Ik herinner me nog goed het moment dat onze verloskundige zei dat we geen andere keuze hadden dan een spoedkeizersnede. Alsof ik probeerde te onderhandelen over de voorwaarden, stelde ik twee vragen: mag mijn doula foto’s maken in de operatiekamer en kan ik nog borstvoeding geven?
“Natuurlijk kun je borstvoeding geven”, stelde mijn verloskundige me gerust, terwijl ze beloofde haar best te doen op het fotofront.
Na de geboorte van onze zoon heb ik 68 uur in het ziekenhuis doorgebracht. Ik ontdekte dat dat genoeg tijd was voor acht borstvoedingsdiensten en ongeveer acht unieke meningen over de juiste manier om borstvoeding te geven. Elke verpleegster vertelde me dat ik het verkeerd deed. Hun manier was de ENIGE manier.
Houd hem vast als een voetbal. Druk je borst tussen je vingers als een sandwich. Richt je tepel naar het plafond. Geef eerst melk zodat hij het kan ruiken. Kolf geen melk uit – je verspilt het!
Hoewel ik me voorbereid voelde toen ik zwanger was, had ik het gevoel dat ik de borstvoeding nooit onder de knie zou krijgen. Ik was doodsbang dat ik mijn baby in de steek zou laten. Gelukkig had ik het geluk dat ik een trio ervaren vroedvrouwen had die me terloops en vol vertrouwen verzekerden dat hoe onmogelijk het in die eerste dagen ook aanvoelde, ik me er wel doorheen kon slaan.
Toch snakte ik naar meer steun.
Ik snakte naar iemand die me kon vertellen wat er verder lag dan wat ik kon zien? Wat zijn de voordelen als ik mijn lichaam verder dwing dan het wil gaan? Hoe kan ik me door de pijn heen slaan? De tranen? Hoe weersta ik de druk om op te geven als iedereen me zegt dat het tijd is om te stoppen?
Dit is de reden waarom ik me gedwongen voel om over borstvoeding te schrijven, want ik voelde me ongelooflijk alleen in die eerste dagen en nachten. Ik wil mijn zeldzame, geliefde en buiten de gebaande paden gelegen kaart delen in de hoop dat het anderen kan helpen. Om diegenen te inspireren en aan te moedigen die op een splitsing van hun eigen pad zijn gekomen en niet weten welke richting voor hen de juiste is.
Maar, er is een groep moeders die ik tot voor kort niet herkende.
Zij staan aan het metaforische begin van het pad, zich volledig bewust van de beloningen die het avontuur belooft. Ze hebben hun wandelschoenen ingelopen, maar iets weerhoudt hen ervan om op pad te gaan. Terwijl ze zien hoe doorgewinterde wandelaars beginners aanmoedigen, voelen ze een diep gevoel van verlies. En wanneer degenen onder ons die op reis zijn het niet kunnen laten om enthousiast onze ongefilterde ervaringen te delen, voelt dat als zout in een tere wond strooien.
Dit gevoel kennen te veel moeders; vrouwen die ernaar verlangen om borstvoeding te geven, maar dat om de een of andere reden niet kunnen.
Het ervaren van een gevoel van rouw over onvervulde verwachtingen op een moment dat de hormonen van de moeder op hun hoogtepunt zijn, stuurt kwetsbare nieuwe moeders in een gevaarlijke emotionele achtbaan. Hoewel ik me terdege bewust ben van de onmiskenbare biologische voordelen van borstvoeding, is er niets belangrijker voor de gezondheid en het geluk van een kind dan een gelukkige en gezonde moeder.
Zelfmoord als gevolg van een postpartum depressie (PPD) is de nummer één moordenaar van nieuwe moeders. De gedachte aan jonge moeders die hun eigen leven nemen, laat me sprakeloos.
Kijkend door de lens van mijn eigen ervaring, ben ik verward door recente krantenkoppen die suggereren dat borstvoeding postnatale depressie kan veroorzaken, omdat ik altijd dacht dat het tegenovergestelde waar was.
Dus, wat is juist?
Zoals de meeste dingen in het leven, is niets zwart-wit; beide verklaringen kunnen tegelijkertijd waar zijn. Laten we wat dieper graven om erachter te komen waarom.
BREASTFEEDING BESCHERMT NIEUWE MOEDERS TEGEN POSTPARTUM DEPRESSIE
Voor de meeste nieuwe moeders die in staat zijn om borstvoeding te geven, toont onderzoek aan dat het bescherming biedt tegen postpartum depressie. Hoe?
Er zijn twee belangrijke moederhormonen die vrijkomen tijdens het geven van borstvoeding: oxytocine en prolactine. Oxytocine helpt moeders zich gelukkig te voelen en moedigt moederlijk gedrag aan. En prolactine, het melkproducerende hormoon, blijkt een speciale kalmte teweeg te brengen bij moeders. Van moeders die borstvoeding geven is ook aangetoond dat ze minder heftig reageren op adrenaline, wat resulteert in een verminderde stressrespons.
Naast de afscheiding van stemmingsverbeterende hormonen speelt de extra slaap die moeders die borstvoeding geven (borstvoeding + cosleeping) genieten een belangrijke rol bij het verminderen van het risico op depressie. Een studie van Dr Kathleen Kendall-Tackett, Ph.D, IBCLC, waarbij een steekproef van 6.410 moeders van baby’s 0-12 maanden oud werd betrokken, onthulde dat vrouwen die uitsluitend borstvoeding geven significant meer uren slaap, een betere lichamelijke gezondheid, meer energie en lagere percentages depressie rapporteerden dan gemengde of formule-voedende moeders.
