Beyoncé in haar eigen woorden: Her Life, Her Body, Her Heritage

Zwangerschap & Lichaamsacceptatie

Na de geboorte van mijn eerste kind, geloofde ik in de dingen die de maatschappij zei over hoe mijn lichaam eruit moest zien. Ik zette mezelf onder druk om al het babygewicht in drie maanden kwijt te raken en plande een kleine tournee om er zeker van te zijn dat ik het zou doen. Achteraf gezien, was dat gekkenwerk. Ik gaf nog borstvoeding toen ik in 2012 de Revel-shows in Atlantic City gaf. Na de tweeling benaderde ik de dingen heel anders.

Ik woog 218 pond op de dag dat ik beviel van Rumi en Sir. Ik was opgezwollen door toxemia en had meer dan een maand bedrust gehouden. Mijn gezondheid en die van mijn baby’s waren in gevaar, dus onderging ik een spoedkeizersnede. We brachten vele weken in de NICU door. Mijn man was een soldaat en zo’n sterke steun voor mij. Ik ben er trots op dat ik getuige ben geweest van zijn kracht en zijn ontwikkeling als man, als beste vriend en als vader. Ik zat in de overlevingsstand en begreep het pas maanden later allemaal. Vandaag heb ik een band met elke ouder die zo’n ervaring heeft meegemaakt. Na de keizersnede voelde mijn hart anders. Het was een zware operatie geweest. Sommige van je organen worden tijdens de bevalling tijdelijk verplaatst, en in zeldzame gevallen tijdelijk verwijderd. Ik ben er niet zeker van dat iedereen dat begrijpt. Ik had tijd nodig om te genezen, om te herstellen. Tijdens mijn herstel gaf ik mezelf zelfliefde en zelfzorg, en omhelsde ik het feit dat ik rondingen had. Ik accepteerde wat mijn lichaam wilde zijn. Na zes maanden begon ik me voor te bereiden op Coachella. Ik werd tijdelijk veganist, gaf koffie, alcohol en alle vruchtendranken op. Maar ik had geduld met mezelf en genoot van mijn vollere rondingen. Mijn kinderen en man deden dat ook.

Ik vind het belangrijk dat vrouwen en mannen de schoonheid van hun natuurlijke lichaam zien en waarderen. Daarom heb ik de pruiken en de haarextensies weggedaan en weinig make-up gebruikt voor deze shoot.

Tot op de dag van vandaag zijn mijn armen, schouders, borsten en dijen voller. Ik heb een kleine mamma-buidel, en ik heb geen haast om er vanaf te komen. Ik denk dat het echt is. Als ik klaar ben om een six-pack te krijgen, ga ik in de beast zone en werk ik me te pletter tot ik het heb. Maar op dit moment, mijn kleine FUPA en ik voelen ons alsof we voor elkaar bestemd zijn.

Watch: Behind the Scenes of Beyoncé’s Vogue Cover Shoot:

Opening Doors

Tot er een mozaïek van perspectieven van verschillende etniciteiten achter de lens staat, zullen we een beperkte benadering en kijk op hoe de wereld er eigenlijk uitziet, blijven houden. Daarom wilde ik samenwerken met deze briljante 23-jarige fotograaf Tyler Mitchell.

Toen ik begon, 21 jaar geleden, kreeg ik te horen dat het moeilijk voor me was om op covers van tijdschriften te komen omdat zwarte mensen niet verkochten. Dat is duidelijk een mythe gebleken. Niet alleen staat er een Afro-Amerikaan op de cover van de belangrijkste maand voor Vogue, dit is de allereerste Vogue-cover die door een Afro-Amerikaanse fotograaf is gemaakt.

Het is belangrijk voor me dat ik help deuren te openen voor jongere artiesten. Er zijn zoveel culturele en maatschappelijke barrières dat ik graag wil doen wat ik kan om het speelveld gelijk te maken, om een ander gezichtspunt te laten zien voor mensen die het gevoel hebben dat hun stem er niet toe doet.

Stel je voor dat iemand de briljante vrouwen die mij voorgingen geen kans had gegeven: Josephine Baker, Nina Simone, Eartha Kitt, Aretha Franklin, Tina Turner, Diana Ross, Whitney Houston, en de lijst gaat maar door. Zij openden de deuren voor mij, en ik bid dat ik alles doe wat in mijn vermogen ligt om deuren te openen voor de volgende generatie talenten.

Als mensen in machtige posities alleen mensen blijven inhuren en casten die op hen lijken, klinken zoals zij, uit dezelfde buurt komen als waar zij zijn opgegroeid, zullen zij nooit meer begrip krijgen voor ervaringen die anders zijn dan die van henzelf. Ze zullen dezelfde modellen inhuren, dezelfde kunst cureren, steeds weer dezelfde acteurs casten, en we zullen allemaal verliezen. Het mooie van sociale media is dat het volledig democratisch is. Iedereen heeft inspraak. Ieders stem telt, en iedereen heeft een kans om de wereld vanuit zijn eigen perspectief te schilderen.

Voorouders

Ik kom uit een geslacht van gebroken man-vrouw verhoudingen, machtsmisbruik, en wantrouwen. Pas toen ik dat duidelijk zag, was ik in staat om die conflicten in mijn eigen relatie op te lossen. Verbinding met het verleden en kennis van onze geschiedenis maakt ons zowel gekneusd als mooi.

