Hartford was in de jaren 1850 een snel groeiende rivierstad, waarvan het inwonertal tussen 1850 en 1860 verdubbelde. De economie van de stad bloeide op dankzij industrieën als uitgeverijen, verzekeringen, banken, munitie, verwerkende industrie en de binnenvaart. Zoals veel Amerikaanse steden in die tijd, profiteerde Hartford van de voordelen van de industriële revolutie. Maar samen met deze groei kwam ook een aantal groeipijnen, waaronder misdaad, overvolle huurkazernes, armoede, slechte sanitaire voorzieningen, vervuild water en vervuilde lucht. Het was in deze context dat Bushnell een idee voorstelde dat in geen enkele andere Amerikaanse stad was voorgesteld: de aanleg van een openbaar park, volledig gefinancierd met openbare middelen.
De eerste reacties van het publiek waren sceptisch. Hardnekkige bedrijfsleiders waren ertegen om belastbaar onroerend goed van de belastingrollen te halen. Bovendien kon men zich moeilijk een minder geschikte plaats voor een groen, vredig park voorstellen dan Bushnells voorgestelde terrein, waar twee leerlooierijen, een zeepziederij, varkensstallen en ander vee – en zelfs een vuilnisbelt – gevestigd waren. Er liep een spoorlijn doorheen en de stinkende Park River, vervuild met het industriële afval van de stad, stroomde erlangs. Langs beide oevers van de rivier stonden overvolle huurkazernes, waarvan de achterste rechtstreeks uitmondden in de trage stroming. Zelfs Ds. Bushnell beschreef het als “de hel zonder vuur.”
Na de presentatie van Dr. Bushnell in oktober 1853 te hebben aangehoord, stemde de gemeenteraad van Hartford in november echter unaniem voor de aankoop van het land dat het Bushnell Park zou worden. De kiezers van Hartford keurden de uitgave op 5 januari 1854 goed met een meerderheid van 1.687 tegen 683. Daarmee werd dit het eerste stadspark in het land dat door de burgers werd bedacht, aangelegd en betaald via een volksstemming.
“The Footguard Oak” – een afstammeling van The Charter Oak
Maar zes jaar later had het park nog steeds geen gestalte gekregen. Dominee Bushnell vroeg zijn goede vriend en inwoner van Hartford, Frederick Law Olmsted, om de lay-out van het park te ontwerpen. Olmsted had op dat moment echter een dubbele taak: het ontwerpen van Central Park in New York City en Forest Park in Springfield, Massachusetts, en sloeg het aanbod daarom af. Olmsted beval Jacob Weidenmann aan, een in Zwitserland geboren landschapsarchitect en botanicus. Weidenmanns plan voor het park omvatte sierlijke paden en clusters van bomen die wandelaars afschermden van de geluiden van de stad, en de aanwezigheid van de rivier de Park, die door het park stroomde, versterkten.
Latere toevoegingen aan het park zijn: het Horace Wells Monument in 1875, gebeeldhouwd door Truman Howe Bartlett; de Soldiers and Sailors Memorial Arch, ontworpen door George Keller in 1886 ter nagedachtenis aan hen die in de Amerikaanse Burgeroorlog vochten; de Corning Fountain in 1899, met beeldhouwwerk van J. Massey Rhind; de carrousel uit 1914 in 1974 (met een Wurlitzer #153 bandorgel voor de muziek); en het voorstellingspaviljoen in 1995.
Als gevolg van seizoensgebonden overstromingen en vervuiling, en vooral na de schade van de grote overstroming van 1936, werd de Park River bedolven onder ondergrondse leidingen, en ging een belangrijk kenmerk van het park verloren. Later werd een vijver toegevoegd om het park opnieuw van water te voorzien. Sinds 2017 is de Bushnell Park Pond de thuisbasis van Horace, een territoriale Grote Blauwe Reiger, liefdevol genoemd door de lokale 06103 gemeenschap om zowel Horace Wells, als Horace Bushnell te herdenken.
Heden ten dage is Bushnell Park een centraal punt in het centrum van Hartford, en het is de site van verschillende festivals en muziekevenementen elk jaar.
Het park werd opgenomen in het National Register of Historic Places in 1970.