Tijdens haar onderzoek identificeerde Kendall-Tackett een belangrijke risicofactor voor PPD; het aantal minuten dat een moeder nodig heeft om in slaap te vallen na te zijn gewekt. Zelfs de kleine variatie van het nemen van twintig versus dertig minuten om in slaap te vallen (vooral wanneer dit meerdere keren in één nacht wordt herhaald) kan het verschil betekenen tussen een depressieve en niet-depressieve moeder.
Terwijl moeders die borstvoeding geven vaker wakker worden om hun baby te voeden, vallen ze gemakkelijker weer in slaap. Moeders die flesvoeding geven worden minder vaak wakker, maar ze worden vollediger wakker en de tijd dat ze wakker zijn is aanzienlijk langer.
De vermoeidheid die moeders die borstvoeding geven voelen wordt vaak negatief benoemd, maar het is de manier van de natuur om ons weer in slaap te laten vallen en onze mentale en emotionele gezondheid te beschermen.
Deze potentieel levensreddende informatie verdient het om wijd en zijd te worden verspreid. Het ondersteunt het pleidooi voor het verstrekken van onbeperkte steun en onderwijs aan moeders, ervoor zorgend dat als zij borstvoeding kunnen en willen geven, dat onoverkomelijke obstakels hen niet in de weg zullen staan.
KAN BREASTFEEDING DE RISICO VOOR POSTPARTUM DEPRESSIE VERHOGEN?
Wanneer een moeder gepassioneerd is over borstvoeding, maar wordt gesaboteerd door onnauwkeurig advies, kan dit voortijdig een einde maken aan haar borstvoedingsreis. Dit kan een traumatiserende ervaring zijn en het verhoogt haar risico op PPD op twee manieren: door het verlies van hormonale bescherming en het emotionele leed van een onvervulde intentie.
Door gegevens van moeders in een lopende Britse studie te analyseren, onderzochten onderzoekers de effecten van borstvoeding op de geestelijke gezondheid van moeders op 2, 8, 21 en 32 maanden postpartum. Ze ontdekten dat het effect van borstvoeding op PPD sterk werd beïnvloed door de intentie van de moeders om borstvoeding te geven.
Het laagste risico op PPD werd gevonden bij vrouwen die hadden gepland om hun baby’s met succes te voeden en in staat waren om hun baby’s te voeden.
Het hoogste risico op PPD werd gevonden bij moeders die hadden gepland om borstvoeding te geven, maar niet doorgingen met het geven van borstvoeding aan hun baby’s. Interessant genoeg was het risico op PPD ook verhoogd bij vrouwen die niet van plan waren hun baby’s te voeden, maar dat wel deden.
De intentie van de moeder kan een belangrijke voorspeller zijn voor PPD.
Een andere groep kwetsbare moeders zijn diegenen die tijdens de zwangerschap een reeds bestaande depressie hebben doorgemaakt. In deze omstandigheden krijgen veel vrouwen het advies te stoppen met borstvoeding in de veronderstelling dat dit de druk zal verminderen die een nieuwe moeder voelt, maar dit advies kan onjuist zijn. Een van de grootste studies tot nu toe stelde vast dat vrouwen, zelfs met een reeds bestaande depressie, waarschijnlijk een verergering van hun symptomen zullen ervaren als ze voortijdig stoppen met borstvoeding.
Ruta Nonacs, MD PhD van het Massachusetts General Hospital Centre for Women’s Mental Health, zegt dat dit correleert met wat ze klinisch ziet. Vrouwen die geen borstvoeding willen geven, redden zich over het algemeen goed zonder borstvoeding. De meest verontruste vrouwen zijn degenen die, ondanks hun grote inzet voor borstvoeding, moeilijkheden ondervinden en uiteindelijk niet in staat zijn borstvoeding te geven.
De boodschap die we mee naar huis kunnen nemen: wanneer er een aanzienlijke afwijking is tussen wat werd verwacht en wat er feitelijk gebeurt, groeit de kwetsbaarheid van een vrouw voor PPD.
Er KAN NOOIT TE VEEL STEUN ZIJN
Moeder worden is een emotionele metamorfose die ons op een geheel ongekende manier uitdaagt. Onze visie op wat een MOEDER zijn betekent voor ieder van ons is uniek en individueel. Maar één ding is zeker; we waren nooit voorbestemd om dit alleen te doen. Het was de bedoeling dat grootmoeders, tantes, vrienden en neven ons zouden helpen en de weg zouden wijzen.
Het pad verlichten zodat we niet in het donker onze weg hoeven te zoeken op een onbekend pad.
Dit had een langzame reis moeten zijn, een episch avontuur, geen sprint naar de eindstreep met kunstmatige deadlines. We hebben cheerleaders nodig, geen competitie. En nieuwe moeders hebben steun nodig, of ze er nu voor kiezen om borstvoeding te geven of niet. Of ze in staat zijn borstvoeding te geven of niet.
In plaats van ons tegen elkaar te keren voor onze unieke keuzes, moeten we de echte problemen erkennen en samenkomen om verandering teweeg te brengen. Om te vechten voor overvloedig beschikbare en accurate post-natale zorg. Om adequaat zwangerschapsverlof te eisen. De status quo in vraag stellen opdat nieuwe moeders zich gesteund, gewaardeerd en gerespecteerd zouden voelen.
En als moeders moeten we kracht en gemeenschap vinden in onze gelijkenissen eerder dan toe te laten dat onze verschillen ons verdelen. Laten we er voor elkaar zijn, of we nu dezelfde beslissingen nemen of niet, want wat onze kinderen het meest van al nodig hebben zijn gelukkige en gezonde moeders.