Ik heb onlangs onderzoek gedaan naar mijn afkomst en kwam erachter dat ik afstam van een slaveneigenaar die verliefd werd op en trouwde met een slaaf. Ik moest die openbaring in de loop van de tijd verwerken. Ik vroeg me af wat het betekende en probeerde het in perspectief te plaatsen. Ik geloof nu dat dit de reden is waarom God mij zegende met mijn tweeling. Mannelijke en vrouwelijke energie konden voor het eerst naast elkaar bestaan en groeien in mijn bloed. Ik bid dat ik in staat zal zijn de generatievloeken in mijn familie te verbreken en dat mijn kinderen minder gecompliceerde levens zullen hebben.

Mijn reis

Er zijn vele schakeringen op elke reis. Niets is zwart of wit. Ik ben door de hel gegaan, en ik ben dankbaar voor elk litteken. Ik heb verraad en liefdesverdriet in vele vormen meegemaakt. Ik heb teleurstellingen gehad in zowel zakelijke als persoonlijke partnerschappen, en ze hebben me allemaal verwaarloosd, verloren en kwetsbaar doen voelen. Door dit alles heen heb ik geleerd te lachen en te huilen en te groeien. Als ik kijk naar de vrouw die ik in mijn twintiger jaren was, zie ik een jonge vrouw die groeit in zelfvertrouwen, maar die iedereen om haar heen wil behagen. Ik voel me nu zo veel mooier, zo veel sexier, zo veel interessanter. En zo veel krachtiger.

Vrijheid

Ik hou niet van te veel structuur. Ik ben graag vrij. Ik leef niet als ik niet iets creëer. Ik ben niet gelukkig als ik niet creëer, als ik niet droom, als ik geen droom creëer en er iets echts van maak. Ik ben niet gelukkig als ik niet verbeter, evolueer, vooruitga, inspireer, onderwijs en leer.

Coachella

Ik had een duidelijke visie voor Coachella. Ik was zo specifiek omdat ik het had gezien, ik had het gehoord, en het was al in mij geschreven. Op een dag zong ik willekeurig het zwarte volkslied voor Rumi terwijl ik haar in slaap bracht. Ik begon het elke dag voor haar te neuriën. In de show werkte ik op dat moment aan een versie van het volkslied met deze donkere mineur akkoorden en stampen en riemen en schreeuwen. Na een paar dagen neuriën van het volkslied, realiseerde ik me dat ik de melodie verkeerd had. Ik zong het verkeerde volkslied. Een van de meest dankbare delen van de show was het maken van die verandering. Ik zweer het, ik voelde pure vreugde op ons neerdalen. Ik weet dat de meeste jongeren op het podium en in het publiek de geschiedenis van het zwarte volkslied niet kenden vóór Coachella. Maar ze begrepen het gevoel dat het hen gaf.

Het was een viering van alle mensen die meer hebben opgeofferd dan wij ons ooit kunnen voorstellen, die de wereld vooruit hebben geholpen zodat het een vrouw van kleur kon verwelkomen als hoofdact van zo’n festival.

OTR II

Een van de meest gedenkwaardige momenten voor mij op de On the Run II tour was de show in Berlijn in het Olympiastadion, de locatie van de Olympische Spelen van 1936. Dit is een plaats die werd gebruikt om de retoriek van haat, racisme en verdeeldheid te promoten, en het is de plaats waar Jesse Owens vier gouden medailles won, en de mythe van blanke suprematie vernietigde. Minder dan 90 jaar later traden twee zwarte mensen daar op voor een volgepakt, uitverkocht stadion. Toen Jay en ik ons laatste nummer zongen, zagen we iedereen glimlachen, elkaars handen vasthouden, elkaar kussen en vol liefde. Om zo’n menselijke groei en verbinding te zien – ik leef voor die momenten.

Legacy

Mijn moeder leerde me hoe belangrijk het is om niet alleen gezien te worden, maar ook om mezelf te zien. Als moeder van twee meisjes is het belangrijk voor me dat zij zichzelf ook zien, in boeken, films en op catwalks. Het is belangrijk voor me dat ze zichzelf zien als CEO’s, als bazen, en dat ze weten dat ze het script voor hun eigen leven kunnen schrijven – dat ze hun mening kunnen geven en dat ze geen plafond hebben. Ze hoeven niet een bepaald type te zijn of in een bepaalde categorie te passen. Ze hoeven niet politiek correct te zijn, zolang ze maar authentiek, respectvol, medelevend en empathisch zijn. Ze kunnen elke religie verkennen, verliefd worden op elk ras en houden van wie ze willen houden.

Ik wil hetzelfde voor mijn zoon. Ik wil dat hij weet dat hij sterk en dapper kan zijn, maar dat hij ook gevoelig en aardig kan zijn. Ik wil dat mijn zoon een hoog emotioneel IQ heeft, waarin hij vrij is om zorgzaam, waarheidslievend en eerlijk te zijn. Het is alles wat een vrouw in een man wil, en toch leren we het onze jongens niet.

Ik hoop mijn zoon te leren niet het slachtoffer te worden van wat het internet zegt dat hij zou moeten zijn of hoe hij zou moeten liefhebben. Ik wil betere voorstellingen voor hem creëren, zodat hij zijn volledige potentieel als man kan bereiken, en hem leren dat de echte magie die hij in de wereld bezit, de kracht is om zijn eigen bestaan te bevestigen.

Ik ben op dit moment op een plaats van dankbaarheid.

Ik accepteer wie ik ben. Ik zal doorgaan met het verkennen van elke centimeter van mijn ziel en elk deel van mijn kunstenaarschap.

Ik wil meer leren, meer onderwijzen en voluit leven.

Ik heb lang en hard gewerkt om op een plek te komen waar ik kan kiezen om mezelf te omringen met wat me vervult en inspireert.

Zoals verteld aan Clover Hope.

Bestel nu het septembernummer.