Door bioloog Wade Nolan
We identificeren dieren vaak aan de hand van hun kleur. Als je deze criteria op zwarte beren toepast, vergis je je, want zwarte beren zijn er in ten minste vier hoofdkleuren. Geen Noordamerikaans dier heeft meer kleurvariatie dan zwarte beren. Ik heb het geluk gehad ze allemaal te zien. Met een beetje reizen, kunt u ze ook allemaal zien.
Kleurfase beren worden gegroepeerd in vier grote categorieën. Coal black is de meest voorkomende. Deze beren zijn egaal zwart en hebben soms een witte bles op hun borst. Deze beren komen voor langs de zuidelijke en oostelijke kust, dan landinwaarts tot aan de Mississippi en noordwaarts over geheel Canada. In de staten ten westen van Ol’Miss komen nog steeds veel “zwarte” beren voor, maar de kleurfase begint zich af te tekenen naarmate je verder naar het westen reist.
Dr. Dave Samuel- Goede vriend en fervent berenjager, Dr. Dave Samuel heeft tenminste drie B&C chocolade beren gevangen. Deze komt uit Alberta.
Bruine en chocoladebruine beren, soms zelfs met een donkere chocoladevachtkleur, kunnen gemengd met totaal zwarte beren worden gevonden als men naar het westen reist. Bruine en Coco beren zijn heel gewoon in Alberta, Manitoba en Saskatchewan en zuidelijk tot in de grote Amerikaanse vlaktes. In sommige gebieden zijn tot 25% van de beren beren in kleurfase. Op een Saskatchewan wilderness bow hunt zag ik meer dan 14 verschillende zwarte beren en allemaal waren ze zwart. Dit is een gebied met een opmerkelijk percentage beren in kleurfase. Zelfs wanneer gekleurde beren deel uitmaken van de populatie vormen zij slechts een percentage van de beren.
Sommige beren in het Westen zijn kaneelkleurig. Deze kleur is een prachtige tint die meer voorkomt in woestijn- en bergachtige streken. Jaren geleden waren een vriend Jerry Peterson en ik beren aan het roepen en filmen in New Mexico bij Arizona. We waren op een steile berghelling bezaaid met grote Ponderosa dennen. Het gebied was bezaaid met rotsachtige ruggen en geel gras. Jerry begon te klinken als een reekalf in nood en binnen een minuut zag ik een beer snel van onderen naar ons toe klimmen. Het was mijn eerste blik op een kaneelzwarte beer en het was een grote. Zijn vacht rimpelde bij elke sprong toen hij dichter bij ons kwam. Omdat ik uit Alaska kom en gewend ben bruine beren van deze kleur te zien, moest ik mezelf eraan herinneren dat dit een zwarte beer in de kleurfase was. Het moment was opvallend gedenkwaardig. Jerry riep hem veel te dichtbij. Toen hij ons doorhad, ging hij er als een raket vandoor naar een ander deel van New Mexico. Hoewel deze beer in het zuidwesten van Amerika was, komen kaneelberen tot in de Rockies en Canada voor. Blonde beren zijn veel zeldzamer.
De blonde kleurfase beren zijn minder algemeen dan de andere, zelfs waar ze het meest voorkomen. Een paar jaar geleden wilde ik er met mijn boog een vangen, en koos een gebied in Noord-Alberta aan de Great Slave River. Ik geloof dat het dag vier was en ik had al een paar mooie zwarte beren gezien. Mijn gids bracht me bijna een uur lang stroomafwaarts in een rivierboot met platte bodem. We moesten 20 mijl van ons eilandkamp zijn toen we aan land gingen. Mijn gids had op 40 meter van de oever een aas neergelegd. Er was nog nooit op het aas gejaagd en het lag mijlenver van nergens. De boomtent stond maar tien meter van de bruine kolkende rivier. Wat een bijzondere wildernis ervaring.
Een uur later zag ik iets met een blonde kleur mijn kant opkomen vanuit het binnenland. Het was een zeer blonde beer. Ik maakte mijn boog klaar en richtte me op deze ongewone beer. Hij was helemaal lichtblond. De beer stopte bij het aas. Hij keek mij recht aan en viel mijn boom aan. Zonder te stoppen om van richting te veranderen, begon hij zijn weg naar mijn boomtribune te zoeken. Hij klom met de behendigheid van een 250-pond eekhoorn….met tanden en klauwen.
Ik ben een ervaren berenwaarnemer en dit was niet de eerste beer die in mijn boom klom, maar deze klom alsof het de Olympische kampioenschappen boomklimmen waren. Zijn klim leek niet gedreven door nieuwsgierigheid. Ik was in de war. Hoewel ik berenspray bij me had, trok ik in plaats daarvan mijn boog en probeerde langs mijn laars naar beneden te mikken. Dat is moeilijker dan je denkt, vooral als je rekening houdt met het volledige harnas waarmee ik aan de boom was vastgebonden en de tussenliggende takken. De beer stopte op 18 centimeter onder mijn standaard. Enigszins in paniek, merkte ik dat ik geen goed schot had. Plan “B” was snel in ontwikkeling. Ik had korte visioenen over mij als een piñata die boven mijn standaard was vastgebonden en rondgeslingerd werd. Ik had geen ideeën meer, gilde als een meisje en stampte op mijn laars.
