productie tegen eind 2009 naar een permanente faciliteit te verplaatsen.
In december 2010 ontwikkelde een Cessna 400 die door een FAA-testpiloot in de fabriek werd getest, een brandstoflek, waarvan de oorzaak werd vastgesteld dat het vliegtuig “een aanzienlijk structureel defect in de vleugel had opgelopen tijdens een productie-acceptatievliegtest. De vleugelhuid brak los van de bovenste voorste vleugelligger. De lengte van de breuk was ongeveer 2 meter.” Als gevolg hiervan vaardigde de FAA een Airworthiness Emergency Directive uit die van toepassing was op zeven Cessna 400’s en één 350, allemaal op de productielijn. De AD had geen gevolgen voor in gebruik zijnde vliegtuigen van klanten, maar vertraagde wel de leveringen. In september 2011 stelde de Federal Aviation Administration een boete van 2,4 miljoen dollar voor omdat het bedrijf zich niet hield aan de kwaliteitsborgingseisen bij de productie van glasvezelonderdelen in zijn fabriek in Chihuahua, Mexico. Door een te hoge vochtigheidsgraad harden de onderdelen niet goed uit en de kwaliteitsborging bracht de problemen niet aan het licht. De FAA ontdekte ook 82 andere vliegtuigonderdelen die verkeerd waren gemaakt en niet waren ontdekt door de kwaliteitsborging van het bedrijf.
Op 29 maart 2011 onthulde Cessna een aantal verbeteringen aan de Cessna 400 op Sun ’n Fun, waarbij de nieuwe variant de TTx werd genoemd. Het vliegtuig verkoopt niet goed sinds de recessie eind jaren 2000 begon, met 110 afgeleverde in 2008, het eerste jaar dat Cessna het model produceerde, 41 in 2009 en slechts zeven verkocht in 2010. Het verbeterde toestel heeft een nieuw glazen cockpitpaneel, ontworpen door Cessna en gebaseerd op de Garmin G2000. Het wordt Intrinzic genoemd en is voorzien van twee 14 inch (36 cm) brede hogedefinitieweergavevensters en een touchscreencontroller die gebruik maakt van een infraroodra-raster om aanraakopdrachten te aanvaarden. Het vernieuwde model heeft ook dubbele stand- en koersreferentiesystemen, een GFC 700 automatische piloot, een Garmin GTS800 verkeersvermijdingssysteem, Garmin GTX 33ES transponder met ADS-B en het Garmin Electronic Stability Protection System, dat het vliegtuig beschermt tegen operaties buiten de goedgekeurde vlucht enveloppe. Het nieuwe TTx-model heeft geen traditionele instrumenten en maakt in plaats daarvan gebruik van de L-3 Trilogy als back-up. De TTx heeft ook een ingebouwde pulsoxymeter, een nieuw verfschema en een nieuw interieur. Tegen het einde van Sun ’n Fun 2011 gaf het bedrijf aan dat het 16 van het nieuwe TTx model had verkocht.
Tijdens Sun ’n Fun in maart 2012 kondigde het bedrijf aan dat een flight-into-known icing pakket een optie zou zijn op het TTx model. Het systeem biedt tot 2,5 uur bescherming tegen ijsvorming.
De productie van het ontwerp kwam in februari 2018 tot een einde. De verkoop van het model was slecht geweest, met slechts 23 verkochte exemplaren in 2017, in vergelijking met zijn belangrijkste concurrent, de Cirrus SR22, die datzelfde jaar 309 modellen verkocht.
GewichtenEdit
Het maximale startgewicht van de 400 is 3600 lbs (1633 kg) en het maximale landingsgewicht is 3420 lbs (1551 kg). Een typisch leeggewicht zonder ontdooiingsuitrusting is 1168 kg. Met een volle brandstoflading blijft er 187 kg over voor bemanning en bagage.
CertificeringEdit
Het vliegtuig werd oorspronkelijk gecertificeerd door de Federal Aviation Administration onder FAR 23, op 8 april 2004 als het Model LC41-550FG (voor Lancair Certified, Model 41, Continental 550 motor, Fixed Gear) en op de markt gebracht onder de aanduiding Columbia 400. De EASA-certificering werd in februari 2009 toegevoegd.
De Cessna 400 is gecertificeerd in de Utility Category, met een positieve limiet manoeuvreerbelastingsfactor van 4,4, terwijl de meeste vergelijkbare vliegtuigen (zoals de Cessna 182 en Cirrus SR22) zijn gecertificeerd in de Normal Category met een beladingsfactor van 3,8.
De 400 heeft een gecertificeerde airframe maximale levensduur van 25.200 vlieguren.