Hij keek naar me en begon naar beneden te klimmen. Eenmaal bij het vuil liet ik me zakken en keek toe hoe hij naar het aas liep. Eenmaal daar wierp hij weer een blik op me, maar deze keer keek ik naar hem door mijn 3-pins vizier. De pijl ging door zijn borst en in het Alberta vuil achter hem. Hij rende slechts 25 meter in het zicht en deed een voorwaartse rol. Hij was neer.
Wade’s Double- Deze jacht in Alberta was mijn spannendste ooit. Mijn enige blonde beer. Ik pakte twee beren in ongeveer vijf minuten. Beiden met houding.
Voordat ik de kans had om nog een pijl te schieten, kwam een andere zwarte beer van ongeveer dezelfde grootte aanrennen, direct naar de neergehaalde blonde beer. Toen hij bij de beer aankwam gebeurde er iets dat me de rillingen over de rug deed lopen. De zwarte beer begon de neergeschoten beer te bijten, te schudden en te klauwen. Er klonken zelfs wat ongewone en verontrustende geluiden. Ik richtte mijn tweede pijl. Alberta heeft een limiet van twee beren.
Deze zwarte beer liep uiteindelijk naar het aas om het gebied te scannen en mij rechtstreeks aan te kijken. Zonder enige waarschuwing, viel hij ook mijn boom aan, dit keer tot aan de basis. Een moment lang staarde hij me aan alsof ik iets onaangenaams over zijn moeder had gezegd. Toen draaide hij zich langzaam om en liep met stijve poten naar de neergehaalde beer toe. Toen hij even stopte en zich omdraaide om oogcontact met mij te maken, ging er ook een pijl door deze slechte acteur. In minder dan vijf minuten had ik er een van elke smaak. Een blonde uit Alberta onder hen, beide beren.
De scheidslijn tussen kleurfase en kleurfase is vet. Ik heb wat onderzoek naar de kleur van beren opgezocht. Van de 14.535 zwarte beren die door jagers zijn ingecheckt of door onderzoekers zijn behandeld in Ontario, Tennessee, Maine, New York en Minnesota, was geen enkele beer een kleurfasebeer. Merk op dat al deze onderzoekslocaties ten oosten van de Mississippi liggen. In deze streek houden de beren zich bij voorkeur op in borstelige bossen. De zwarte kleur van het haar van de beren kan nog een voordeel opleveren. De melaninerijke vacht is bestand tegen schuren, wat een beer die in zijn natuurlijke omgeving tegen struiken en boomtakken schuurt, ten goede kan komen.
Zwarte beren met een bruine of blonde vacht worden daarentegen aangetroffen in het open terrein van het westen van de VS en in de westelijke provincies van Canada. Dit kan een reactie zijn op de openheid van het land en de blootstelling aan direct zonlicht. We weten allemaal dat het dragen van een zwart hemd en een zwarte broek in Arizona wanneer het 100 graden is, ongemak en mogelijk een hitteberoerte veroorzaakt. Beren zijn niet anders. In een studie over varkens in 1954 werd vastgesteld dat zwarte varkens 90% meer zonne-energie absorbeerden dan lichtgekleurde. Negentig procent is een hoop warm. Een steenkoolzwart dier in de open vlaktes of bergen van het westen kan hittestress veroorzaken en daarom een slechte keuze zijn voor zijn bekleding. Dit argument ondersteunt de lichter gekleurde beren.
Veel van mijn persoonlijk onderzoek naar zwarte beren vond plaats in Zuid-Centraal Alaska. Hier zijn de Sitka sparren en hemlock bossen dicht en donker. Zelfs de open berghellingen zijn bekleed met dichte elzen, duivelsknots en koeiespinazie. Elk van deze soorten is veel groter dan een zwarte beer en schaduwt hem daarom af.
Een jaar heb ik meer dan 700 uur boven berenaas gezeten om de gewoonten en het gedrag van zwarte beren te observeren. In die tijd ben ik 119 verschillende beren tegengekomen. Ze waren allemaal helemaal zwart, met uitzondering van een enkele die een witte bles op zijn borst had. Ik ken veel berenjagers in Alaska en ik ken er niet één die een blonde bruine zwarte beer heeft gevangen. Grizzly’s en bruine beren daarentegen zijn er in een breed scala van kleuren van blond tot zwart. De Toklat kleurfase, die genoemd is naar een rivier in de Alaska Range, is een prachtige zilveren kleur. De beren die tot de Toklat kleurfase worden gerekend zijn grizzly’s. Het is niet verwonderlijk dat deze beren maandenlang onder de constante zon van Alaska op blootgestelde berghellingen doorbrengen.
Kleurfase beren zijn bijzonder. Als je er een oogst of gewoon geniet van hun unieke uiterlijk, voegen kleurfase beren kleur en diepte toe aan de wildernis.